ถ้าฉันร้าย นายต้องรัก!!

Gwen : Talk

สวัสดีค้า ฉัน เมคริค เกวน อยู่ ม.4 คะ   แอ่น แอ๊น!!

และฉันก้เพิ่งย้ายโรงเรียนมาด้วย (ดีใจมากสินะ)

"เข้ามาได้จ่ะ คุณเมคริค" รอไม่นานครูก็เรียกฉันเข้าไปในห้อง อันที่จริงเรียกเร็วๆก็ดี เมื่อย!

ครืด

ตอนนี้ในห้องไม่ได้มีใครสนใจฉันเลย ดีแล้วละ ที่ไม่มีใครสนใจ  แต่ก็มีคนๆหนึ่ง ที่ฉันอยากให้สนใจๆจริงๆ 'ซากากิ ฮายาโตะ' แฟนคนปัจจุบันของฉันเองแหละ คบกันเมื่อวาน

แต่ดันบังเอิญฉันย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเขา ดีใจมากมาย แต่เขาก็ยังนิ่งๆเฉยๆอยู่

"แนะนำตัวเลยจ่ะ^^"ครูสาวพูดพร้อมยิ้มให้

"สะ...สวัสดีคะ ฉัน เมคริค เกวน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ >//<" เมื่อฉันพูดจบ ทั้งห้องก็เกิดอาการ เงียบกิน  ก่อนพวกผู้ชายจะตะโกนถามคำถามมากมายมาให้ฉัน

"นี่ๆ ขอเรียก เกวนได้มั้ย/ขอเบอร์ได้รึป่าว/น่ารักจัง มาเป็นแฟนฉันมั้ย" คำถามต่างๆทำเอาฉันเงียบกินเช่นกัน อะไรเนี่ย เดี๋ยวเงียบ เดี๋ยวดัง ว้อย!! ตามไม่ถูก??

"ปัง! / เกวน มานั่งข้างๆฉันนี่" แต่แค่เสียงตบโต๊ะของใครบางคนเท่านั้น ตามด้วยเสียงเรียกแค่นั้น ทำเอาทุกคนในห้องเงียบกริบ มองตามเสียงตาปริบๆ........ซ้ะงั้นอะ

"ขะ...ขอตัวก่อนนะคะ"ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงทุกคน มานั่งข้างๆ ซากากิคุง แทน

"................." เงียบ ตอบนี้ครูเริ่มสอนแล้ว เงียบมากจริงๆ เด็กๆไม่ได้ตั้งใจเรียน 

ทุกคนต่างมองมาที่ฉัน แล้วซุบซิบๆกัน  แหม่!  ฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย -*-

"คุณเมคริค ออกมาทำข้อนี้หน่อยสิคะ" เบื่อจัง เงียบ! เงียบ! เบื่อจัง!!

"คุณเมคริค ออกมาทำข้อนี้สิ๊!!" เฮือก! เสียงเรียกทำเอาฉันหันหน้าไปทางกระดานเหมือนเดิม แหม่ พอเห็นโจทย์ในกระดาน ทำเอาแทบหงาย อะไรยกกำลังอะไรก็ไม่รู้ งง!!

แต่อยู่ๆ ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งถูกยัดใส่มือมา ฉันหันไปมองซากากิคุง นิดหน่อยก่อนจะก้มหัวนิดๆเป็นการขอบคุณ แล้วเดินออกไปหน้ากระดาน แล้วเปิดกะดาษดู

'ทำให้ได้ละ' 

เชี่ย นึกว่าเฉลย ไม่อยากหันไปด้านหลังเล้ย  ฉันเก็บกระดาษลงในกระเป๋า

'นี่ ให้ฉันออกไปข้างนอกมั่งสิ นี่น่ะ ตัวฉันนะ' อึก! เสียงหนึ่งดังมา ทำเอาฉันเหงื่อแทบไหล

อันที่จริง ฉันไม่ใช่คนแบบนี้หรอก ฉันไม่ได้อ่อนแอ แต่ตัวตนของฉัน แค่อยากผนึกไว้

แต่ก็ไม่เคยได้เลยจริงๆ!!!

เฮือก!!  ฟึ่บ!!

"แหม่ ข้างนอกนี่ น่าเบื่อจริงๆแหละ" แหม ดีคะ ฉัน เมคริค เกวน ตัวจริง เสียงจริง 

หึ! ไอ้จิตใจที่อ่อนแอแบบนั้นน่ะ หายไปซ้ะก็ดีนะ

"ว่าไง คุณเมคริค ทำได้มั้ย??" อาจารย์หนังเหี่ยวถามอีกครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะของสัตว์ป่าที่ถูกนำมาอยู่ในห้องดังขึ้น

"ทำไม่ได้.......ละมั้ง " พูดจบ ก็ขีดๆเขียนๆ สมการ ลงไปบนกระดาน ค่อยๆเขยิบไปตามกระดานเมื่อที่เขียนไม่เพียงพอ

"@#%$&%@@#@$$$%@#@$$$@#$%%@#" แก้โจทย์สมการมันง่ายๆ  ใครคิดโจทย์เนี่ย คิดได้ปัญญาอ่อนมาก

"กลับที่ได้รึยัง" คำถามซึ่งไร้หางเสียงถาม พร้อมสายตาที่เย็นชาถูกส่งไปยังอาจารย์หนังเหี่ยวแบบเลี่ยงไม่ได้

"คะ...ค่ะ เชิญกลับที่ได้แล้วคะ" อาจารย์พูดแบบกลัวๆ ทำเอาเด็กๆในห้องเหวอกันไป

ไม่เว้นแม้แต่ ซากากิ

ฉันเดินกลับมาที่ๆด้วยท่าทางที่เปลี่ยนไป จากที่เดินเหนียมอาย สุภาพ ห่อไหล่

กลายเป็นเดินอกผายไหล่ผึ่ง อย่างสง่างาม จนทุกคนในห้อง ยังอดตกใจไม่ได้

เมื่อร่างบางมานั่งกับที่ ก็ฟุ่บลงไปกับโต๊ะทันที  ซากากิมองฉันอย่างชัดเจน แต่ใครจะสน ยกเว้นยัยบ้า ที่ยังโวยวายอยู่ในใจฉันอะนะ

Hayato : Talk

ผมนั่งมองร่างบางที่เปลี่ยนไป ตอนแรกที่เจอเธอ เธอดูเรียบร้อย ขี้อาย

แต่ตอนนี้ เธอดูนักเลง กล้าหาญ และดูน่ารักซ้ะด้วยซ้ำ ผมชักติดใจแล้วสิ

ที่แรกอายๆ ตอนหลังละมาทำแซ่บ 

"มองอะไรของนาย" ร่างบางหันมาถามผม  หึหึ  สงสัยจาก ซากากิคุง คงกลายเป็น นาย ไปซ้ะแล้ว เฮ้อ น่าสนุกจริงๆ

"ก็ไม่ทำไมหรอก" ผมลอยหน้าลอยตาตอบ

"เป็นคำตอบที่ไม่อยากได้"เธอพูด ก่อนจะ ยืดตัวขึ้น นั่งเท้าคางท่าสวย พร้อมเล่นเกมจ้องตากับผม  จนคนในห้องรู้สึกได้ บางคนนี่หยิบกล้องมาถ่ายเลยทีเดียว

ถามจริงๆเถอะ ไม่เคยเห็นผมเล่นเกมจ้องตากับผู้หญิงรึไง

แต่ก็ยอมรับจริงๆ ว่าตกใจ ที่ตอนแรกที่เป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นแบบนี้ไปซ้ะได้ ยอมเธอเลยริงๆ -_-ll