Talking Nonsense เรื่องที่ฉันอยากเล่า

     ... "กิ้งก่า สามารถเปลี่ยนสีเพื่ออำพรางตัว ซึ่งเป็นความเข้าใจแบบผิดๆ แต่ความจริงแล้วปัจจัยที่ทำให้กิ้งก่าเปลี่ยนสีนั่นคือ การควบคุมอุณหภูมิร่างกาย เนื่องจาก กิ้งก่าไม่สามารถสร้างความร้อนในร่างกายได้ และอีกปัจจัยหนึ่งคือด้านอารมณ์ อย่างเช่นในภาวะปกติผิวหนังของ กิ้งก่าคามิเลี่ยน จะแสดงสีเขียว ในขณะที่โกรธจะแสดงสีเหลือง" ...

                         ...จากหนังสือเรื่อง "ความจริงของสัตว์เลื้อนคลาน"

          ... ฉันชื่อ ติ๋ม เรียกว่าติ๋มนั่นล่ะ ฉันเป็นสาว ..มั่งนะ แค่สาวธรรมดาทั่วไป ไม่สวย ไม่โดดเด่น ไม่มีกลุ่มเพื่อนหรือสังคมใดๆ เรียกง่ายๆคือฉันไร้ตัวตนอย่างสมบูรณ์แบบ ฉันใส่แว่น หัวฟูเพราะไม่ชอบหวีผม แต่งตัวมิดชิด ถือหนังสือเยอะแยะ คุณคงนึกภาพออกนะ ว่าทำไมฉันถึงต้องชื่อ ติ๋ม. ครอบครัวฉันเหรอ ก็ปกติทั่วไป พ่อฉันเป็นทนายความที่วันๆเอาแต่เลี้ยงฉลองกับลูกค้า ส่วนแม่ฉันท่านขายของใน IG คงรู้จักนะ อินสตาแกรม.. แต่ก็นั่นล่ะ ฉันชอบเวลาที่นั่งอยู่ในห้องสมุดอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ แบบนี้สบายใจกว่า ...คุณๆๆๆที่อ่านเรื่องราวของฉันคงจะงงแล้วฉันเกี่ยวอะไรกับกิ้งก่า ไม่มี! ฉันแค่กำลังอ่านเรื่องกิ้งก่า ก็แค่นั่นล่ะ ...

     ... คุณคงตั้งคำถามต่อว่าแล้วGuกำลังเข้ามาอ่านเรื่องบ้าอะไรอยู่ นี่ไงสิ่งที่ฉันมี ...ฉัน เอิ่ม.. จะเรียกว่าอะไรดีนะ มีความประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวฉันอย่างหนึ่ง คือฉันมองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น สายตาของฉันมันสะท้อนคลื่นพลังงานบางอย่างออกมา และเมื่อฉันมองไปทางไหน ฉันก็จะเห็นมัน คุณคงงงว่ามันคืออะไรวะ เดี๋ยวคุณก็จะเข้าใจถ้าไม่เบื่อกันซะก่อนนะ...

"ห้องสมุดปิดแล้วจ่ะ ลูกสาว" เสียงน่าเบื่อนั่นคือครูบรรณารักษ์ และเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายอกสามศอก

"ค่ะ คุณแม่" จ้า แม่ยอดชาย

"นี่ลูกสาว คุณแม่เห็นหนูตั้งแต่ม.2 จน ตอนนี้ขึ้นม.ปลายล่ะ แม่ไม่เคยเห็นหนูคลุกคลีอยู่กับเพื่อน หรือผู้ชายคนไหนเลย อย่าว่าคุณแม่ยุ่งเลยนะ หนูไม่เหงาเหรอจ๊ะ?" ค่ะ ไม่ยุ่งเลยค่ะ คุณแม่!

"ไม่อ่าค่ะ ใครบอกหนูไม่มีเพื่อน หนังสือนี่ไงคะ เพื่อนหนู ส่วนแฟนหนูชื่อกระเป๋าเป้โรงเรียนxxxx ค่ะ" ฉันก็แค่ตอบไปแล้วก็เดินออกมา

"น่าสงสารจัง... นี่! ลูกสาว ถ้าอยากมีใครสักคนปรึกษาคุณแม่ได้ตลอดน้า~" ไม่จบ ..

          ... กลับมาที่เรื่องที่เราค้างกันไว้ต่อ พูดตรงๆอธิบายไม่อ้อมค้อม คือฉันมองเห็นวิญญาณ ทีนี่เก็ทหรือยัง ผีมีอยู่จริง ฉันเชื่อเพราะเมื่อตอนอายุสิบสอง ฉันเห็นวิญญาณกะเทยข้างบ้านที่ตายเพราะผัวนางวางยา ในขณะที่เจ้าหน้าที่ เพื่อนบ้าน รวมถึงพ่อแม่ฉัน กำลังมุงดูที่เกิดเหตุและศพของนาง ฉันกลับเห็นพี่คนนั้นยืนอยู่กลางถนน นางมองมาที่ฉันแล้วร่างของนางก็ค่อยๆจางหายไปกับสายลม ...นั้นเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นผี...

     ...ฉันเดินกลับบ้านคนเดียวเสมอ แต่นี่มันก็ค่ำแล้ว วันนี้ฉันกลับช้าเป็นพิเศษ พวกคุณอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ อย่างหนึ่งที่ฉันไม่ชอบเลยคือ ซอยบ้านฉัน แค่หัวค่ำก็ไม่มีคนเพ่นพ่านแล้ว เหมือนซอยร้างไม่มีผิด ฉันเองก็ทำใจให้ชินไม่ได้สักที แต่เดี๋ยวนะ ..ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองมาที่ฉัน ช่างเถอะ! เดินต่อไปติ๋ม คงต้องเร่งฝีเท้ากันหน่อย .. ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังตามมาล่ะ มันเหมือนกำลังเดินตามหลังฉันอยู่ ไม่นะ ห้ามหันเด็ดขาด เราต้องเดินต่อไป ...เสียงนั่นมันดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับคนเร่งฝีเท้า ฉันควรวิ่งดีไหม ถึงจะบอกว่าเห็นผี แต่แบบนี้ โอ๊ย!! ....

          ...บางอย่างตะปบเข้าที่หลังของฉัน แถมเกาะไม่ปล่อย มันมีกลิ่นสาบ เหม็นเน่า ไอ้ผีบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!

"อ๊ากกกกกก" เสียงร้องของไอ้ผีเร่ร่อนตนนั้นที่กระเด็นออกไป ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันก็ทำแบบนี้ได้ แสงนั่นจากฝ่ามือของฉันมันสร้างพลังบางอย่างที่ผลักเจ้าผีนั่นออกไป นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ย พวกคุณยังอยู่ไหม ฉันมีของเล่นใหม่แล้วนะ

     ...สวัสดียามบ่ายแถวสนามหญ้าของโรงเรียน เรื่องเมื่อวันก่อนพวกคุณโอเคนะ เพราะฉันโอเคมาก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมิวแทนท์ยังไงไม่รู้ ดีจัง.. นั่นไง คุณอยากรู้ใช่ไหมล่ะ ว่าฉันเห็นผีจริงไหม ตอนนี้ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง นอนคอหักอยู่ตรงหน้าฉัน เราห่างกันไม่เกิน 100 เมตร เธอลืมตาขึ้นจ้องมองมาที่ฉันก่อนจะหันหัวของตัวเองที่บิดมาข้างหลังกลับไป ไม่ต้องตกใจนะ นี่รุ่นพี่ของฉันเอง พี่ฟ้าเชียร์ลีดเดอร์สีแดง 2 ปีก่อน พี่ฟ้าตกจากการต่อตัวคอหักตายคาที่ขณะที่กำลังแข่งเชียร์ลีดเดอร์กันอยู่ ก็นะ.. พี่เขาก็ยังคงไม่ไปไหน...

          ...ดีจ้านี่ติ๋มเอง ฉันไม่ได้ทักพวกคุณมาหลายวัน โทษทีนะ พอดียุ่งๆกับงานกลุ่มที่ฉันไม่มีกลุ่ม ตอนนี้มีแล้ว และฉันก็กำลังนั่งอยู่กับเหล่าเพื่อนๆงานกลุ่มของฉัน วันนี้เรามานั่งทำงานด้วยกัน ดูเหมือนทุกคนอยากให้ฉันทำงานมากกว่า เพราะพวกเขานั่งคุยกันสนุกสนาน กินขนม เสียงดัง ตรงหน้านี่ เอ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกร้อนแปลกๆจากในตัวเอง โอ๊ยไม่ไหวแล้ว~ ...

"เดี๋ยวมานะ เข้าห้องน้ำแป๊บ" ฉันบอกกับพวกเขาก่อนที่จะวิ่งมาเข้าห้องน้ำอย่างไว ฉันกำลังมองตัวเองตรงหน้ากระจกอ่างล้างหน้า ร่างกายของฉันเหมือนถูกกระแสไฟช็อตเป็นพันๆโวลต์ มันเหมือนมดทั้งรังกำลังรุมกัดฉันจนตัวชาไปหมด ฉันมองเห็นตัวเองในกระจกมีแสงประหลาดออกมาจากร่างกายฉัน มันเป็นประกายไฟ

"ว๊ายยยยยย" เอาแล้วงานเข้าล่ะสิ เพื่อนตัวดีดันตามมาเข้าห้องน้ำ หล่อนเห็นแล้วว่าฉันเป็นอะไร แต่ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะคุยกับใครทั้งนั้น ทำได้แค่ล้มไปนั่งกับพื้น เพื่อตั้งสติ เฮ้อ...

     ...สวัสดีความโดดเด่น เมื่อพลังวิเศษของฉันถูกแผ่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียนจนฉันกลายเป็นคนดัง ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนชอบมองหน้าแล้วก็ทำท่าทางแปลกๆ จากคนที่ไม่มีใครคบอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่มีเลยจ่ะ เพื่อนในห้องก็ล้อฉันเป็นยัยแม่มดบ้างล่ะ ยัยเอเลี่ยนบ้างล่ะ รสนิยมเห่ยกันจริงๆ คนพวกนี้ คุณแม่บรรณารักษ์ก็มองฉันแปลกๆ หล่อนไม่ยอมพูดกับฉันสักคำ ฉันไปหยิบหนังสือเรื่องอสูรกายในเทพนิยายมาอ่านเล่น เปิดไปจนถึงเรื่องของไซเรน คุณคงรู้นะ ไซเรนที่ใช้เสียงบังคับจิตใจผู้คน ถ้าฉันทำได้อย่างไซเรนบ้างก็คงดี ทุกคนจะได้เลิกสนใจฉันสักที ให้ตายเถอะ! ...เอ๋ ทำไมจู่ๆก็ง่วงล่ะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ฉัน........................................................................

          ...เท้าฉันทำไมมันดูลอยๆล่ะ เอ๊ะ คนพวกนี้เป็นใคร ทำไมทุกคนยืนมองมาที่ฉัน เดี๋ยวนะ นี่ฉันถูกมัดไว้กับเสานิ่ เห้ย! โอ๊ย เชือกบ้านี่ก็แน่นจริง

"พวกคุณเป็นใคร จะทำอะไรอะ ปล่อยนะ!!" ต้องโวยวาย

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก Ecstramini Duraci Memeunetravanesga เปลวไฟเอ๋ย จงสรรค์สร้าง จงลุกโชน เราสังเวยชีวิตอันบริสุทธิ์แด่เทพเจ้าผู้เก่าแก่" ผู้หญิงคนนี้พูดจาบ้าบออะไรกัน

"เราสังเวยชีวิตอันบริสุทธิ์แด่เทพเจ้าผู้เก่าแก่" ไอ้พวกบ้านี่ก็พูดตามอีก เห้ยเดี๋ยวนะ ทำไมตัวฉันถึงติดไฟล่ะ ไม่นะ โอ๊ยยยยยย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย มันร้อน โอ๊ย โอ๊ย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ร้อนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

     ...ดวงตาสุดเย็นชา ของผู้หญิงผมแดงลึกลับคนนั้น ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะ......

17 เมษายน 2011.