ศุภเกษม

"ศุภเกษม"

     เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เริ่มเขียนนะครับ แรงบันดาลใจจากการเขียนมาจากคนรักของผม 

เป็นการเล่าเรื่องช่วงเวลาต่างๆที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา ผมขอให้การเขียนครั้งนี้แทนทุกความรู้สึก         ทบทวนถึงความทรงจำ ก่อนที่ผมจะไม่ได้อยู่กับเขาเหมือนทุกวันที่เคยมี และนี่คือความทรงจำทั้งหมดที่มีกับผู้หญิงคนนี้ครับ "เพชรแท้ ศุภเกษม"  

     -ความทรงจำที่ 1 

          ความทรงจำแรกของเราทั้งคู่ เกิดจากความสัมพันธ์แบบเป็นเพื่อนกับ "มุก" ตอนแรกผมกับมุกก็ไม่ค่อยได้คุยกันในห้องหรอก จนมาถึงจุดนึงที่รู้สึกว่า เห้ย มุกแม่งน่ารักดีหวะ เอาจริงๆคือเราก็แอบปลื้มเขาอ่ะแหละ ช่วงแรกๆก็ไม่ได้อะไรมากมาย เพราะว่ากลัวมุกลำคาน และก็เริ่มคุยกันเรื่อยๆจนกลายเป็นเพื่อนสนิท เริ่มรู้สึกหวงแบบไม่รู้ว่าทำไมต้องหวง มีครั้งนึงผมหวงรุนแรงมากทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เริ่มจากเพื่อนผม ชื่อ ปาร์ค มันเป็นคนขี้เล่น โดยเฉพาะกับผู้หญิงเนี่ยเล่นมากไป จนบางครั้งผมคิดว่ามันแอบแต๊ะอั๋งด้วยซํ้า เพราะบางทีมันชอบเล่นกับผู้หญิงในห้องแบบ จับมือถือแขนดึงแก้ม เป็นต้น แล้ววันนี้มันเล่นกับมุกดังที่ว่าไปข้างต้น และบอกว่าตัวเองเป็นแฟนกับมุก ผมก็หมั่นไส้ ชวนแม่งทะเลาะ ตั้งแต่บัดนั้นก็ไม่ชอบขี้หน้ามันอีกเลย พอมาช่วงระยะหลัง เป็นช่วงที่ผมแข่งดนตรี กับวงรุ่นพี่ เป็นเวลาที่ผมชอบมุกมากๆ แต่ด้วยความเป็นเพื่อนสนิทผมก็เลยไม่อยากคิดไปไกล หลังจากแข่งดนตรีเสร็จก็ได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับ1 ก็มีฉลองกันในคืนนั้น ยิ่งดึกยิ่งเมา เวลาคนเราเมามากๆ เวลาทำอะไรไปก็ไม่ค่อยรู้ตัวหรอก ผมเมาไปบอกชอบเธอ รักเธอ ในแชท เช้ามาผมก็ไปเรียนตามปกติ แอบเมาค้างนิดนึง วันนี้มุกทำตัวแปลกๆ ยิ้มให้ผมบ้อยบ่อย ผมก็เริ่มจะสงสัยบ้างละ เจ้ามุกก็ถามผมว่า เมื่อคืนเป็นไร แล้วก็ยิ้ม ผมก็ทำไม มีไร มันก็ไม่ยอมบอก มุกบอกให้เปิดแชทดูเท่านั้นแหละ ผมก็รู้ว่าผมหลุดไปเยอะมาก จากนั้นผมก็ไม่มีความลับอะไรกับมุกเลย กลายเป็นว่าผมคิดว่ามุกก็ชอบผม แต่มุกไม่เคยมีแฟนเลยสักคน ไม่คิดจะมีความรักอะไรแบบนี้เลย ไม่แน่ใจว่าเธอจะมีใจรึเปล่า แต่ก็คิดส่วนใหญ่ว่า น่าจะไม่มีใจให้กัน แต่ว่าผมก็พยายามจีบๆ เรื่อยๆ ช่วงนี้ต้องอดทน เพราะว่าอะไรที่เราได้มาง่ายๆมันก็จะหายไปแบบง่ายๆเช่นกัน ผมเชื่อว่ามุกมีใจให้แน่นอนไม่มากก็น้อย คุยกัน ประมาณ 2 เดือนกว่า ไปรับ-ไปส่งที่หอ ทุกเย็น กินข้าวด้วย ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่ก็เหมือนจะไม่เกิดผลอยู่ดี เธอเย็นชามาก แต่ก็แอบใส่ใจบ้างเป็นบางที ช่วงนี้ผมเรียกเธอว่า เจ้าหญิงนํ้าแข็ง เพราะเธอ ชื่อนี้ได้มาจากความเย็นชาของหล่อน ผมเริ่มจะถอดใจในเดือนที่ 4-5 เพราะแลดูแล้วไม่มีหวังเลย แต่ก็ไม่ยอมแพ้ เอาวะสู้ ผมก็พาหล่อนไปเที่ยว ที่แรกคือ องค์พระปฐมเจดีย์ วันนั้นเป็นวันที่ค่อนข้างร้อน ผมเกริ่นๆชวนเธอไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เธอตกลงที่จะมาด้วยผมก็พาทัวน์ เป็นการไปเที่ยวโดยรถไฟฟรี ครั้งแรกกับมุก ผมก็พอจะทราบประวัติและความเป็นมาของที่นี่อยู่บ้าง ก็เลยพาเธอไป ระหว่างรอรถไฟขาไปเราคุยกันตลอดทาง ระหว่างนั่งรถไฟผมบอกให้เธอเก็บตั๋วไว้ เธอก็บอกให้ผมเก็บไว้ มุกก็เก็บไว้ในเคสโทรสัพ ผมก็เช่นกัน เรานั่งรถไฟได้ประมาณ 40 นาทีก็ถึงที่หมาย (ลืมบอกครับ เรานั่งจากศาลายานะครับ) ลงจากรถมา ก็จะเห็นองค์พระปฐมเจดีย์ตั้งตระหง่านอยู่ ผมก็ไม่รอช้ารีบพาเธอเดินไป เพื่อที่จะไปไหว้พระ ทำบุญ  ระหว่างการเดินไปองค์พระ ต้องข้ามถนนเลนใหญ่หนึ่งเลน ผมก็จูงมือเธอข้ามไป แอบเขิลแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกัน พอถึงตอนนี้เราเข้ามาในวัดเรียบร้อยก็ ไม่รอช้า เดินขึ้นบันไดอันกว้างใหญ่ขึ้นไปทำบุญกับเจ้ามุก