ความรู้สึกที่หายไป

รักแรกพบเริ่มต้นจากอะไร หลายๆคนอาจจะเกิดจากความชอบส่วนบุคคล หรืออาจจะเริ่มรู้สึกจากความสำพันธ์ในครั้งแรกของกันและกัน

แล้วคุณละรักแรกพบของคุณเป็นเหมือนฉันไหม.......

  ในตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมาฉันมักคิดเสมอว่าเราตื่นมาทำไม ในเมื่อความฝันเป็นสิ่งที่คนเราต้องการที่จะอยู่กับมัน ในความคิดฉันโลกนี้เป็นสิ่งที่หน้าเบื่อที่สุด ดังนั้นฉันมักใช้เวลานี้อยู่ในความฝันซะมากกว่าโลกความจริงก็ได้ละมั้ง

  สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือเช้าวันจันทร์มันชั่งเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก "ขณะนี้เป็นเวลา7.45น. ได้เวลาเข้าแถวแล้วให้นักเรียนทุกคนรีบมาเข้าแถวด้วยค่ะ" ให้ตายเถอะงานก็ต้องส่งตอนเช้าแถวก็ยังจะให้เข้าโอ๊ยยยยยย!! เสียงบ่นภายในใจเมื่อได้ยินเสียงประกาศตั้งแต่ฝเท้ายังก้าวไม่พ้นหน้าประตูของโรงเรียน ฝีเท้าจากที่เดินอย่างเอื่อยเฉื่อยรีบซอยเร็วจนกลายเป็นวิ่งอย่างรวดเร็วไปขึ้นตึกเพื่อส่งงาน "นักเรียนมัวทำอะไรอยู่ทำไมไม่ไปเข้าแถว เดี๋ยวจะเช็คแถวไม่ทันหรอก" เสียงคุณครูสุดแสนจะใจดี..กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่กดดัน "ส่งงานแปปนึงค่ะ" เสียงตอบกลับด้วยความเร่งรีบก่อนจะนำการบ้านไปกองที่บนโต๊ะ โอ๊ย!!วิ่งมาส่งการบ้านแล้วต้องวิ่งไปเข้าแถวอีกเหรอเนี่ย "อันอันตื่นสายอีกแล้วหรอ" เสียงเปเป้เพื่อนที่สนิทที่สุดถาม "อืม"คำตอบสั้นๆที่แฝงไปด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งเมื่อสักครู่ และความคิดชั่ววู่บก็บังเกิด "โอ๊ยแก!! ฉันปวดท้องอ่ะไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ แกจะไปด้วยไหม" ด้วยความรักเพื่อนฉันจึงถามออกไป "ไม่อ่ะแกไปเถอะ ผอ.ยังพูดไม่จบเลยฉันไปเดี๋ยวจะหาว่าฉันโดดแถว" เพื่อนผู้ประพฤติดีกล่าว เฮ่อโอกาสดีเจอกันคาบแรกนะเพื่อนรักส์ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ฉันคนเดียวนิที่โดดแถว รุ่นพี่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งก็มาสิงสถิตอยู่ที่ห้องน้ำหมือนกัน(เข้าข้างตัวเองจัง) โอ๊ยง่วงจังปกติไม่เคยง่วนในตอนเรียนเลยตั้งแต่อายุ16ก็ง่วงทุกชั่วโมงหรือว่าจะเป็นกับฮอร์โมนต้องใช่แน่ๆ อากาศชั่งร้อนอบอ้าวเดิออกไปดีกว่าแถวเลิกแล้วแหละปานนี้ เท้าก้าวออกจากห้องน้ำได้เพียงน้อยนิดก็เดินไปชนกับรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเต็มแรง "ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันกล่าวพร้อมเดินหนีโดยไม่แหงนมองแม้แต่หน้า แต่ก็จำเสื้อได้เสื้อแขนยาวมีแถบสีขาวข้างแขน รูปร่างผอม สูงประมาณ175-180 รีบขึ้นห้องดีกว่า สายละ