ความเจ็บปวดที่เรียกว่าโดดเดี่ยว

      ความเหงาเป็นความทรมาณอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่ทุกคนไม่อยากจะมีจึงได้ออกตามหาทางแก้ไขที่เรียกว่าความรัก แต่เมื่อเจอแล้วบางคนก็อาจมีความสุขกับมันไปตลอดชีวิตแต่บางคนก็ต้องเจ็บปวดเป็นสองเท่ากับมัน ฉันเองก็เช่นกันที่ไล่ตามหาความรักนั้นมาตลอดทั้งชีวิต แต่มันก็ต้องกับจบลงด้วยน้ำตา ฉันมีแฟนอยู่คนหนึ่งในสมัยเรียนม.ต้นและเขาเป็นแฟนคนเดียวในชีวิตของฉัน เมื่อรักเริ่มผลิบานแรกๆใครๆหรือคู่ไหนๆก็ต้องรักันจนหวานฉ่ำเป็นธรรมดา แต่พอนานวันเข้าอยู่มารักที่เคยให้กันนั้นก็มีแต่จะลืนหายไป ความรักของฉันในตอนนั้นก็เหมือนกับหนุ่มสาวทั่วๆไป ภาพความทรงจำที่เดินจับมือ นอนหนุนตัก ยิ้มและหัวเราะให้ซึ่งกันและกัน คำหวานต่างๆ ต้องกับมาจบลงด้วยความประมาทด้วยกันทั้งคู่ จากผู้หญิงอีกคนที่เขามาทำลายชีวิตของเราจากเวลาที่เขาเคยให้ฉันนั้นมีมากมาย กับกลายไปให้ใครอีกคนมันทั้งเจ็บทั้งเหงาทั้งที่มีทุกอย่างครบทั้งความรัก คนรักแต่กลับรู้สึกว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยมันรู้สึกทรมาณ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ จากคนใกล้ชิดกลายมาเป็นพี่น้องกัน มเมื่อฉันรู้ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาคิดมันคงดีแล้วที่เป็นแค่พี่น้องกันเพราะมันจะไม่สามารถทำให้ พวกเขารักกันได้แต่มันไม่ใช่เลยมันกับเป็นว่าจากความโล่งใจกลายเป็นหนักใจแทน ยิ่งเวลาที่เคยให้ฉันมากเท่าไหร่นับวันมันยิ่งน้อยลงเท่านั้น สีหน้ารอยยิ้ม คำพูดไม่มีเหลืออีกแล้ว ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้ไม่เข้าใจรักที่เราอุดส่าสร้างมันขึ้นมานานนับเดือน กับต้องมาจบลงด้วยแค่คนๆเดียวทำไมเพราะอะไร ทำไม่กันทำไมถึงไม่ไปหาความรักด้วยตัวเองมาแย่งทำไม สุดท้ายสิ่งที่ไม่อยากจะให้เกิดก็เป็นจริง คำพูดที่ไม่อยากได้ยินจากปากคนที่เรารักมาก

"เราเลิกกันเถอะ"

  ใช่มันจบลงแล้วสิ่งที่เคยมีมันไม่เหลืออะไรอีกแล้วจะให้ทำยังไงก็ไม่มีทาง ได้กลับมา ฉันเองก็ได้แต่ยิ้มทั้งน้ำตาตอบเขาไปว่า ไม่เป็นไรขอบคุณน่ะ ขอบคุณที่เคยมีความทรงจำดีๆด้วยกัน ขอบคุณที่คอยจับมือกันจนนาทีสุดท้าย ขอให้โชคดีน่ะ

   รักที่ใครเขานั้นสร้างขึ้นมามันนานมากเลยน่ะค่ะเพราะฉะนั้นแล้วเราไม่ควรไปทำลายมันน่ะค่ะเพราะมันจะทำให้ใครคนใดคนหนึ่งที่เค้ามีใจที่รักจริงต้องเสียใจและเจ็บปวดน่ะค่ะ

   ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องแรกที่แต่งน่ะค่ะมีปัญหาติดขัดตรงไหนก็บอกเราได้น่ะเรายินดีเอาคำติชมไปแก้ไข บายยยค่ะ

ขอคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันน่ะค่ะ