หลงรัก...สแตนด์เชียร์

     "ผมถามว่า จะมีใครอาสาอีกมั้ย" เสียงคนที่ขอให้คนอื่นช่วย เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าต้องตะคอก ก็แน่ล่ะซิ ไม่มีใครอยากจะหาเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองหรอก ใต้หอประชุมของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้มีการเข้าคลาสก่อนเปิดภาคเรียน เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมสู่การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัย พี่ปกครองได้ตะโกนถามสุดเสียงขอให้ว่าที่นักศึกษาปี 1 ขึ้นเป็นสแตนด์เชียร์ในการแข่งขันกีฬาระหว่างคณะ จริงๆพี่เค้าไม่ได้ขอร้องหรอก มันเป็นการบังคับล้วนๆ "น้องคนไหนที่ไม่ได้เป็นนักกีฬา ไม่มีหน้าที่อะไร ก็ไปช่วยขึ้นสแตนด์เชียร์ด้วย อย่าให้ผมรู้นะว่าใครไม่มีหน้าที่ทำ...พวกคุณจะกินแรงเพื่อนหรอ" พี่ปกครองพูดเชิงตะโกน "ผมถามทำไมไม่ตอบ!" พี่ตะโกนซะทุกคนต่างสะดุ้งกันเลยทีเดียว "ไม่ครับ/ไม่ค่ะ" พวกเราตอบอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่เต็มใจนัก "พี่คะ ขออนุญาตเข้าสแตนด์เชียร์ค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับยกมือขออนุญาต สำหรับฉันแล้วฉันเป็นแค่คนธรรมดาในกลุ่ม ไม่มีความสามารถพิเศษอะไร ไม่ได้เป็นนักกีฬา ตอนที่เข้ามาก็สอบเอา เพื่อนบางคนเขาก็ติดดาวเดือนของคณะ ติดเชียร์ลีดเดอร์บ้างล่ะ ด้วยที่ว่าฉันเป็นคนตัวเล็กสูง 160 ซม. หนักก็แค่ 45 กก. หน้าตาก็ปกติเหมือนคนทั่วไป สีผิวก็ไม่ขาวไม่ดำ แต่แก้มฉันจะเป็นสีชมพูโดยธรรมชาติ เอาจริงๆก็ไม่เคยแต่งหน้าหรอกค่ะ อย่างมากก็ทาแป้งเด็ก ถ้านิสัยล่ะก็ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ไม่ใช่เรียบร้อยนะ แค่เป็นคนเฉยๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกให้ใครรู้ เพื่อนก็มีแค่ไม่กี่คน "ผมอนุญาตครับ เชิญลุกขึ้นแล้วเดินไปเข้ากลุ่ม" พี่ปกครองลดระดับเสียงลง ฉันลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ก่อนจะเดินไปเข้ากลุ่ม หลังจากที่ฉันมาเข้ากลุ่มได้สัก 3 นาที ก็มีเพื่อนๆขออนุญาตมาเข้ากลุ่มสแตนเชียร์อีกเกือบ 10 คน รวมๆแล้วตอนนี้ก็มี 85 คน ถือว่าเยอะมาก เพราะใช้จริงแค่ 60 คน ฉันคิดว่าที่เพื่อนมาเยอะเพราะรำคาญเสียงพี่ปกครองมากกว่า