เรื่องมีอยู่ว่า...

Part 01

      ผะ...ผมน่ะ ตัวผมน่ะ  อยาก...อยากให้คนพวกนั้นเข้ามาอยู่ในโลกของผม โลกที่ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ว่า มันน่าสมเพชแค่ไหน ท่ามกลางกำแพงเย็นชืดที่รายล้อม ดอกไม้เหี่ยวๆร่วงโรยลงเรื่อยๆเพราะพิษของยาฆ่าแมลง ผีเสื้อร้องไห้ ไม่ต่างจากตัวผมเลยสักนิด

โลกใบแสนสดใสหรอ? รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ครอบครัว ผู้คน สังคม เหอะ! อัปยศสิ้นดี มันก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่คนพวกนั้นสร้างขึ้นมาเพื่อปกปิดปีศาจร้ายที่อยู่ภายใจจิตใจ อัมหิต! ไม่มีความเมตตา ไร้ค่า ไร้คุณธรรม 

คนพวกนั้นน่ะ พะ...พวกมัน พวกมันรังแกผม! ด้วยถ้อยคำ ด้วยการกระทำ ทั้งทางกายและจิตใจ ในสายตาของพวกมัน ผมคงไม่ต่างอะไรกับไอ้สวะ ไอ้หน้าไง่ งี่เง่า ด้อยค่า! ในชีวิตของผม ความเป็นคนยังเหลืออยู่บ้างไหม? 

เหอะ! ไม่ต้องสมเพชผมหรอก ผมสำเหนียกตัวเองดี 

จน!

สกปรก!

ลูกไม่มีแม่!

ผมชินแล้วล่ะ...

     เป็นเช้าที่มีแต่อะไรเดิมๆ ดวงอาทิตย์ขึ้นทิศตะวันออก ท้องฟ้าสีขาวสว่างจ้า เสียงนกกระจอก นกพิราบบินออกหากิน เสียงพาหนะหลายรูปแบบวิ่งสวนกันวุ่นวายบนถนนสายใหญ่ 

ผมเดินทอดน่องเอื่อยๆบนถนนเส้นดังกล่าว ความชื้นของดินลอยขึ้นมาสัมผัสกับจมูก ผมสูบความหอมกรุ่นของดินเข้าปอด กลิ่นอายของสายฝนเมื่อคืนยังคงไม่เลือนหายไป ห่าฝนขนาดใหญ่ทำให้บนถนนเกิดเป็นบ่อน้ำขลังเล็ก 

ซ่า... หลบไม่ทันสินะ 

ผมยืนนิ่งแบบช็อคสุดขีด... 

เสียงน้ำขลังบนพื้นถนนดังซ่าเมื่อล้อรถจักรยานของพวกอัปยศเหยียบลง น้ำฝนโสโครกกระเด็นใส่ผม 

เกลียดหน้าฝน... เสียงหัวใจตะโกนบอก

"ฮ่าๆๆ"  เด็กผู้ชายวัยเดียวกับผมปั่นจักรยานหายไปในซอย เหลือเพียงเสียงหัวเราะสะใจและความเจ็บปวดที่เพิ่นพูนขึ้นภายใจของผม 

"ไวท์กับเรย์ห้อง D งั้นหรอ...สองคนนี้อีกแล้วสินะ" ล้วงหน้าเช็ดหน้าสีหม่นในกระเป๋าเกงเกงออกมาเช็ดหน้าตัวเอง กลิ่นเศษดิน ความเหม็นเน่าของน้ำปะทะจมูกเต็มเปา 

"ไอ้พวกสวะเอ๊ย!!" เขวี่ยงหน้าเช็ดหน้าทิ้งด้วยความโมโห

@ โรงเรียนมัธยมปลาย XXX

ผมเดินลิ่วๆเข้ามาในโรงเรียน พวกมันต้องอยู่ที่ห้องล็อคเกอร์แน่ๆ 

และก็เป็นไปตามที่คาด พวกมันกำลังคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน ไม่มีความรู้สึกผิดต่อการกระทำของตัวเองเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้บันดาลโทสะในตัวผมทุกปลุกขึ้นมาด้วยความโกรธอย่างมหาศาล

ผลัวะ! 

"เห้ย! มึงเป็นบ้าอะไรไอ้โรคจิต!" ไอ้เรย์รีบกันผมให้ห่างจากไอ้ไวท์ พวกที่เหลือ 3-4 รีบเข้าไปดูไอ้ไวท์ที่ล้มคะมำกองอยู่บนพื้นด้วยแรงหมัดของผม

มันสมควรแล้ว!!