7วันจากรักเป็นรอ

วันนี้พอสตื่นเช้ากว่าปกติ เขานอนไม่ค่อยหลับเท่าไรเอาแต่คิดมากเรื่องเบลตลอดเขารู้ดีกับสิ่งที่เขากำลังเจออยู่ เขานั่งทบทวนความคิดเพื่อที่จะหาข้อสรุปและการตัดสินใจของเขา เขาคิดจะตัดทุกอย่างออกไป ทั้งกิจกรรมที่ทำ ทั้งเกม แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ เมื่อก่อนเขาก็อยู่ได้เขาก็ไม่ได้มีปัญหาแล้วตอนนี้แค่มีคนหนึ่งคนเข้ามาคนคนนั้นจะมาเปลี่ยนชีวิตเขาได้อย่างไร"นอนไม่ค่อยหลับเลยแฮะ วันนี้คงจะต้องตัดสินใจแล้วล่ะ เราควรที่จะหยุดซะที" แต่สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือในกิลของเขาเอง เนื่องจากเข้าเพิ่งจะเข้ามาใหม่ทำให้เขาไม่รู้ถึงเหตุการณ์ในกิลนี้ดีนัก เขาไม่กล้าที่จะถามใครถึงแม้จะรวบรวมข้อมูลเองแต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ข้อมูลที่มีประโยชน์มากนัก"แน่นอนล่ะ ข้อมูลมันคงไม่รั่วมาง่ายๆหรอก" พอสเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียน เขาได้หยุดอาการของเขาทั้งหมด วันนี้ดูเหมือนเขาจะสบายดีแต่มันก็เหมือนกับท้องฟ้าที่สงบก่อนพายุลูกใหญ่จะเข้ามาล่ะนะ พอมาถึงโรงเรียนทัชเดินปรี่เข้ามาหาพอสทันที"เป็นไงมั่ง สบายดีใช่มั๊ย" พอสตกใจเล็กน้อย"อะ อือ สบายดีมะไรเหรอ" "ชั้นลองไปสืบมาดูบ้างแล้วล่ะนะแต่ว่า แต่ละคนบอกข้อมูลมาไม่ค่อยตรงกันเลย เป็นไปได้ว่าอาจจะเดปัญหาภายในเข้า" "อย่างนั้นก็แย่เลยนะ เราคงไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากกว่านี้แล้วละ" พอสพูดอย่างตัดใจ "แล้วทีนี้นายจะเอายังไงต่อ" พอสคิดสักพักก่อนจะตอบว่า "มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนี่คือการตัดสินใจ" "เอาเลย มีปัญหาอะไรติดต่อมาได้ตลอดเลยน่ะ" ทัชพูดจบก็ตบบ่าพอสเบาๆก่อนเดินจากไป พักเที่ยงพอสเดินขึ้นมานั่งที่ดาดฟ้า ถึงแม้ว่าเขาจะตัดสินใจไปแล้วก็ตามแต่ความคิดเก่าๆของเขาก็เริ่มกลับมาอีก "ไม่ๆๆๆ ต้องทำเท่านั้น อย่าลังเล" พอสทุบโต๊ะดังปั้งก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง คาบบ่ายวันนี้ว่างพอสจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมวันนี้ในเกมเพลเยอร์เยอะมาก ช่วงนี้มีกิจกรรมบ่อยพอสก็ไม่พลาดที่จะทำเควสเพื่อเก็บไอเท็มต่างๆไว้ ตั้งแต่ฆ่ามอนสเตอร์ เก็บของ กำจัดบอส หรือแม้กระทั่งลงดันเจี้ยนตามรอบที่กำหนด ด้วยเลเวลของเขานั้นเขาสามารถที่จะทำได้ด้วยตัวคนเดียวอย่างไม่ยากเย็นนัก"หายากนะเนี่ยที่จะมีคนเยอะมากขนาดนี้" พอสคิดขึ้นมาในใจในขณะที่เขาเดินอยู่ในเมืองหลังจากเลิกเรียนพอสเดินไปหาอาจารย์ที่รับผิดชอบเรื่องกิจกรรมอาสา"เธอจะขอเลิกทำงานกิจกกรมเหรอ" "ใช่ครับช่วงนี้ผมติดธุระบ่อยครับ" "ครูขอบใจนะที่มาช่วยทำกิจกรรมให้ เดี๋ยวครูทำเรื่องให้นะ วันนี้ก็ทำวันสุดท้ายแล้วใช่มั๊ย" "ใช่ครับ ผมขอตัวครับ" พอสเดินไปทำงานที่ย่านการค้าเป็นครั้งสุดท้าย เขาเห็นเพื่อนๆของเบลยังคงมาปกติแต่เบลนั้นไม่มาอีกแล้ว ช่วงพักงงานนั้นเขาจึงเข้าเกมและเห็นเบลกำลังออนอยู่ เขาตัดสินใจที่จะทักเขาเป็นครั้งสุดท้าย เบลไม่ตอบกลับมาแต่เมื่อมีคนอื่นทักเบลไปเบลกลับตอบอย่างปกติ แชทที่ไม่มีการคุยต่อตั้งแต่วันนั้นเขาปิดโทรศัพท์และกำมันไว้แน่น เขาพยายามที่จะสงบอารมณ์ของตัวเองเอาไว้และลุกไปทำงานต่อ เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เขายังคงไม่กลับยังคงรออยู่จนเวลาล่วงเลยไป แต่นั่นเป็นการกระทำที่สูญเปล่าเพราะไม่มีวี่แววของเธอคนนั้นเลย เขาตัดสินใจที่จะเดินกลับโดยไม่มีหวังอะไรอีกแล้ว แสงไฟจากรถที่วิ่งผ่านไปมาสาดส่องใส่เขาเป็นระยะ กระทบกับน้ำตาที่อาบแก้มของเขาแต่ไม่มีใครสักคนที่เห็นแสงจากรถสาดโดนเขาครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในซอย เขาเดินเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน"ทำไมภาพมันถึงไม่ชัดล่ะ ใช่สิมันจะชัดได้ยังไงก็เราร้องไห้อยู่นี่นา"เขาหยุดเดินที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งในขณะที่เขานั่งอยู่นั้นมีข้อความเข้ามาซึ่งเป็นข้อความจากเกมแจ้งเตือนเขาว่าต้องการรับอีเวนท์ที่จะมาถึงหรือไม่ เขาตอบตกลงไป เมื่อเขากลับมาถึงบ้านเขาเปิดเกมเข้าไปและเดินไปยังที่ที่สมาชิกกิลนั่งรวมกันมันเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะมาที่นี่อีกแล้ว เขายืนอยู่ตรงนั้นพักนึงก่อนจะวาร์ปออกมาข้างนอกเมืองเขาเปิดไปที่กิลเขายังคงลังเลอยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจ กดออกกิลจากนั้นเขาได้กลับไปเล่นคนเดียวอีกครั้ง "ถ้าจะมีคนผิดมันก็คงจะผิดที่เราเองนั่นแหละนะ คิดไปเอง ทำไปเอง มันก็ต้องเจ็บเอง เกมเขามีไว้ให้เล่นสนุกๆแต่เรากลับดันหาเรื่องซะเอง เรื่องของตัวเองก็ต้องจบด้วยตัวเอง จำไว้ละกันตัวเรา" เขานั่งบ่นกับตัวเองอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็มีข้อความจากเกมเข้ามาอีกอครั้ง "คุณจะยืนยันในคำตอบของคุณหรือไม่"และตัวเลือกก็ปรากฏขึ้นมา "มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรือไงนะอีเวนท์ครั้งนี้" เขายังคงตอบตกลงอยู่เหมือนเดิม เขายังคงนั่งเล่นเกมอยู่ต่อไป มันอาจต้องใช้เวลานานกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมและสิ่งที่เพิ่มเข้ามาจะหายไป ถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่ช่วงสั้นๆแต่มันได้สอนอะไรหลายอย่างให้กับเค้า เขาปิดเกมและนอนลงเขาคิดเพียงขอให้อย่ามีเรื่องแบบนี้อีก ในขณะที่เขาหลับนั้นแสงจากมือถือได้สว่างขึ้นปรากฏข้อความว่า "Event Process"