Don't Go

ในยามคํ่าคืน...ที่หิมะโปรยปราย ผลึกสีขาวที่เเฝงไปด้วยความเย็นเฉียบ...มีเเค่ผม...กับ เขา

"เฮ้!"

ผมตะโกนเรียกเขา พร้อมพยายามให้เขาหันมาหาผม...ได้ผลได้ละ...เขายอมหันมา ทำไมเขาร้องไห้ละ?

ผมอดความสงสัยนั่นไม่ได้ พร้อมค่อยๆเดินไปหาเขา...ยิ่งผมเดินไปหาเขา เขายิ่งออกห่าง...ผ้าพันคอสีเเดงของเขา ถูกนํ้าตาไหลเปรอะเปื้อน...

"นาย...ดูไม่โอเค..."

"โอ้...ชั้นโอเค...ชั้นสบายดี..."

เขาพยายามยิ้มกลบเกลื้อน เเต่ผมรู้อยู่ดีว่าเขากลบเกลื้อน ผมรีบคว้าข้อมือขวาของเขา ก่อนที่เขาจะห่างจากผมไปมากว่านี้

"ใครทำอะไรนาย!บอกชั้นมา!"

ผมพยายามบีบบังคับให้เขาบอกพร้อมเเอบบีบข้อมือเขาเเรงๆด้วยความสงสัย...

"นายมันไม่รู้อะไรนิ!"

เขาสบัดมือผมออกอย่างเเรง พร้อมนํ้าตาของเขาที่ไหลรินกว่าเก่า...

"ทำไมล--"

"นายรู้ไหม!ชั้นวนลูปกี่ครั้งกว่าจะช่วยนายได้หนะ! ไม่งั้น...ไม่งั้น...นายก็ไม่อยู่ตรงนี้หรอกเว้ย!ไอ้เจ้างั่ง!"

เขาเปล่งเสียง ออกมาพร้อมร่างกายที่สั่นเทา เเละเขาก็คุกเข่าไปกับกองหิมะสีขาว...ผมค่อยๆนั่งลงพร้อมจับบ่าเขาไว้...

"เกิดอะไรขึ้น...บอกชั้นมา...เดี๋ยวนี้..."

ผมเริ่มจริงจัง...

"ได้สิ...ชั้นจะเล่าให้นายฟัง...ทั้งหมด..."

...

"ก่อนที่ชั้นจะเริ่มวนลูป...นายให้ผ้าพันคอสีเเดงกับชั้น...พร้อมประโยคที่ว่า 'เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ' ตอนนั้น...ชั้นไม่มีความสามารถในการวนลูป...เราต่าง...เล่นสนุกด้วยกัน...หัวเราะด้วยกัน...จนกระทั่ง...นายถูกเเท่งเหล็กเเทง กระโหลกศีรษะตาย...นายรู้มัน...ชั้นเสียใจขนาดไหน...มีคนบอกง่ามันคือ อุบัติเหตุ เเต่...ไม่ว่ายังไง...ชั้นไม่ยอมให้นายตายหรอกนะ...ชั้นค้นพบความสามารถในการวนลูปของตัวเอง...เพราะการตายของนายกนะตุ้นชั้น...เเต่การวนลูปมาผงข้างเคียงคือ..."

"หากวนลูปจนจบความต้องการเเล้ว..."

"ชั้นจะ'หายไป'..."

"ชั้นไม่สนหรอกนะ...เรื่องที่ชั้นจะหายไปหนะ..ชั้นวนลูปครั้งเเรก...รอบนั้นที่ชั้นวนมันไม่มีผ้าพันคอสีเเดงขนาย เพราะก่อนที่ชั้นจะวนลูปนายให้เอาไว้เเล้ว...เราทำกิจกรรมเดิมๆ...ชั้นรู้เสมอตอนนั้นว่านายจะชวนเล่นเกมอะไรบ้าง...พอถึงช่วงเวลา ที่นายใกล้จะโดน 'เเท่งเหล็ก' เเทงตาย ชั้นช่วยนายไว้ได้...เเต่ชั้นต้องมารับความเจ็บปวดนั่นเอง...ชั้นตายไม่ได้...ชั้นจะตายต่อเมื่อชั้นวนลูปจบ...นายไม่รู้ว่าชั้นโดนเเท่งเหล็กเเทง...เพราะพอดึงออกมันจะ ไม่มีบาดเเผล.เเต่มันจะเจ็บปวด...เจียนตาย...ลูปนั้นเหมือนไปได้ดี...จนกระทั่ง..."

"นายถูกรถชน..."

"ชั้นทำอะไรไม่ได้...จนสุดท้ายชั้นก็ต้อง วนลูปอีกครั้ง...ชั้นหยุดเเท่งเหล็กได้เหมือนเดิม...เเต่ชั้นเจ็บปวดกว่าเดิม...ชั้นทนความเจ็บปวดนั่นไว้ไม่ให้นายรู้...ชั้นถูกรถชน...เเต่ชั้นก็ไม่ให้นายรู้...เเละการวนลูปครั้งสุดท้ายคือรอบนี้...ชั้นปกป้องนายจากการ โดน ลูกหลงของ..."

"การโดน...วางยากระตุ้นบาวชนิด เเน่นอนว่าชั้นกินมัน เพื่อไม่ให้นายตายหนะ! ชั้นรู้ยานั่นมันมีผลข้างเคียงขนาดไหน เเน่นอนพวกเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรจึงจะให้นายดื่มนะ!เเละนั้น...จบการวนลูปของชั้นเเล้ว..."

"นายจะตายต่อเมื่อเวลาผ่านไปเท่านั้น..."

"ชั้นจะหายไป..."

'หมับ'

ผมกอดร่างของเพื่อนผมเเน่น...นํ้าตาของผมค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา...

"ได้โปรด...อย่า...หาย...ไป..."

ผมพูดด้วยเสียงสั่นเทา...พร้อมกอดร่างเจาเเน่น...

"Wrong...ชั้น...ต้องไปเเล้ว...ลาก่อนนะ..."

"เพื่อน...รัก..."

ร่างของเขาค่อยๆกลายเป็นผงธุรีสีขาวในฝ่ามือผม...นํ้าตาสีใสของผมค่อยๆไหลรินลงกับผงธุรีสีขาว...ในคํ่าคืนที่หิมะ ตก...ที่มีเเค่ผม...เเต่ไม่มีเขา...เขาที่จะคอยมาเบ่นปาหิมะกับผม...เจ้าของผ้าพันคอสีเเดง...ผมกำผ้าพันคอสีเเดงเเน่น...เพราะมันคือ...สิ่งสุดท้ายจากนาย....

'ชั้นจะไม่ลืมนายนะ...เพื่อน...'

-ink-

อภิมหาเรื่องสั้นที่คิดสดครับ--

ไม่มีการวงพล็อตใดๆทั้งสิ้น ก็เเต่งเล่นยามว่างละนะครับ ตอนเดียวจบว่าด้วยเรื่องการวนลูป...น่เรีบกว่าวนลูปละนะครับ ผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะครับ พอดีคิดสดมากๆ-- Ha ha ha