7วันจากรักเป็นรอ

กิจกรรมเดิมๆของพอสคือการไปเรียน จากเมื่อวานเขาเริ่มที่จะคิดหนักขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในตัวเขาอย่างช้าๆ เขาเริ่มจะเหม่อลอยบ่อยๆ ดาดฟ้าที่น้อยครั้งจะไปกลับเป็นที่แรกที่เขาคิดจะไป ความรู้สึกเหงาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นจากที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ภายใต้ที่กันแดด พอสนั่งมองขึ้นไปบนฟ้าอย่างเหม่อลอย ไร้จุดหมาย ดวงตาที่มองท้องฟ้าได้ชัดเจนเริ่มลางเบือนลง หยดน้ำใสๆไหลเอ่อจากตาของเขา เขากำมือแน่นถึงจะมีเสียงเอะอะจากนักเรียนที่เล่นฟุตบอลที่สนามดังขนาดไหนแต่เสียงนั้นเขาไม่ได้รับรู้ถึงมันเลย มีเพียงแค่เวลากับหยดน้ำตาเท่านั้นที่ยังคงผ่านไปและไหลออกมา เขาเริ่มหายใจไม่ออกและพยายามจะหยุดร้องไห้เพราะมันเริ่มจะรุนแรงขึ้น เอี๊ยด!!!เสียงเปิดประตูดาดฟ้าพร้อมกับเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาเขา ทัชวางมือบนไหล่ของพอสเบาๆ "ชั้นเข้าใจนายนะ ความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อเราคิดว่ามันกำลังจะหายไป ความรุ้สึกแบบนี้มันจะตามมา" "มันก็มีแค่ชั้นคนเดียวแหละที่บ้าไปเอง" "แล้วเมื่อวานนายไม่ได้ไปงานอาสาเหรอ" "อืม ลืมไปน่ะวันนี้ก็คงจะไปแหละ" "ตรงนี้นะเอ็ง ชั้นไม่ไปไหน" สุดคำทัชก็เดินกลับไปปล่อยพอสทิ้งไว้คนเดียวซึ่งเขานั่งนิ่งไปเหมือนคนตาย "ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ" พอสหัวเราะสมเพชที่ตัวเองเป็นแบบนี้ พอถึงตอนเย็นเขาก็ไปทำงานอาสาตามปกติ แน่นอนว่าไม่มีเบลอยู่แล้ว ทางเจ้าของร้านเห็นพอสอาการไม่ค่อยสู้ ดีจึงให้พอสกลับบ้านไวกว่าปกติ ระหว่างทางกลับบ้านเขาก็พลางคิด"หรือเราจะเลิกงานนี้ดี แต่เมื่อก่อนเราเข้ามาทำเพราะอะไรกันนะ นั่นสิเราลืมไปนานแล้ว จำได้แค่เพียงอยากมาเจอเขาทุกวัน เรานี่มันไม่ไหวเลยน้า ทรยศแม้กระทั่งตัวเอง เมื่อกลับมาถึงบ้านเขาเก็บกระเป๋าแล้วเปิดโทรศัพท์ดู ไร้ซึ่งข้อความใดๆทั้งสิ้น เขาจึงเปิดเกมเล่นตามปกติ สถานที่ที่เหล่าสมาชิกในกิลเคยไปนั่งรวมกันเขาก็เริ่มไม่ไปข้อความในแชทกิลนั้นเรียกให้สมาชิกไปถ่ายรูปด้วยกัน แต่พอสเลือกที่จะไม่สนใจ เขาเข้าร่วมปาร์ตี้เคลียร์บอสกับเพลเยอร์คนอื่นๆ "เฮ้ นี่นายถอยออกมาบ้างตัวนายไม่แข็งนะ พอสไม่สนใจเขาปิดใช้ไอเท็มเสริมอบิลิตี้ของตัวเองเข้าตีกับบอส และจบลงอย่างรวดเร็ว เหมือนเขาจะไม่สนใจอะไรแล้ว เขานึกถึงอีเวนท์ได้จึงไปอ่านที่NPCใหม่ปรากฏว่าวันที่นั้นเหลือ5วันซึ่งตามปกติแล้วถ้าเซิฟเวอร์ไม่มีการปิดปรับปรุงตัวหนังสือทั้งหมดจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง พอสรู้สึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรเพราะระบบอาจเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆเหมือนกับตัวของเขาที่เปลี่ยนแปลงไป เขาตระเวนเดินไปในหมู่บ้านและพบกับNPCตัวหนึ่งซึ่งมีเควสอยู่เขาจึงเข้าไปรับซึ่งเป็นเควสพิเศษได้ของดีพอสมควร ถึงแม้เควสนั้นจะยากไปหน่อยเนื่องจากต้องฆ่ามอนสเตอร์แล้วยังต้องหาของจากพวกมันอีก หลายครั้งที่หลอดพลังของเขาใกล้หมดแต่เขาก็ไม่ได้กลัวแม้แต่น้อยเขาเก็บไอเท็มที่สำคัญเอาไว้ซึ่งได้มาจากการทำเควสในช่วงพิเศษเมื่อพลังของเขาใกล้หมดไอเท็มตัวนี้จะเพิ่มพลังของเขาจนเต็ม เขาใช้เวลาประมาณ2ชั่วโมงในการเคลียร์เควสนี้ ในแชทกิลนั้นยังคงปรากฏชื่อของเบลอย่ตลอดแต่ไม่มีการตอบกลับจากข้อความที่เขาส่งไปเลย วันนี้ก็จบลงไปอีกวันด้วยความขมขื่นในใจของพอสเขาคิดแค่เพียงว่ามันคงไม่ใช่และภาวนาอย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย พอสข่มตาหลับเพราะไม่อยากจะคิดถึงมัน