Assassin Shadow

 ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

      เด็กสาวเดินเข้าโรงเรียนในเวลาที่ยังเช้ามืด  แน่นอนว่าที่โรงเรียนนี้ยังเงียบสนิท  มีเพียงแต่สายลมพัดกิ่งไม้ไหว บรรยากาศดูวังเวง แต่กลับทำให้เด็กสาวรู้สึกสบายใจ จิตใจสงบ  เธอสูดลมหายใจเข้าปอด  แล้วพูดออกมาว่า

   “หวังว่า ฉันจะได้เจอกับเพื่อนๆที่น่ารักนะ”   พลันมีเสียงแสดงความเห็นด้วย ดังมาจากเงาของเธอ

   “ฉันก็หวังอย่างนั้นนะ อัจฉรา.....ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมารังแกเธออีกแล้ว  ใครที่รังแกเธอ  ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้แน่” เงาของอัจฉรานามว่ามายาพูดตอบท้ายด้วยรอยยิ้มที่ชวนขนลุก

   “แฮะๆ พี่มายาก็...ห่วงน้องเกินไปนะคะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”  อัจฉราเอ่ยแซวพี่สาวฝาแฝดของตัวเองที่อยู่ในเงา  แล้วเดินเข้าไปในตึกของชั้นมัธยมปลาย

7:20  น.

   นักรียนมากมาย เริ่มทยอยเข้ามาในโรงเรียนด้วยหน้าตาที่สดใส พร้อมที่จะเมาท์เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมให้เพื่อนๆฟัง  มีเพียงอัจฉราที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวสุดท้ายของมุมห้อง เธอฟุบหน้านอนอยู่ที่โต๊ะตัวนั้น โดยมีเงามือของมายาลูบผมเธอเล่นอย่างอ่อนโยน

   “เฮ้.....เธอ” เสียงทุ้มนุ่มก้มเรียกอัจฉรา พร้อมกับที่เงามือของมายาที่หายไป

   “.....ZzZz...” อัจฉรายังนอนนิ่ง ไม่ขยับเขยื่อนแม้แต่น้อย

   “นี่....” ครั้งนี่เจ้าของเสียงทุ้มเรียกพร้อมกับเอื้อมมือไปเขย่าตัวอัจฉราเล็กน้อย

   “อือ......ขออีก 5 นาทีค่ะพี่มายา” อัจฉราเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียทั้งที่เปลือกตายังปิดอยู่แล้วหันไปอีกทางแทน แต่เธอก็ต้องจำใจตื่นขึ้นมาเพราะทางที่เธอหันไปนั้นเป็นหน้าต่าง ที่มีแสงสาดส่องเข้ามา.....แสบตาจัง อัจฉราพูดในใจ

“ตื่นได้สักทีนะ ...วันแรกก็มาหลับเลยเหรอเธอน่ะ”  อัจฉราสะดุ้งเล็กน้อย แล้วจึงมองขึ้นไปยังหน้าของเจ้าของเสียงที่ยืนยิ้มมองเธออยู่  (เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีทีเดียว)

   “....คือ....ฉันมาโรงเรียนตั้งแต่ ตีห้า ห้าสิบน่ะ แล้วอากาศที่นี่ก็ดีด้วย เลยเผลอหลับไป” อัจฉราตอบคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบของเด็กหนุ่ม เล่นทำให้เด็กหนุ่มตะลึง

   “ ห๊ะ!?! เวลานั้นเขาเปิดประตูโรงเรียนกันแล้วเหรอ?” เด็กหนุ่มทำหน้าสงสัยถามเด็กสาวพร้อมกับลากเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆมานั่งข้างโต๊ะของเธอ   ‘อะไรกัน คนๆนี้ เพิ่งเจอกันแท้ๆ แต่กลับสามารถชวนคุยกันอย่างสนิทกันมาก่อน’ อัจฉราคิดในใจ

   “ก็...ฉันเห็นว่าประตูมันเปิดนะ ก็เลยเดินเข้ามาแล้วขึ้นห้องเลยน่ะ” อัจฉราเนียนคุยอย่างเป็นกันเองกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะได้เจอกันในวันนี้

   “เอ้อ.....” เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนกับคิดอะไรออก แล้วจ้องหน้าอัจฉราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

   “......”  อัจฉรารอฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มจะพูดอย่างตั้งใจ

   “เธอเป็นเด็กใหม่สินะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษที ที่เจอหน้ากันครั้งแรกแล้วชวนคุยเลย ฉันชื่อ เมฆา ปิติโชคโภคิน หรือเรียกฉันว่า เมฆ ก็ได้นะ แล้วเธอล่ะ เด็กใหม่” เมฆา ถามกลับด้วยรอยยิ้มสดใส

   “ฉันชื่อ อัจฉรา รัชนียกร เรียกฉันว่า เนเน่ ก็ได้จ่ะ^ ^ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

     ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน คุยเรื่องราวต่างๆ เมฆก็แนะนำทาง พื้นที่ในโรงเรียน วิชาอะไรต้องเรียนที่ตึกไหน เพื่อนร่วมชั้นอาจจะมีเพื่อนเก่าของเมฆอยู่มาก  ทั้งสองคุยกันจนถึงเวลาที่ต้องลงไปเคารพธงชาติที่กลางสนามโรงเรียน เด็กทุกคนเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณก็รีบพากันวิ่งลงไปยังสนาม เพื่อเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ

       “สวัสดีนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับสู่ เทอมแรกของการเรียนการสอน ขอให้นักเรียนทุกคนจงมุ่งมั่นและตั้งใจกับการเรียนมีความเคารพนอบน้อมต่อทุกๆคน ขอให้นักเรียนประสบความสำเร็จกับการเรียน และเป้าหมายในอนาคตที่ตั้งไว้   หลังจากนี้มีอะไรที่ไม่เข้าใจ สงสัยอะไร นักเรียนใหม่สามารถที่จะถามนักเรียนเก่าได้เลย นักเรียนเก่าของครูก็ ต้อนรับเพื่อนใหม่ดีๆนะ  หวังว่าต่อไปนี้จะไม่มีการเกิดเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทกัน  บลา บลา บลาๆๆๆ”  คุณครูและผู้อำนวยการขึ้นกล่าวกับนักเรียนหน้าเสาร์ธงนานหน่อย เพราะเป็นวันแรกของภาคเรียนที่1 นักเรียนส่วนมากจะตื่นเต้น เพราะเป็นนักเรียนใหม่ ส่วนนักเรียนเก่าทำหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด  หลังจากที่คุณครูทั้งหลายแนะนำตัวกล่าวกับนักเรียนก็ถึงเวลาที่นักเรียนทุกคนจะต้องแยกย้ายกันขึ้นห้อง  เด็กๆเกือบทุกคนบ่นต่างๆนานา ทั้งปวดขาบ้าง แดดร้อนบ้าง

   “ เนเน่ เนเน่ รอด้วย” เมฆเรียกเนเน่พร้อมกับวิ่งมาหาเธอทำให้คนเกือบทั้งชั้นนั้นหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ แล้วหันกลับไปคุยกัน

    “เฮ้ ยัยนั่นเป็นเด็กใหม่ใช่ป่ะ  ไปสนิทกับเมฆตอนไหนล่ะนั่น” ผู้หญิงหนึ่งในแก๊งที่อยู่บริเวณนั้นพูดขึ้น

   “ไม่รู้สิ คงไปอ่อยตีสนิทล่ะมั้ง ตั้งแต่เปิดเรียนวันแรกก็ออกลายเลยมั้งนั่น” ผู้หญิงที่อยู่หนึ่งในแก๊งนั้นอีกคนพูดขึ้น แล้วมองมาทางเนเน่อย่างจิกกัด 

     ทางเนเน่นั้นได้ยินทุกอย่าง แต่เธอพยายามที่จะนิ่งไว้  ‘นี่เพิ่งจะเปิดเรียนฉันก็โดนเพื่อนๆมองไม่ดีแล้วเหรอเนี่ย ทั้งที่ก่อนหน้านี้หวังว่าจะได้เจอเพื่อนๆที่น่ารักแล้วซะอีก’

     “อัจฉรา คนพวกนั้นพูดถึงเธอในทางไม่ดีนะ  ฉันจะไม่ปล่อยพวกมันไว้” มายากระซิบข้างหูเนเน่

    “พี่มายาคะ อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่านะคะ ยังไงๆก็ยังมีคนที่ยังไม่ได้คิดร้ายกับน้องนะคะ” เนเน่พูดแล้วมองไปทางเมฆที่ยืนมองเธออยู่ข้างๆ..... ‘อ่ะ!..ตายล่ะ เมื่อกี้เมฆจะมองว่าเราเป็นคนบ้ารึเปล่านะ ยืนคุยคนเดียวได้ด้วย’

   “เมื่อกี้เธอพูดคนเดียวเหรอเนเน่”  นั่นไง เขาคิดแบบนั้นจริงๆด้วยสิ ทำไงดีๆ

   “ปะ ..เปล่าสักหน่อย นะ นายหูแว่วเองต่างหากล่ะเมฆ” ฉันไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง แต่ตอนนี้คิ้วของเขาเลิกขึ้นซะสูงเชียว

   “เอางั้นเหรอ......ก็ได้ ฉันคงหูแว่วเองแหละ ตาฟาดด้วย เมื่อกี้ฉันเห็นเธอขยับปาก” เขาก็ยังคงเชื่อความคิดตัวเอง แหมหัดเชื่อคนอื่นง่ายๆบ้างก็ได้นะ หลังจากที่เราคุยกัน ฉันได้รู้ว่าเมฆนั้นเป็นคนที่ช่างสังเกต ฉลาด  อีกอย่างคือ หน้าตาไม่เป็นรองใครในโรงเรียนนี้เลย ก็ไม่รู้ล่ะ ก็เมฆเขาโม้มาอย่างนั้นนี่นะ เรื่องหน้าตาฉันว่าก็น่าจะจริงนั้นแหละ เขาเดินไปไหนก็มีแต่เด็กผู้หญิงทัก แถมยังได้ดอกไม้กับช๊อคโกแล๊ตและขนมนมเนยต่างๆนาๆตั้งแต่ยังไม่ถึงวันวาเลนไทน์เลยด้วยซ้ำ  นี่ฉันจะไม่ยิ่งโดนเกียดไปเลยเหรอที่เพิ่งเข้ามาแล้วได้สนิทกับเมฆเนี่ย T^T

    “ไปๆ ฉันว่าเข้าห้องเรียนกันดีกว่า”  เมฆทำท่าจะเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันให้เดินไปด้วยกัน แต่ฉันก้าวถอยหลังมาก่อน

   “นายเดินนำฉันไปเลย เดี๋ยวฉันเดินตามเอง” เมฆทำหน้างง ก่อนที่จะไม่พูดอะไรแล้วเดินนำไปที่ห้องเรียน ฉันพยายามที่เดินตามเขาอย่างรักษาระยะห่างให้มากที่สุด  ฉันว่าฉันควรทำแบบนี้นะ เพื่อให้ดูไม่น่าหมั่นไส้ในสายตาคนอื่นๆ 

 ใช่...ฉันควรที่จะทำเป็นว่า ฉันไม่ได้สนิทกับเขา