1ปีที่ต้องทน...

พิณสลบไปสัก1-2ชม.  พอตื่นขึ้นมา  ก็เดินไปที่ตู้เสื้อป้าอย่างไม่มีสติ

เธอเปิดตู้  เปิดลิ้นชัก  เปิดกล่องในลิ้นชัก  แล้วหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมา...

ตู้ม!!  สติของพิณกลับมาแล้ว  เธอมองไปที่กระดาษด้วยความสงสัย

"เมอร์เลน ฉันจะไม่ลืมนาย  นายหนีไปซะ  ฉันเอาตัวรอดได้.."พิณอ่านไม่ทันจบ เธอก็นึกภาพไปถึงชายชุดดำคนหนึ่ง กับผู้หญิงที่เศร้าโศกเสียใจ  และ..จบด้วยภาพผู้หญิงคนนั่นร้องไห้ อยู่ที่สนามบิน

"โอ้ย..มันอะไรเนี่ย  เบื่อบ้านนี่แล้ว มัวแต่คิดอะไรประหลาดๆ ไปนอนคอนโดป้าสักวันดีกว่า"พิณเอามือจับหัวตัวเอง แล้วรีบจัดกระเป๋า..ตึก ตัก

เตรียมของเสร็จก็ขับรถไปคอนโด"แบคเคนมิค" หรือคอนโดป้าของพิณนั่นเอง

ระหว่างเดินทางพิณเปิดข่าวในรถ

ฟังข่าว//สวัสดีค่ะทุกท่าน  หวังว่าคงติดตามเรื่องตัวอักษรที่เขียนบนกำแพงใช่ไหมคะ...

"โอ้ยๆๆๆ  ฉันเบื่อเเล้วนะมีแต่เรื่องอักษรประหลาด"(พูดแทรก) พิณพยายามปิดข่าวแต่ทำยังไงก็ออกไม่ได้