มือปืนไทเกอร์กับสมงสมองที่หายไป

"ฟู่ววว...นี้ก็วันที่สองเเล้วสินะที่เรามากดักรอเป้าหมายสุดท้าย..เฮ้อ.."

ไทเกอร์ถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจที่ได้รับภารกิจมาสังหารคนในรูปที่เขากำลังถือเเละจดจำใบหน้าอยู่ซึ่งดูเป็นคนที่ค่อนข้างมีอิทธิพลมากในย่านที่ไทเกอร์เฝ้ารอดักสังหารเขาอยู่

"ไหนนี่ถึงให้มาดักอยู่ในอาพาทเม้นต์เก่าๆแคปๆฟะทำอย่างกะไอ้บ้าหัวล้านในรูปที่ดูรวยมีอันจะกินแบบนี้จะมาเดินผ่านในที่สลัมๆได้ - -" 

ไทเกอร์นั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมเเคปๆดูสกปรกที่เเถมรูมเมทให้มาหลายตัวไม่ว่าจะเป็นเเมงสาป เเมงมุม เเละหนู ซึ่งเป็นรูมเมทที่มักจะเเวะมาเยี่ยมเยียนไทเกอร์ในยามดึกบ่อยๆ ไทเกอร์อยู่มาสองวันก็เริ่มจะรู้สึกที่ว่าเนื้อตัวเเละสภาพของตนเองนั้นจะคร้ายกับบรรยากาศของห้องเข้าไปทุกทีจึงได้ทำการซักเสื้อผ้าเอาไว้เพื่อเตรียมที่จะตาก เเต่ปัญหาของไทเกอร์ก็คือ ราวตากผ้านั้นมีอยู่ที่เดียวนั้นก็คือข้างนอกห้องที่เปิดประตูออกมาจะเป็นทางเดินทอดยาวฝั่งซ้ายทอดยาวไปทางขึ้นบันได้ทางขวาทอดยาวไปทางระเบียงซึ่งเป็นที่ตากผ้าซึ่งเขาจะต้องออกไปตากผ้าด้วยตนเอง เเต่ปัญหาไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องของเรื่องคือราวตากผ้านั้นมีเพื่อนบ้านที่หน้าลำคาญของไทเกอร์ตากไว้อยู่เเละตากไว้นานเเล้วมา2วันตั้งเเต่ไทเกอร์ย้ายเข้ามาในอาพาทเม้นต์เเห่งนี้ มันทำให้ไทเกอร์โมโหมาก จึงขนาดเคยมีปากเสียงกัน เเละมันถึงเวลาเเล้วที่ไทเกอร์จะจัดการ...

"ได้เวลาล้างโคตรไอ้เพื่อนบ้านเเล้ว" 

แกร๊ก! (เสียงชักไกปืน) ไทเกอร์เดินออกนอกห้องไปพร้อมกับปืนเเอดซัลไรเฟิลสีดำด้านวิ่งตรงไปที่ห้อง201ซึ่งเป็นห้องฝั่งตรงข้ามของไทเกอร์ที่เดิน1ก้าวก็ถึง? ไทเกอร์ยืนสูบบุหรี่ย้อมใจอยู่หน้าห้องก่อนที่จะเคาะประตูดังสนั่นไปทั่วชั้นบริเวณนั้น 

เเจ๊ะ เเจ๊ะ! (เสียงเคาะประตู) พร้อมตะโกนเรียกชื่อคนที่อยู่ในห้องให้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดุดันเเละจริงจัง

"จอห์น!!!! " 

สิ้นเสียงเรียกของไทเกอร์ก็มีเสียงลูกบิดประตูดังขึ้นเเละเปิดประตูออกมา เมื่อไทเกอร์ในยินดังนั้นด้วยความที่เป็นนักฆ่ามืออาชีพจึงรีบปลดไกปืนเเละตั้งเล็งเอาไว้กะว่าเปิดออกมาจะยิงหัวให้กระจุย

เเละทันใดนั้นเองประตูก็เปิดออกมา!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"จอห์นพาหมาไปเดินเล่นลูก" เสียงของยายแก่ๆพูดกับไทเกอร์ด้วยน้ำเสียงที่เพิ่งตื่นนอนก่อนที่จะปิดประตูอัดหน้าไทเกอร์ไปดอกหนึ่งเพื่อไปหลับต่อ

ไทเกอร์ :"......"

จบตอน