อย่าเรียกผมว่าพระเอก

"ไว้เจอกันเรด"ชูเพื่อนผมพูดขณะเดินจากกันหลังเลิกเรียน"อา"ชูเพื่อนผมมักจะเป็นคนที่ชอบทำอะไรเวอร์ๆเสมอผมชักจะชินแล้วล่ะ"อ้อพรุ่งนี้อย่าลืมเอา'กริมส์เบลด'ของนายมาด้วยล่ะเราจะเข้าไปในดันเจียนที่ลึกกันสักหน่อย"ชูพูด"อืม...จะบ้าเรอะเฟ้ยยย!!"ผมรีบหันไปตบมุขแบบทันท่วงทีแต่ว่า.....

"ไอ้ปราสาทนี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยย!!!"ตะโกนอย่างตกใจจะบ้าเรอะโรงเรียนกลายเป็นปราสาทสมัยโบราณแถมยังมีมังกรบินไปมาบนฟ้า"เอ็งทำอะไรของเอ็งฟระไอ้ชูอย่าเอาตูไปรวมกับโลกสุดเวอร์ของเอ็งเซ่ส่งตูกลับบ้านเดี๋ยวเน้นะเฟ้ยย!!!"ถึงมันจะชอบทำอะไรเวอร์ๆแต่เอาคนอื่นมาในโลกส่วนตัวได้นี่มันยิ่งกว่าเวอร์อีกเฟ้ยหรือว่าตูจะโดนมันสะกดจิตเข้าให้.. เป็นไปไม่ได้!ผมขยี้ตาหลายรอบแต่ภาพที่เห็นยังคงเป็นเหมือนเดิม"นายทำตัวแปลกๆนะเรดหรือว่าจะเหนื่อย" "ไอ้ที่แปลกมันเอ็งตะหากเฟ้ยย!!!"ชูเห็นผมพูดกลับก็ทำหน้าแปลกใจ"นายคงจะเหนื่อยสินะเรดเอางี้ให้ฉันส่งนายกลับบ้าน..เอ้ยเผ่าละกัน"เป็นฝีมือเอ็งแน่นอนเฟ้ยยย" "นะ...นายพูดเรื่องอะไรน่ะหะหะหะ"กลบเกลื่อนได้ห่วยแตกชะมัดแต่ว่าไอ้หมอนี่ไม่ยอมเชื่อฟังใครง่ายๆด้วยสิคงต้องยอมเล่นตามน้ำจนกว่ามันจะพอใจเหมือนทุกทีสินะ....จะบ้าเรอะเฟ้ยยมันจะไม่เป็นไรได้ไงเล่านี่ตูคนนี้โดนเพื่อนสนิทอัญเชิญมาต่างโลกเนี่ยนะ จะเป็นยังไงต่อละเนี่ยยยยยยยยยย!!!!!