แมวเหมียวตัวร้ายกับนายมึนงง

          แสงแดดอ่อนๆยามเช้าปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับหัวที่หนักอึ่งไปหมด อาจจะเพราะผมตากฝนเมื่อคืน กี่โมงกี่ยามแล้วว่ะเนี้ยปวดหัวเป็นบ้าเลย ผมค่อยๆลืมตามองไปรอบๆเพื่อปรับสายตาให้รับกับแสงสว่างในยามเช้าแบบนี้ เดี๋ยวนะเช้าหรอ?...ว่าแต่ผมมาอยู่ที่ห้องของ เมื่อสมองประมวลทุกอย่างได้ผมค่อยๆก้มมองร่างกายตัวเอง “เชี้ย!!!...” ร่างกายมักตอบสนองก่อนทุกอย่างทันทีที่ผมเห็นแขนใครบางคนที่กอดร่างเปื่อยของผมในตอนนี้ผมก็ถีบอีกคนออกห่างทันที “โอ้ย!!!...อะไรเนี้ยถีบเราทำไมเจ็บนะ” “กันต์?...” “ก็ใช่นะซิตื่นมามีแรงหน่อยก็ถีบเลยนะ” “โทษๆๆ...พอดีฉันตกใจไปหน่อยก็ใครใช้ให้นายมากอดฉันละ” “ก็แมวตัวไหนละไปนอนตากฝนหมดสติจนสั่นขนาดนั้น” “ตากฝนงั้นหรอ?...” เหมือนทุกอย่างจะเริ่มกลับเข้าสู่สมองของผมแล้วจริงด้วยเมื่อวานผมซ้อมละครเพลงแล้วรู้สึกเหมือนกำลังจะกลายร่างเป็นแมวก็เลยวิ่งหนีออกมา จากนั้นฝนตกผมนั่งหลบฝนตรงหน้าคณะ แล้วจากนั้น... ผมจำไม่ได้แล้ว “เมื่อคืนฉันกลับมาที่นี้ได้ไง” “เราไปตามหาฟลุคเองแหล่ะ” “ห่ะ?...นายไปตามหาฉัน” “อือ...ก็พอดีเมื่อคืนเพื่อนฟลุคเอากระเป๋ามาคืนแต่เราเห็นว่าดึกแล้วเพื่อนของฟลุคก็บอกว่าฟลุคหายไปเราก็เลยคิดว่าหน้าจะไปหลบฝนที่ไหนก็เลยรีบไปที่มหาลัย” “นายพูดจริงหรอ” “ใช่...ตอนไปเจอฟลุคเราตกใจแทบแย่นอนคดตัวสั่นไปหมด” “ขอบใจนะ..” “ถ้าฟลุคจะขอบใจเราช่วยดึงเราขึ้นไปนั่งบนเตียงก่อนไหมถีบมาได้เต็มแรงสะโพกแทบพัง” “เออขอโทษ” "อืม...แล้วฟลุคละมีไข้อยู่ไหม" ไม่พูดเปล่าคนตรงหน้าค่อยๆยื่นฝ่ามืออุ่นๆมาแตะที่หน้าผากของผมเบาๆแล้วใช้มืออีกข้างแตะที่หน้าผากของเขาเอง "มีไข้อยู่นะงั้น...เดี๋ยวเราทำข้าวต้มให้แล้วกันฟลุคจะได้กินยา" "ขอบใจ" กันต์หันมาพยักหน้าและยิ้มให้ผมก่อนจะลุกออกจากเตียงไป เฮ้อ...เพราะแบบนี้ซินะที่ทำให้ผมยิ่งรู้สึกแปลกไปกับเขาขึ้นทุกที

          ในตู้เย็นพอจะมีอะไรเหลือให้ทำข้าวต้มได้บ้างนะ อกไก่หรอ ก็ได้นะผมหยิบอกไก่ที่ฟิตไว้มาพร้อมกับจัดเตรียมวัตถุดิบต่างๆในครัวก่อนจะค่อยๆลงมือทำข้าวต้มไก่สำหรับคนป่วยอย่างตั้งใจ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้าวต้มที่ผมทำจะถูกปากคนป่วยอย่างฟลุคหรือเปล่า "หอมอ่ะ" "อ้าว...ลุกมาทำไมไม่นอนต่อละ" "ฉันก็อยากยืดเส้นยืดสายบ้างนอนมากๆจะหายได้ไง" "งั้นฟลุครอข้าวต้มแปบนะใกล้จะเสร็จแล้ว" "อือ” เมื่อข้าวต้มเสร็จเรียบร้อยผมก็ตักใส่ชามพร้อมกับเดินไปเสริฟคนที่นั่งกดรีโมททีวีเลื่อนช่องไปมา “ขอบใจนะ” “ขอบใจเรื่องอะไร” “ก็ขอบใจที่ออกไปตามหาแล้วก็ช่วยฉันเมื่อคืน” “ไม่เป็นไรก็เราบอกฟลุคแล้วว่าระหว่างที่ฟลุคเป็นแมวเราจะดูแลฟลุคเอง” “แล้วถ้าวันหนึ่งฉันไม่ได้เป็นแมวแล้วนายจะยังดูแลฉันแบบนี้ไหม” “ดูแลซิ...เพราะเราเชื่อว่าคนที่จะทำให้ฟลุคแสดงความรู้สึกจริงๆของฟลุคออกมาได้จนสามารถทำให้ฟลุคกลายเป็นคนอีกครั้ง คนคนนั้นต้องเป็นเรา” “เหอะๆ”

          หมายความว่าไงว่ะ ผมค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอช้าๆก่อนจะค่อยๆตักข้าวต้มเข้าปากแทนเพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่ากันต์มันคิดอะไรหรือจะคิดเหมือนที่ผมเข้าใจไหม เพราะที่กันต์พูดตอนนี้คงไม่ใช่ว่า รู้สึกแบบคนรักกันชอบกันใช่ไหม “เออคือฉันอิ่มแล้วเดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนดีกว่าเนอะ” “เดี๋ยวซิฟลุค” จับมือไว้ทำไมว่ะผมก้มไปมองที่ข้อมือตัวเองก่อนจะเงยหน้าไปยิ้มให้นายกันต์ “อะไร” “เราชอบฟลุคได้ไหม” “ชอบหรอ?” “ใช่...เราขอดูแลฟลุคตลอดเลยได้ไหม” “เดี๋ยวนะชอบ?...ดูแล?...นี่นายหมายความว่ายังไงหรอ?” “ขอโทษน่ะ” “ห่ะ?...อุ๊บ” จูบ?ผมถูกนายกันต์จูบหรอนี้มันอะไรกันทำไมผมไม่มีแรงที่จะผลักคนตรงหน้าที่จูบผมตอนนี้ออกห่างละ นายกันต์ค่อยๆปล่อยริมฝีปากออกก่อนจะเลื่อนไปจูบที่หน้าผากของผมเบาๆ ตึกๆ ตึกๆ ใจบ้านี้ก็ดันมาเต้นแรงอีกนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไมผมไม่ชกหน้าหรือถีบมันออกละ แบบนี้หมายความว่าไง “เราขอเป็นคนดูแลฟลุคนะ” “กันต์นี่นาย...” “เราชอบฟลุคมากๆเลยนะจนบางทีอาจเลยคำว่าชอบไปแล้ว แต่เราจะไม่พูดตอนนี้หรอกว่าคืออะไรไว้เราจะรอพูดพร้อมกับฟลุคนะ” ไม่รู้ด้วยแล้วผมไม่กล้าที่จะให้คำตอบในตอนนี้เลยเลี่ยงที่จะหนีไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ถึงแม้จะรู้และแน่ใจนะว่ากันต์หมายความว่าไงแล้ว แต่... มันจะเป็นไปได้จริงหรอว่ะ ผู้ชายกับผู้ชาย อีกอย่างผมเป็นแมวอยู่ด้วยใครมันจะไปทนคบแมวได้ ถึงแม้กันต์จะรักแมวมากก็ตาม แต่นี้ผมเหมือนสัตว์ประหลาดครึ่งคนครึ่งแมวแท้ๆ โอ้ย...ทำไงดี

          “มองอะไรอยู่หรอปริ้นท์” “พ่อ” “ห่วงฟลุคซินะไม่ต้องกลัววันนี้ฟลุคเขาแสดงความรู้สึกออกมามากแล้วทุกอย่างกำลังจะกลับมานะ” “พ่อพูดแบบนั้นผมก็สบายใจ” ผมได้แต่ยิ้มให้กับเพื่อนตัวเองที่แม้จะไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆออกมามากแต่สายตาของฟลุคในตอนนี้ไม่สามารถปิดบังอะไรได้แล้ว สู้ๆนะเพื่อนฉันอยากเห็นแกมีความสุขที่สุดเพื่อนรัก

          “แรมโบ้ แรมโบ้” หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จออกมาผมก็เห็นกันต์เดินเรียกหาเจ้าแรมโบ้ท่าทางตื่นตะหนกจนผมสามารถรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ “มีอะไรแรมโบ้เป็นอะไร” “แรมโบ้หายไป” “แรมโบ้หายไป จากห้องเนี้ยนะ” “ใช่เดี๋ยวเราจะออกไปหาข้างนอกฟลุครออยู่ที่ห้องนะ” “ไม่เอาเดี๋ยวฉันไปช่วยนายหา” “แต่ฟลุคไม่สบายอยู่นะ” “ฉันไปไหวอีกอย่างฉันอยากหาแรมโบ้ช่วยนาย” “ก็ได้” ผมกับนายกันต์รีบออกจากห้องลงไปตามหาแรมโบ้ แต่ปกติห้องพักผมก็อยู่สูงขนาดนี้ไม่หน้าจะไปไหนได้หรือเจ้าแรมโบ้จะถูกขโมยไปหรอ หรือว่าตกระเบียง ไม่ดิฟลุคจะมาคิดอะไรในทางที่ไม่ดีไม่ได้นะ ตอนนี้กันต์กำลังตกใจอย่ามาคิดอะไรแบบนี้แกต้องช่วยกันหาแรมโบ้ให้เจอ “แรมโบ้” “ฟลุคเราว่าฟลุคขึ้นไปรอบนห้องเถอะเดี๋ยวเราตามหาเอง” “ไม่...ฉันจะเช่วยตามหาแรมโบ้” “แต่..” “ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้นแหล่ะนายไปดูทางนู้นส่วนฉันจะไปทางนี้” “ก็ได้...ฟลุค” “อะไร” “ดูแลตัวเองด้วยนะ” พูดจบกันต์ก็ดึงผมเข้าไปกอดก่อนจะปล่อยแล้ววิ่งออกไปอีกทางทันที ตึกๆ ตึกๆ ใช่เวลาไหมว่ะพอเลยดึงสติเลยนะฟลุคมันใช่เวลามาใจเต้นแรงหรือไง บ้าจริง

          นานเท่าไรไม่รู้เหมือนกันที่ผมออกมาตามหาเจ้าแรมโบ้ที่อยู่ๆก็หายไปจากห้อง อาจจะเป็นเมื่อเช้าตอนเอาขยะออกมาทิ้งแล้วปิดประตูห้องไม่สนิทแน่ๆ “ออกไป ออกไป” “โฮ่งๆ โฮ่งๆ” นั้นมันเสียง... “ฟลุค” เมื่อได้ยินผมก็รีบวิ่งไปตามเสียงที่ได้ยินสลับกับเสียงหมาที่เห่าไปทั่งบริเวณ “ฟลุค” “กันต์...ช่วยไล่หมาพวกนี้ไปที” เมื่อเห็นว่าหมาสองตัวที่ตั้งท่าจะกระโจนใส่ผมจึงรีบวิ่งไปคว้าไม้กวาดข้างๆกับคอนโดก่อนจะไล่ตีพวกหมานั้นออกไปจากฟลุคและเจ้าแรมโบ้ที่ตอนนี้ตกใจเกาะฟลุคไว้แน่นไม่ปล่อย และถ้าเดาไม่ผิดรอยขีดข่วนตามตัวนั้นคงเป็นกรงเล็บของเจ้าแรมโบ้ที่ตกใจข่วนฟลุคแน่ๆ “เป็นไงบ้างฟลุค” “โอเค...ฉัน โอเค” ตุ๊บ!!! “ฟลุค!!” ผมรีบเดินไปพยุงคนที่ล้มลงไปนอนกับพื้นขึ้นมา อาจจะเพราะฤทธิ์ไข้แน่ๆ ตัวถึงได้ร้อนขนาดนี้ เอาไงดีว่ะแบกก็ได้ เมื่อเห็นว่าท่าทางคนที่มีไข้จะไม่สามารถทำอะไรได้ผมก็พยายามแบกฟลุคขึ้นหลังก่อนจะรีบพากลับขึ้นห้องทั้งคนทั้งแมวทันที “หมดสภาพเลยนะทั้งคนทั้งแมว”

          ปวดหัวจังเลยผมค่อยๆลืมตาก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องกันต์? ว่าแต่ “เป็นไงบ้างปวดหัวไหม” “กันต์” “อืม...ฟลุคไข้ขึ้นนะพอลุกไหวไหมจะได้กินยา” “อือ...” “แรมโบ้ละ” “นอนอยู่นี้ไง...ห่วงแต่คนอื่นแล้วดูซิเนี้ยทั้งไข้ทั้งแผล” “บ่นจังเลย...” “อ่ะยาส่วนนี้น้ำ กินไหวไหมถ้าไม่ไหวเรา...” “กินได้ๆ...จะป้อนหรือไง” “อือก็ถ้าไม่ไหวเราจะป้อน” “พอเลยแล้วแรมโบ้เป็นไงบ้าง” “ไม่เป็นไรหรอกแค่ตกใจนิดหน่อยแต่คนไปช่วยแรมโบ้ดิถูกแรมโบ้ข่วนตัวลายเลย” “จริงด้วยฮาๆๆๆ...พึ่งรู้สึกเจ็บนะเนี้ยเออว่าแต่กี่โมงแล้ว” “ตอนนี้หรอห้าโมงเย็นแล้วมั่ง” “ห้าโมงเย็น?...” “ใช่ทำไมต้องตกใจด้วย” “ก็ ก็ฉันกำลังจะกลายเป็นแมว” “แล้ว...” “ฉันไม่อยากให้นายเห็นนายออกไปจากห้องนี้ก่อนได้ไหม” “ไม่..” “กันต์ฉันขอร้องละช่วยออกไปก่อนได้ไหมฉันไม่อยากให้นายเห็นฉันในสภาพแย่ๆนี้” “แย่อะไรอย่าคิดมากซิ อีกอย่างเราว่าฟลุคตอนนี้น่ารักดีออก” “น่ารักบ้าอะไร” “ก็นี้ไง...” กันหยิบกระจกข้างๆเตียงยื่นมาให้ผมก่อนที่ผมจะรับมาส่อง “หู?” “ใช่ตอนที่ฟลุคหลับอยู่เรากำลังเช็ดตัวให้อยู่ๆฟลุคก็มีไอ้นี้ออกมาแล้วก็ หางด้วย” “เฮ้ย...” “ฟลุค”

          ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนตรงหน้าที่พยายามที่จะหลบผมเพียงแค่เขาคิดว่าเขาน่ากลัวที่เป็นแบบนี้แต่กับผมแล้วผมมองว่าเขาน่ารักมากกว่าไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน เขาก็คือเขาไม่มีอะไรทำให้ผมรู้สึกแย่หรอก “ฟลุค” “ปล่อย” “ฟลุคฟังเรานะ...” “ฟังอะไรเหล่า” “เราจะบอกฟลุคว่าไม่ว่าฟลุคจะเป็นคนหรือแมวฟลุคก็คือฟลุค เพราะเรารู้จักผู้ชายที่อยู่ข้างห้องเราดี ผู้ชายที่นั่งจิบกาแฟพร้อมอ่านหนังสือในตอนเช้า ผู้ชายที่พอคิดงานไม่ออกก็จะมายืนสูบบุหรี่ตรงระเบียงห้อง ผู้ชายที่ชอบดุใส่เราทุกครั้งที่เจอ ไม่ว่าผู้ชายตรงหน้าเราจะเป็นแมวเป็นคนเราก็ รับได้นะ รับได้ทุกอย่างด้วย” “พอแล้ว...” “ทำไมฟลุคไม่ชอบที่เราพูดแบบนี้หรอ” “ไม่ใช่” “แล้วมันเพราะอะไร” “เพราะว่า...ถ้านายยิ่งพูดฉันว่าฉันจะหลงรักนายจริงๆแล้วนะ ถ้าไม่อยากลำบากเพราะต้องมาเป็นแฟนผู้ชายหยุดพูดเลย” “ฟลุคบอกว่าฟลุครัก...” “เออ ไม่ต้องถามแล้วแค่นี้นะฉันจะกลับห้อง” พูดจบคนตรงหน้ารีบลุกไปคว้ากุญแจห้องเพื่อจะหนีผมไป แต่มีหรอมาถึงจุดนี้ผมจะยอมผมรีบแย้งพวงกุญแจห้องจากมือฟลุคอยู่นานจนไม่รู้ว่าความชุลมุนนั้นทำให้มือผมหรือฟลุคกันแน่ไปโดนกล่องบันทึกเสียงในตุ๊กตาดังขึ้นมา และผมเองก็ลืมไปด้วยว่าตัวเองได้บันทึกเสียงไว้ “ฟลุค...เราว่า...เรารักฟลุคนะ” (เสียงตุ๊กตา) ทุกอย่างหยุดนิ่งไปหมดคนที่จับพวงกุญแจหันมามองหน้าผมช้าๆ “เออคือ...” “นายอัดเสียงไว้นานแค่ไหนแล้ว” “ก็ตั้งแต่ที่เราเริ่มไปเอาเสื้อผ้าของฟลุคมาห้องนี้แล้ว”

          ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรก่อนหลังดีจะเดินออกจากห้องนายกันต์ หรือจะทำอะไรละ โอ้ยทำไมมันรู้สึกงงๆมึนๆไปหมด ไข้ใช่ไหมเพราะพิษไข้ใช่ไหม หรือเพราะ ผมตื้นตันใจงั้นหรอ แต่เดี๋ยวนะ...แล้วทำไมผมถึงมีแค่หูกับหางละวันนี้ ปกติเวลานี้ผมควรเป็นเหมือนเจ้าแรมโบ้ไม่ใช่หรอ “เป็นอะไรฟลุค” “ห่ะ?...เปล่าๆ” “ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ” “ก็แค่สงสัยนะว่า...ทำไมวันนี้ฉันถึงมีแค่หางแค่กับหู” “ไม่รู้จริงๆหรอ” “อะไรเหล่า” “เพราะเราไง เพราะฟลุคเริ่มรักเราแล้วใช่ป่ะ” “บ้า...” “ไม่ต้องมาเขินเลยมานี้” “อะไร...ปล่อย” “ขอจูบนะ” “ห่ะ?...” “นะจูบจุ๊บๆๆๆ” “บ้า...ปล่อยยยยยย....”

          “โอ้ย....” ไอ้ฟลุคอะไรของมันว่ะเนี้ย “ไอ้ฟลุคตื่นๆ” “เฮ้ย!!” “เฮ้ยอะไรกูเอง” “ไอ้กันต์” “เออดิ...แล้วแม่งเป็นไรเนี้ยไข้ขึ้นจนหลอนหรือไง” “ไข้?...” “เออดิจำไม่ได้หรือไงวันอาทิตย์ก่อนมึงชวนกูไปเล่นบาสตากฝนจนไข้ขึ้นเนี้ยปอดบวมเป็นอาทิตย์นี้ไม่รู้เรื่องเลยหรอ” “เล่นบาส? ตากฝน? ไข้ขึ้น?” “เออ...แล้วนี้เป็นอะไรถีบกูตกเตียงร้องลั่นห้องเนี้ย” “โทษทีกูแค่ฝันไปมั่ง” “ฝัน?..” “อือ” “ฝันอะไรของมึง” “เปล๊า...” “เสียงสูงตกลงฝันว่าอะไรทำไมต้องตกใจขนาดนั้นตั้งแต่นอนป่วยนี้แปลกๆนะมึงเนี้ย” “ก็กูฝันว่า...มึงมาบอกว่ารักกูแล้วก็..บอกจะดูแลกู แล้วมึงก็....” “จูบ?.” “เฮ้ย?มึงรู้ได้ไงอ่ะ” “ในฝันมึงอ่ะกูไม่รู้ แต่จูบนะกูจูบจริง รักมึงกูก็รักจริง ดูแลมึงกูก็ดูแลจริง...แล้วมึงละจะรักกูไหมละ” “เออคือ....” “รักไหม” “เออกูรักมึงก็ได้...” “โอเค...ตื่นแล้วก็กินยาก่อนอาหารด้วยนะเดี๋ยวกูไปทำข้าวต้มให้” “อือ” เฮ้อออออ.... นี้มันเป็นแค่ความฝันหรอผมนี้สงสัยไข้จะขึ้นสูงมากนะถึงได้ฝันยาวนานขนาดนี้ ถ้าความฝันของผมเอาไปเขียนบททำละครเวทีของปีนี้ที่คณะจะเป็นยังไงนะ แต่ว่า... เรื่องของผมกับไอ้กันต์นะหรอ มันคงเป็นฝันที่ เป็นจริงแล้วละ รักนะไอ้เอ๋อ