ในวันที่ผมนอนไม่หลับ

     เคยไหมที่จู่ๆก็เกิดนอนไม่หลับขึ้นมานั้นก็คงเป็นเพราะอารมณ์ของเรา ใช่สิ ถ้าพูดถึงเรื่องนอนไม่หลับละก็ตอนเด็กๆเวลาไปทัศนศึกษาเราก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเหมือนกัน พอมาเปรียบเทียบปัญหาตอนนั้นกับตอนนี้ช่างต่างกันเหลือเกินตอนเป็นก็คงเพราะคิดว่ามันน่าสนุกจนเก็บมาคิดว่าไปเที่ยวแล้วจะทำอะไรกันดีนะความไร้เดียงสาของเด็กน้อยเหมือนปุยฝ้ายขาวสะอาดและบอบบาง...

     เที่ยงคืนยี่สิบห้านาทีพรุ่งนี้มีธุระที่ต้องทำแต่เช้าถึงแม้พูดแบบนั้นแต่ตอนนี้ผมก็มิอาจจะบังคับสมองและร่างกายได้คนเราต้องมีเรื่องที่ทุกข์ใช่ไหมละพอโตขึ้นหลายๆก็เปลี่ยนไปสิ่งที่วาดฝันไม่เคยมีอะไรเป็นดั่งใจคิดสักอย่าง....ว่าไหมละ

     ตอนนี้พอคิดนู้นคิดนี้ก็เผลอเข้าไปตีสามแล้วชีวิตช่วงวัยนี้ลำบากจังนะว่าไหมต้องรับผิดชอบหลายๆอย่างแค่ตัวเองก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้วไหนจะต้องลูกเมียอีกเงินในแต่ละเดือนนี้แทบว่าจะเหลือเล็ดลอดให้ใช้จ่ายตามใจนี้แทบไม่มีเลย...

    ในชั่วขณะหนึ่งที่คิดหนักจนเหนื่อยจนเผลอหลับไปถึงกระนั้นก็ยังตื่นขึ้นมาอีกตอนเรานอนหลับนี้เป็นเหมือนอีกโลกหนึ่งเลยทุกอย่างเควงคว้างเหมือนฟองอากาศที่ลอยไปอย่างช้าๆมันคงดีถ้าหากเราไม่มีความทุกข์เหมือนกับตอนที่เรานอนหลับ...

       และตอนนี้ผมก็ได้รู้สิ่งทีเป็นเนื้อร้ายในชีวิตอาจจะจริงที่สิ่งรอบข้างทำให้เราเจ็บปวดแต่สิ่งที่ก่อความรู้สึกนี้มาก็คือตัวเราไม่คิดเหรอว่าการได้นอนหลับ...หลับไปตลอดการนั้นวิเศษขนาดไหนเพราะงั้นผมจึงได้ตื่นมาเขียนข้อความสุดท้ายนี้ไว้เพื่อเป็นการมีตัวตนของผม...

    ''เพราะหลังจากนี้เราจะได้หลับแบบเต็มอิ่มสักที''