ทางกลับบ้าน

     ดอกไม้ริมทางกลับบ้านยังสวยงามเสมอแม้ผ่านไปแล้วหลายปี เวิ้งทุ่งนาขนาบสองข้างทางยังเขียวขจีเพราะคงเป็นช่วงดำนา ริมถนนมีคนกลุ่มย่อมเดินทางกลับบ้าน เต็มไปด้วยเสียงคุยเจื้อยแจ้วผสมผสานกับเสียงหัวเราะจากใจจริงไม่แสร้งเหมือนคนเมืองใหญ่ นี่คือชนบทที่ฉันเคยคุ้นเคย ฉันจากที่นี่ไปตอนอายุได้สิบสามปี เนื่องจากทางบ้านแม่มีปัญหาด้านการเงินเลยจำเป็นต้องส่งฉันไปอยู่กับพ่อที่เมืองใหญ่ พ่อกับแม่ฉันเลิกกันแต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันเป็นเด็กขาดความอบอุ่นแต่อย่างใด ฉันถูกเติมเต็มความรักจากคนในครอบครัวเสมอ ตอนขึ้นมัธยมปลายทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป เป็นเพราะความใจร้อนของวัยรุ่นและความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันต้องกลายเป็นเด็กมีปัญหา อาจเป็นเพราะเพื่อนด้วยแหละแต่ฉันก็ไม่กล่าวโทษพวกมันหรอกนะ เพราะถ้าฉันไม่คบมันเป็นเพื่อนซะอย่างทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น แม่เดินทางจากขอนแก่นเข้ากรุงเพื่อมาหาฉัน อาจจะแปลกซักหน่อยที่คนบ้านนอกอย่างแม่เข้ากรุงครั้งแรก แต่แม่เป็นคนใจเด็ดทีเดียว มาคนเดียวเรียกว่าฉายเดี่ยวเลยก็ว่าได้ ครั้งแรกที่ฉันเจอแม่ ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาในหัวครั้งแรกคือ ทำไมแม่ซูบผอมลง คงเพราะแสดงว่าแม่คงผ่านช่วงเวลาลำบากมานาน ฉันไม่ได้วิ่งเข้าไปสวมกอดแม่อย่างที่เคยชอบทำตอนเด็กๆ นั่นทำให้แม่ผิดหวัง ฉันอ่านแววตาแม่ออก แม่คงผิดหวังอย่างหนักเพราะไหล่ที่ลู่ตก สายตาที่เศร้าหมอง แม่ลากลับบ้านนอกหลังจากมาเยี่ยมฉันได้สามวัน ฉันไม่ได้มาส่งแม่ที่สถานีรถไฟเพราะมีนัดมาฉลองวันเกิดของเพื่อนคนสนิท แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรและเดินออกจากบ้านพ่อ แผ่นหลังอันผอมเกร็งของแม่ค่อยๆเดินออกนอกประตูรั้วไม้ผุๆ นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ฉันได้เจอแม่ที่กรุงเทพและตลอดไป เสียงบีบแตรดังขึ้นแล้วรถโดยสารประจำทางก็จอดเทียบบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่ง คนเดินเข้าออกบ้านนั้นเยอะทีเดียว ฉันเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเดินออกมา ฉันจำได้ว่าแกคือน้องสาวแม่ อากบนั่นเอง ฉันลงจากรถประจำทางเดินตรงเข้าบ้านหลังนั้น สวนทางกับพระห้าหกรูปที่เดินออกมา ฉันยกมือไหว้ ตั้งจิตอธิษฐานขอให้ผลบุญที่ฉันทำทั้งหมดส่งถึงแม่ และขอโทษที่ฉันมาไม่ทันสวดอภิธรรมให้แม่