รัก(ลับๆ)ของผีมือใหม่

       รู้สึกเหนื่อยจัง... 

        ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่มืด และไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ใหน ฉันมาทำอะไรและ...นี่ฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย=_=*...

       พอมองไปรอบๆห้องก็พบว่า ห้องนี้เป็นสีเทาทึบ ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงสีขาว ภายในห้องนี้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา  แต่ว่านะทำไมบรรยากาศมันน่ากลัว..                    แล้วก็...รู้สึกเหมือนกำลังโดนจ้องอยู่  พอฉันหันไปมองที่ปลายเตียงอีกที ก็พบกับผู้หญิงหน้าตาแอ๊บแบ๊ว ทำตาเป็นประกายและตอนนี้เธอคลานขึ้นมาคร่อมตัวฉันแล้ววว  มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย!!!  

       "ตื่นแล้วหรอ..รู้สึกยังไงบ้าง^_^!" 

       น้ำเสียงใสกังวานจนน่ารำคาญ พร้อมกับหยิบสมุดโน๊ตขึ้นมาจดบันทึกไป ยิ้มไปอย่างไม่กังวลอะไร ในขณะที่ฉันกำลังจุกoOo!!! 

        "ฉันชื่อมิลกี้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก เป็นผู้จัดการของเธอจ๊ะ" ใครก็ได้ ช่วยเอายัยนี้่ไปจัดการที ฉันจะไม่ไหวแล้ววว=0=;; 

        "แล้วเธอชื่อ..??" 

        "ฉัน..จุก "ในที่สุดยัยนี่ก็เลิกพล่ามสักทีหวังว่าจะรู้ตัวนะ ว่านั่งทับฉันอยู่! 

         "ฮ๊ะ..จุก!เธอไม่น่าจะ...อ๊ะ!ขอโทษจ้าา"

         มิลกี้ทำตาโต ก่อนจะกระโดดลงไปอยู่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว โดยที่ฉันรีบกอบโกยเอาอากาศหายใจเข้าปอดเป็นการใหญ่ โอยทรมานชะมัดเลย(_  _") 

          "แฮะๆ..ขอโทษนะมันเผลอไปอ่ะ" 

          "ไม่..เป็นไร" 

          ฉันตอบมิลกี้ ที่ได้แต่ยิ้มแห้งๆแต่ดูน่ารักมาให้ และฉันเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ามีป้ายอะไรบางอย่างห้อยคอฉันอยู่ มันเขียนคำว่า'โนเบล'เอาไว้ เพื่ออะไรกัน??? 

           "นั่นก็คือป้ายชื่อเธอไงล่ะ...โนเบล" 

           "ชื่อฉัน?..."ฉันว่าพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเองซึ่งยัยมิลกี้ก็พยักหน้าหงึกหงัก เป็นการยืนยัน

           " คนที่ตายแล้วจะมีป้ายชื่อทุกคน ขอต้อนรับสู่เซโร่โลกหลังความตายนะ" 

           "ตายหรอ..แล้วมันดีรึเปล่า" 

           ยัยมิลกี้บอกว่าคนที่ตายแล้ว จะมีป้ายชื่อติดตัว งั้นฉันก็ตายแล้ว ว่าแต่มันคืออะไรนะไอ้ตายแล้วน่ะ -*-  

           มิลกี้ทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก....

           "แหม~ มันก็ต้องดีอยู่แล้วสิ มาสิออกไปข้างนอกกัน" พูดจบเธอก็ขว้าข้อมือฉันไปจับเอาไว้ ก่อนจะลากฉันออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วo0o! 

          ด้านนอกห้องเป็นทางเดินยาว ที่มีห้อง 

อื่นๆอยู่อีกสองข้างทาง เธอเดินจูงมือฉันแน่นและยิ้มอย่างอารมณ์ดี ที่สุดทางเดินมีห้องโถงขนาดใหญ่ มีการประดับตกแต่งอย่างวิจิตรงดงาม บนเพดานที่แสนจะสูงลิ่วมีโคมไฟระย้าขนาดใหญ่ห้อยอยู่ ใหญ่ขนาดที่ว่าถ้ามันตกลงมา คงไม่มีพื้นที่ว่างอ่ะ 

          "นี่..หิวรึเปล่า?" 

          มิลกี้หันมาพูด พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาไกล้ฉัน จนจมูกฉันจะหักแล้ว-_-

          "ก็รู้สึกแสบท้องอยู่เหมือนกันนะ" 

          "งั้นดีเลย ไปหาอะไรกินกัน" 

          ยัยมิลกี้ลากฉันไปมาสักพัก พวกเราก็มาถึงโต๊ะขนาดใหญ่ ซึ่งมีอาหารวางอยู่หลายอย่าง ฉันเลือกหยิบมาอย่างนึง ในขณะที่มิลกี้นั้นแทบจะกวาดอาหารไปทั้งโต๊ะก็ว่าได้=_= 

          หลังจากที่ฉันเลือกอาหารและมิลกี้ได้(แบก)ของกิน ก่อนที่จะหาที่นั่งทานอาหารกันในที่สุด นั่นทำให้ฉันรู้ว่าผู้หญิงน่าตาน่ารักคนนี้ไม่ใช่แค่กินอย่างเดียว แต่เธอยังเขมือบทุกอย่างลงไปได้ด้วย -[ ]-! 

          "อืม..อิ่มแล้วใช่มั้ยโนเบล ฉันจะได้อธิบาย สิ่งที่เธอต้องทำต่อไป^_^" 

          ในที่สุดมิลกี้ก็กินเสร็จ ก่อนจะหันมาถามฉันที่กินเสร็จไปนานแล้ว

           "เอ่อ ใช่ฉันอิ่มแล้ว" 

           "เอาล่ะ เพราะเธอยังเด็กเมื่อมาที่เซโร่แห่งนี้จึงต้องเข้าเรียน เพื่อตัวเธอเองและตามข้อมูลที่ฉันเช็คมา คือโรงเรียนเซโรติน ซึ่งเธอจะเข้าเรียนในระดับชั้นม.ต้น  และถ้าฉันจำไม่ผิด เธอต้องไปอยู่ที่หอพักนักเรียนกับ   รูมเมทอีกหนึ่งคน ดำเนินการภายในวันนี้" 

           " เอ๊ะ..แล้วเธอ.." 

           "ฉันหรอ ฉันมีหน้าที่แค่นี้นอกเหนือจากนั้น เธอต้องจัดการเอง^_^" 

           งั้นก็หมายความว่าต่อจากนี้ฉันต้องอยู่ด้วยตัวเอง โดยไม่มีมิลกี้... 

           และการไปโรงเรียนที่มีเพื่อนร่วมห้อง!!