รูปใบเก่า

     รูปถ่ายรูปนี้แม่ซื้อให้ฉันหลังฉันอายุครบ2ขวบ มันเป็นรูปสุนัขกำลังยื้อแย่งขนมปังจากเด็กหญิงคนหนึ่ง สีก้อนขนมปังในรูปดูไม่ค่อยน่าพิสมัยเท่าไหร่แต่เดาว่าแต่ก่อนคงน่ากินแน่นอน รอบๆกรอบรูปมีรอยแทะของศัตรูตัวน้อยแสนร้ายกาจอย่างปลวกเต็มไปหมด สีของภาพเป็นสีเหลืองคล้ำๆ ไม่น่ามอง ฉันไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมแม่ถึงแขวนมันไว้ที่เสากลางบ้านอย่างนั้น ทุกครั้งที่กลับจากมหาวิทยาลัยหรือก่อนไปมหาวิทยาลัย ฉันต้องเดินผ่านรูปนี้ทุกครั้ง มันรู้สึกรกหูรกตา บางครั้งฉันทำถึงขนาดเอารูปใบนั้นไปเก็บไว้ในลิ้นชักหัวเตียงใส่ล็อกกุญแจอย่างดี แต่แม่ก็หาเจอและเอากลับมาแขวนไว้ที่เดิม แม่ไม่เคยเอ่ยปากว่าฉันซักคำที่ทำอย่างนั้น มีวันนึงฉันทำรุนแรงไปโดยเอารูปใบนั้นไปเผาพร้อมกับตุ๊กตาตัวโปรดเมื่อวัยเด็ก แต่แม่ก็มาเจออีกจนได้และนำไปเก็บไว้ที่ไหนซักแห่ง และฉันก็โดนดุชุดใหญ่เลยทีเดียว เมื่อเวลาผ่านไปราวเดือนกว่าๆ ความคิดถึงรูปใบนั้นก็เกิดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาจเป็นเพราะความเคยชินมั้ง ที่พอไม่มีสิ่งที่เกลียดแล้วเหงาพลอยกลายเป็นคิดถึง ฉันถามแม่ถึงรูปใบนั้น แต่คำตอบที่ได้คือแม่ลืมที่เก็บมันไปเสียแล้ว ฉันกับแม่ช่วยกันหารูปใบนั้นจนทั่วบ้านแต่กลับไม่พบ แม่เสียใจมากที่หาไม่เจอทั้งที่ตัวเองเป็นคนเก็บแท้ๆส่วนฉันก็ยังคงพยายามหาต่อไปอย่างไม่ลดละ สายของวันนึงพ่อค้าซ่อมรูปถ่ายที่เป็นเพื่อนห่างๆของแม่ก็นำรูปนี้มาให้และขอเก็บค่าซ่อมรูป3000บาท แม่จึงนึกขึ้นได้ว่าได้ฝากเพื่อนคนนี้ให้ไปช่วยซ่อมรูป เเม่จ่ายตังเสร็จแล้ว ก็นำรูปนั้นออกมาจากซองสีนวลสวยที่ประทับตราร้านอย่างประนีต พอดึงออกมาทั้งแม่และฉันก็ต้องตกใจเพราะรูปมันทั้งขาดเป็นรูกว้าง ยับยู่ยี่ อีกทั้งซีดขาวกว่าเดิม แม่มองหน้าฉันแล้วน้ำตาก็เริ่มคลอหน่วย ฉันพูดอะไรไม่ออกไม่รู้จะปลอบใจแม่ยังไง แต่ฉันคิดผิดเมื่อแม่พูดขึ้นว่า'ดีใจเหลือเกินที่ได้รูปกลับคืนมา'
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ฉันลืมบอกอีกอย่างนึงว่าในรูปนั้นสนัขกำลังยิ้มและเด็กผูหญิงกำลังหัวเราะ