Incorrect
9.0
เขียนโดย 
BlackTisch
วันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 เวลา 21.59 น.
1 ตอน
1 วิจารณ์
3,267 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2560 00.03 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
แชร์เรื่องสั้น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เอ๋!?”
เสียงทุกๆคนในห้องเรียนอุทานดังขึ้นมา ยืนมุงที่หน้าโต๊ะเรียนโต๊ะหนึ่ง ต่างคนต่างจับจ้องไปที่เด็กสาวที่นั่งอยู่จุดนั้นเป็นตาเดียวกัน
เสียงเหล่านักเรียนทั้งหลายพูดคุยให้ความสนอกสนใจกับเธออย่างไม่มีหยุดหย่อน บ้างก็ว่าเธอน่ารัก บ้างก็ว่าหล่อนตาโตเหมือนตัวละครอนิเมะ ตั้งแต่เข้ามาในโรงเรียน เธอแทบจะไม่ได้ปริปากคำใดๆออกมาสักคำเดียว
“เอ่อ...ทุกคน...”
“นั่งที่ครับ! ได้เวลาเรียนแล้ว” อาจารย์ประจำชั้นสุดหล่อขวัญใจของนักเรียนและอาจารย์ทั้งโรงเรียน ก้าวสุขุมเข้ามาในห้องเรียน นักเรียนต่างวิ่งกลับเข้าที่แล้วตั้งใจฟังอย่างเต็มใจ
‘อาจารย์สุดหล่อเข้ามาทั้งที ต้องเป็นกุลสตรีเข้าไว้ล่ะ!’ ความคิดของกลุ่มนักเรียนหญิงต่างคิดกับแบบนั้น
“ไม่ทราบว่า นักเรียนคนไหนเป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ครับ? ช่วยเดินออกมาหน้าชั้นด้วยครับ” จบคำ เด็กคนดังกล่าว ก็ก้าวเดินออกมาด้วยอาการประหม่าเล็กน้อย
“ฉะ..ฉันชื่อ ‘ริกะ บอลเว่น’ อายุ 16 ปี ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ว่าแล้วก็ก้มโค้งลงนิดๆอย่างเป็นมารยาท
“เอาล่ะ! วันนี้คือวันเปิดเทอมวันแรก และครูก็ได้มาอยู่ประจำชั้นกับพวกเธอเป็นครั้งที่ 2 คงไม่ต้องปรับตัวอะไรกันกับครูมาก แต่อาจารย์บางท่านยังไม่คุ้นเคยกับพวกเธอ ช่วยร่วมมือกันหน่อยแล้วกัน”
“ไม่เอาได้ไหมคะอาจารย์ขา/ไม่เอาอ่ะ'จารย์” น้ำเสียงเบื่อหน่ายของเกือบทั้งห้องดังจอแจขึ้นมาอีกครั้ง บางคนก็ไม่ได้สนใจ บางคนก็เอามืออุดหูไว้เพราะรำคาญ
“ถ้าทุกคนไม่ให้ความร่วมมือ ครูก็จะตัดงานกิจกรรมต่างๆในเดือนนี้ของชั้นเรียนมัธยมปลายปีที่ 1 ออกทั้งหมด..” อาจารย์หนุ่มกล่าวเสียงเรียบ ทำให้นักเรียนในห้องนั้นเงียบกริบสนิท ก่อนที่จะตอบตกลงกันอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
“ขอบคุณครับ.. อ้อ! ริกะ นักเรียนในห้องนี้น่ะ เป็นกันเอง แถมยังไม่ค่อยจะมีสาระอะไรกันเท่าไหร่ ไม่ต้องกังวลว่าจะเข้ากับเพื่อนๆไม่ได้นะ” เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับนักเรียนคนใหม่ของห้อง
“อ๊ะ! คะ..ค่ะ” ริกะขานรับ แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะรอยยิ้มอันน่าหลงใหลนั้น
“งั้นกลับเข้าที่ได้ครับ เดี๋ยวจะหมดชั่วโมงโฮมรูมแล้วล่ะ”
“ค่ะ” เมื่อไม่มีอะไรแล้ว เด็กสาวจึงก้าวเดินกลับเข้าที่นั่งของตน
การเรียนได้เริ่มต้น และผ่านไปด้วยความวุ่นวาย เนื่องจากเปิดเทอมขึ้นชั้นเรียนกันใหม่ แต่ด้วยเวลาอันรวดเร็ว ก็ถึงเวลาพักเที่ยงที่รอคอยสำหรับใครหลายๆคน...
“เรน” ประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ ผู้ซึ่งเป็นพี่ชายของนักเรียนผู้มาใหม่ในชั้นมัธยมปลายปีที่ 1 เป็นครั้งแรกในรอบ 11 ปี ที่ทั้งเขาและเธอได้มาทานข้าวที่โรงเรียนแบบนี้ด้วยกัน หลังจากที่เรนได้ขึ้นประถมปีที่ 1 ก็ถูกแยกโรงเรียนกับน้องสาว เพราะความต้องการของพ่อและแม่ที่ต้องการให้ลูกเข้าโรงเรียนนั้นแตกต่างกัน คราวนี้แหละ ที่จะเป็นโอกาส เขาจึงรีบชวนเธอให้ไปซื้ออะไรทานที่โรงอาหารทันที ก่อนที่จะมีใครมา(แย่ง)ชวนริกะไปแทนเขา
“ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นก็ได้นี่คะพี่ชาย เดี๋ยวอาหารหกหมด เวลาพักเหลืออีกตั้งเยอะนี่นา”
“ไม่เอาด้วยหรอก พี่ไม่อยากให้ใครบางคนมายุ่งกับเธอ” เรนลากน้องสาวของตนนั่งในมุมที่คนน้อย แล้วนั่งด้านตรงข้ามกัน พร้อมที่จะรับประทานอาหาร แต่จู่ๆ บุคคลที่ไม่อยากเจอก็มานั่งข้างๆกับเด็กสาวอย่างแนบเนียนราวกับว่าไม่มีอะไร
“เห?..นี่ริกะนี่นา ครูขอนั่งด้วยคนนะครับ พอดีคนเยอะมากเลย ครูไม่มีที่นั่งน่ะ”
ใช่ เขาคือ ‘ออสไลส์’ อาจารย์หนุ่ม ที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นของริกะ คนนี้แหละ คือคนที่เรนไม่ต้องการเจอ แต่อาจารย์คนที่กล่าวถึง กลับยิ้มแย้มไม่สนใจสายตาที่ซ่อนความไม่พอใจจากทางตรงข้ามเลย
'ไม่มีที่นั่งกะผีอะไร แถวๆนี้เหลือบานเบอะ ตามจริงอาจารย์ก็ต้องมีห้องพักเป็นของตัวเองซะด้วยซ้ำ หาเรื่องมายุ่งกับริกะล่ะสิ’ เด็กหนุ่มคิดในใจ
“ครูไม่มีห้องพักของตัวเองหรอกนะครับ จะทานในห้องเรียนก็ดูไม่เข้าท่า ส่วนที่มานั่งด้วยเนี่ย ครูแค่อยากทักทายนักเรียนใหม่ของครูเฉยๆ ไหนๆก็ลงมาที่นี่บ่อยแล้ว คงไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับคุณประธานนักเรียน ‘เรน บอลเว่น’”
‘ตรงประเด็นมาก!’
“อาจารย์มาที่นี่บ่อยๆเลยเหรอคะ? งั้น..หนูก็ยินดีต้อนรับให้อาจารย์มานั่งกับหนูได้เสมอเลยค่ะ” ริกะหันไปมอง แล้วยิ้มแป้น
“ฮะฮะฮะ ครูมีลูกศิษย์ที่น่ารักให้เห็นคนนึงแล้วสินะ” อาจารย์หนุ่มยกฝ่ามือเรียวใหญ่ไปวางไว้บนศีรษะของนักเรียนสาวอย่างเอ็นดู
“อะแฮ่ม!”
“เอ๋? นักเรียนของอาจารย์ต้องมีคนน่ารักอยู่บ้างสิคะ พูดให้พวกเขาในห้องได้ยินกันอย่างนี้น้อยใจกันแย่เลย”
“พวกนั้นไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้มากหรอก ต่อให้สนใจ ครูว่าริกะก็เป็นคนน่ารักที่สุดของครูแล้วล่ะนะ”
“อะ...แฮ่ม!”
“หวา...ชมกันแบบนี้หนูก็เขินเป็นนะคะ”
“ฮ่าๆ”
“นี่! จะทานข้าวกันหรือยังครับ!” เรนโพล่งแทรกขึ้นมาหลังเหลือทนมานาน ริกะ และอาจารย์หนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกันจึงเริ่มหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักทานข้าว
“งั้นเริ่มทานกันดีกว่าครับ พูดคุยกันเยอะแล้ว มาครับ” อาจารย์หนุ่มเอ่ยปากชวน ก่อนที่จะยกช้อนเข้าปาก เคี้ยวข้าวพร้อมสีหน้าดูทะเล้นๆพิกล
“เหอะ...หาเรื่องจะมายุ่งกับฉันก็บอกมาเถอะ อย่ามาทำเป็นตีสนิทกับริกะ” สายตาของเด็กหนุ่มที่เหมือนจะไม่ต้อนรับใครบางคนจ้องมองตรงไปยังเขา คำพูดที่เอ่ยลอยๆไป ก็ดูเหมือนจะไม่มีอาการร้อนตัวหรือมีพิรุธสักนิดกับเขาให้เห็นเช่นกัน
‘หึ ร้ายชะมัด’
“อ้าว ทานสิเรน มีอะไรเหรอ?”
“นี่ไม่ได้ยินเลยหรือไง!?”
“ได้ยิน? ได้ยินอะไรครับ? ริกะได้ยินที่เรนเขาพูดไหม?” ชายหนุ่มตีหน้ามึน ซักถามเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆกัน แทนที่ควรจะถามเจ้าตัวแท้ๆ
“อื๋อ? ไม่ชาบอ่ะ อู๋อ้อไม่อู๊เอื้อง อั้งใออินไออ่อยอ่ะอะ” คนตั้งใจกิน เงยหน้าขึ้นมา แล้วเคี้ยวข้าวพลางพูดไปด้วยคำศัพท์ที่แทบจะไม่รู้เรื่อง
“ทานดีๆหน่อยสิริกะ เคี้ยวข้าวให้หมดก่อนจะพูดด้วย ถ้าไม่รู้เรื่องก็แค่ส่ายหัวพอครับ” เขายกมือขึ้นไปหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ตรงมุมปากของเด็กสาว สร้างความไม่พอใจกับพี่ชายของเธอมากขึ้นกว่าเดิม
“ริกะ ไปกันเถอะ!” เด็กหนุ่มเด้งตัวลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ก่อนที่คนที่นั่งข้างๆริกะจะพูดขึ้นมา
“ต่อให้หนีไปอีก พี่ชายคนนี้ก็ไม่เลิกที่จะพูดเรื่องจริงหรอกนะ..”
ออสไลส์กล่าวขึ้นเสียงเรียบ มองเรนที่กำลังยืนชะงักนิ่ง ราวกับตกใจอะไรบางอย่าง
“เอ๋? หมายความว่ายังไงเหรอคะอาจารย์?”
“ไปกันเถอะ ริกะ” เรนเดินไปหาน้องสาวของตน ก่อนที่จะคว้าข้อมือให้ริกะออกมาจากที่นั่งนั้น ทิ้งออสไลส์ไว้ให้อยู่คนเดียว
“เฮ้อ..” ชายหนุ่มถอนหายใจ เก็บจานข้าวตนเอง ลุกขึ้นยืนเงียบๆ ไม่มีอารมณ์ที่จะทานต่อ เดินไปวางจานที่จุดวางภาชนะเรียบร้อย
เมื่อหมดเวลาพักเที่ยง การเรียนก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ช่วงระหว่างนั้น อาจารย์หนุ่มได้ทักริกะไว้ว่ามีเรื่องจะคุยในชั่วโมงสุดท้าย เธอจึงตอบตกลง
“ว่ายังไงคะอาจารย์”
“คือ..”
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อตอนกลางวัน หนูอยากรู้มากเลยล่ะค่ะ!” เด็กสาวตั้งหน้ามั่น ลุกลี้ลุกลนนั่งไม่ติดกับที่
“อ่า ใช่ ถูกแล้วล่ะริกะ” เขาพยักหน้า อ้าปากพร้อมที่จะเล่าเรื่องในอดีต
“เรื่องมีอยู่ว่า...ครูเคยเป็นพี่ชายข้างบ้านเรน..ตอนนั้นเรนอายุได้ 7 ขวบ เรารู้จักกันตั้งแต่ช่วงนั้น และเราก็เล่นด้วยกันทุกวันจนสนิทกัน พวกเราตั้งความฝันกันไว้ว่า โตมา เราจะเป็นคุณครูด้วยกัน โดยให้ครูเป็นคนสอนงานเขาก่อน เพราะครูโตกว่าเขา... จนกระทั่งวันนึง ครูต้องย้ายบ้านไปอย่างกะทันหัน พวกเราติดต่อกันไม่ได้เลย เบอร์ก็ไม่ได้ให้ไว้...ตอนนั้นเรนเขาคงโกรธมาก เพราะเขายังเด็กอยู่ คงไม่เข้าใจอะไรเท่าไหร่” ออสไลส์ยิ้ม แต่สายตาของเขาเศร้าเล็กน้อย
“เอ๋!!!!!” ริกะลากเสียงยาว ตกใจกับเรื่องเล่า “อาจารย์...กับพี่เรน เคยรู้จักกันเหรอคะ”
“อืม ใช่แล้วล่ะ”
“แล้วทำไมตอนนั้นหนูถึงไม่รู้จักอาจารย์ล่ะคะ?”
“ตอนนั้นริกะไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับเรนนี่นา จำไม่ได้เหรอ?”
“อ๋อ ใช่ค่ะ จริงด้วย” คนเพิ่งนึกออกยิ้มแห้งๆ แล้วในขณะนั้นก็นึกอะไรบางอย่างออก
“อาจารย์!”
“อ๊ะ! อะไรกัน? ตะโกนทำไมล่ะริกะ”
“แหะๆ คือว่า เย็นนี้ช่วยลองไปที่ห้องเรียนพี่เรนทีสิคะ”
“? ดะ...ได้สิ” เขาตอบรับด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายคิดอะไร
“นะคะพี่เรน น้า กลับไปที่ห้องอีกครั้งเถอะค่ะ” เสียงออดอ้อน ได้ขอร้องอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตายตั้งแต่เมื่อครู่นี้ดังในตึกอาคารเรียนชั้นสามของทิศใต้
“เฮ้อ ก็ได้ มีอะไรนักหนาล่ะริกะ” เรนตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เดินลากเท้ากลับไปยังห้องมัธยมปลายปีที่ 2/1
“อ๊ะ! เรน..”
“!!”
แกร๊ก!
“เฮ้ย!” เด็กหนุ่มหันกลับไปมอง พบว่าประตูถูกปิดไว้ เมื่อไปเขย่าประตูกลับถูกล็อกด้วยอะไรบางอย่าง เขาจึงวิ่งไปที่อีกบาน ก็ถูกล็อกเช่นกัน ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ภายในห้องนั้นจึงเกิดความเงียบไปชั่วขณะใหญ่
“พี่ขอโทษนะเรน ที่ไม่ได้ไปบอกลาในตอนนั้น” ออสไลน์พูดขึ้นมาเบาๆ มองเรนที่ยืนหันหลังให้ไม่ตอบไม่โต้ จนกระทั่ง...
ตั๊ก ตั๊ก ตั๊ก ตั๊กแก!
“อ๊าก! ไม่เอานะ!” เขาร้องลั่น วิ่งไปหลบหลังออสไลส์โดยอัตโนมัติ “ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา!” เรนตะโกน
“ยังเหมือนเดิมนี่นา ฮ่าๆ” อาจารย์หนุ่มหัวเราะชอบใจ
“ระ...รีบไล่มันไปสิ! ขำอยู่ได้! นายก็รู้ว่าฉันกลัวนี่!!”
“สัญญาก่อนสิ ว่านายจะให้อภัยฉัน”
“เออ!” เมื่อตอบไป ออสไลน์ยิ้มเยาะอย่างพอใจ ก่อนที่จะเลื่อนบานหน้าต่าง ไล่ตุ๊กแกไซส์จัมโบ้ออกไป
“ทีนี้คืนดีได้หรือยัง?” เขาถาม พลางยิ้ม แต่อีกฝ่ายกลับเงียบ
“เฮ้อ ความผิดฉันมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรืองะ...”
“ก็ได้!!” เรนหน้ามุ่ย หันหน้าเมินไปทางอื่น
“..ขอบคุณนะ” ออสไลส์ยกฝ่ามือไปวางบนศีรษะเด็กหนุ่ม โยกไปโยกมาเบาๆ
“เอามือออกไปน่า!!” เด็กหนุ่มปัดมือของอีกฝ่ายออก “ที่ฉันให้อภัยเพราะไล่ตุ๊กแกไปให้หรอกนะ! ไม่ได้ใจอ่อนหรอกนะ!!”
“ครับ ครับ น้องชาย” ชายหนุ่มหัวเราะร่า
“อย่ามาหัวเราะน่า!”
“เย้!!” เด็กสาวที่อยู่ภายนอกของห้องเรียนส่งเสียงดีใจ กระโดดไปมาอย่างเริงร่า ก่อนที่เรนจะเดินไปทุบประตู ตะโกนออกไปด้านนอก
“เปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้นะริกะ!”
“อ๊ะ ขอโทษค่ะ!” ว่าแล้วก็รีบเอากุญแจออกจากที่คล้องประตูออกมา แล้วเปิดประตูให้ทั้งสองหนุ่มเดินออกมา
“ทำอะไรของเธอน่ะริกะ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ!”
“ขอโทษค่ะ...”
“นี่ อย่าไปว่าริกะเลยน่า ความสัมพันธ์เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เพราะริกะเลยนะ”
“อา ไม่ใช่หรอกค่ะ เพราะพวกอาจารย์ต่างหากล่ะ”
“ชิ” คนได้ความสัมพันธ์กลับคืนมาส่งเสียงไม่พอใจ เหล่มองทั้งสองคนที่กำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“หัวเราะอะไรเล่า! ฮึ่ย!” พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินปึงปังนำไปลิ่ว
“เดี๋ยวสิเรน!”
“อะไร!” เรนหันกลับไปมองด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะ!” ออสไลส์ตะโกนสุดเสียง ในขณะที่บริเวณรอบๆไม่มีใคร ทำให้เสียงของเขาดังก้องไปรอบอาคาร
“อึก!” เรนชะงักเล็กน้อย แล้วตอบออกไปด้วยท่าทีกึ่งเขินอาย
“เออ!!!”
********************************************************************
ยู้ฮู~ จบแล้วนะคะ เป็นยังไงบ้าง เรื่องนี้แต่งได้เพราะเพลงที่ฟังล้วนๆ 555 อย่าลืมคอมเม้นท์บอกกันด้วยน้าาา
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
