sakito's gang variosness show

หมายเหตุ เรื่องนี้เขียนึ้นในวันที่ 27 พ.ย. 2556 


การอ่านคิอรากฐานที่สำคัญ

เอ๊ะ งานของกี้เหมาะที่จะใช้ข้อความนี้เหรอ?

นานมากที่หลายคนรอดูการแสดงของคณะ สี่เกลอ และผองเพื่อน บรรยายด้วยนักเขียนออทิสติก คราวที่แล้วไก่โต้งเพื่อนซากิโตะ คามุอิ(กี้)ซึ่งเป็นสมาชิกรับเชิญบนเวทีแห่งปอคเกตเอ็มไพร์ ปาเครื่องหมายถูกต้องใส่ดุ๊กดิ๊ก ตอนนี้ดุ๊กดิ๊กได้รับบาดเจ็บถูกนำส่งเข้าห้องพยาบาล

HBD ย้อนหลังให้คนที่เกิดในวันที่ 14 พ.ย. ผ่านมาแล้วสิบกว่าวัน ไม่ได้กล่าวสักที คนที่เกิดวันนี้ได้แก่ บีออซ บอซซ์ ไดรฟ์ทูบลู อายุเข้าหลักสามแล้วนะเว้ย ยังไงก็ขอให้สุขภาพพี่แข็งแรงสมบูรณ์นะจ๊ะ และเป็นวันเกิดของนางฟ้ามหิดล อมปุ(บิ๋ม บิ๋มคือนามสมมติที่คนเขียนจะใช้) อมปุอายุครบ 26 ปีแล้วค่ะ เรียนจบแพทยศาสตร์ไปแล้ว ทำงานที่ต่างจังหวัด เหมือนจะกลับมาบ้านในช่วงเสาร์และอาทิตย์ ต่อมา เป็นวันเกิดของปิยะพงษ์ ผิวอ่อน อายุห้าสิบกว่าๆ ผู้เขียนไม่ทราบว่าเล่นบอลไหวหรือเปล่า เคยเป็นนักฟุตบอลใช่ใหมจ๊ะ และสุดท้ายที่สังเกตมา คือ เป็นวันเกิดของ เซโนะ ไอโกะจากเรื่องแม่มดน้อยโดเรมี สาวเท่ห์ที่ซากิโตะเคยนำมาใช้ในการเขียนฟิคชัน แต่ความจริงแล้ว มีความเป็นหญิงอยู่เยอะเหมือนกัน ขอให้ประสบความสำเร็จครับทุกคน

24 พ.ย. วันเกิดน้องปานวาด สาวขี้เหร่รุ่นน้องในโรงเรียนมัธยมซึ่งปัจจุบันซากิโตะพยายามจะซื่อสัตย์ต่อเธอ HBD เน่อ อยู่บาร์เหล้าต่างจังหวัดก็ทักทายในอินเตอร์เน็ทบ้างนะ อย่าปล่อยให้ซากิโตะหลงเธอหัวปักหัวปำฝ่ายเดียว มันปวดใจมาก มีข่าวลือกันว่า ปานวาดนั้นอาจจะแต่งงาน ซากิโตะจึงผิดหวังไปอีกไกล

เสียงม่านเปิดออก แสงสีจากหลอดไฟสว่างดี เผยให้เห็นเวที กว้างประมาณผู้คนสิบห้าคนตามแนวนอน ทีมงานของปอคเกตเอ็มไพร์ชมอยู่ข้างล่างและอยู่ในลำดับต้นๆ เก้าอี้จากข้างหลังทีมงานมีคนอยู่ไม่เกินสามสิบคน อ้าว สมาชิกปอคเกตคงเบื่อการแสดง ไม่มีอะไรการันตีว่าการแสดงมีสาระ เน้นสนุกน่ะใช่ แต่หาสาระได้หรือเปล่า ก็ไม่แน่ การแสดงของพวกเขานั้นให้ชมอย่างเสรี ใครที่พอมีเงินเยอะ ใจบุญก็ช่วยบริจาคหน่อย ซากิโตะจะเอาไปซื้อเครื่องสแกนด์สักเครื่อง

บีออซโผล่ออกมาจากหลังม่านเป็นคนแรก เดินมาอยู่ข้างหน้าเวที สอดสายตามองเหล่าทีมงาน โดยเฉพาะท่านอาเฮียร์กำลังมองหาซากิโตะคุงอยู่ "ซากิโตะมาหรือเปล่าครับ" หลอดไฟพูดถาม บีออซมองไปรอบๆ หันหลังเดินกลับไปดูที่หลังม่าน แล้วสีหน้าก็พอเข้าใจอะไรสักอย่าง "สูบบุหรี่อยู่ เดี๋ยวโรงเรียนก็ไหม้หรอก ม่านเป็นเชื้อเพลิงนะ รีบๆเข้า"บีออซกล่าวผ่านไมค์ อาเฮียร์ปรบมือสี่ครั้ง

ซากิโตะและสหายสองคนโผล่ออกมาพร้อมเพรียงกัน บัดนี้ สี่สหายเป็นที่สังเกตชัดเจนจากสายตาคนดู ครบทีมแล้วจะกล่าวคำพูดสักคำ

"กระผมต้องขอโทษทุกท่านจริงๆเรื่องกลุ่มใน facebook เพื่อนๆเขารู้สึกว่ากระผมเป็นตัวปัญหา เปล่าครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ"ซากิโตะกล่าว มองเก้าอี้ที่ตั้งเรียงรายในห้องโถง "ทำไมคนดูน้อยจังเนี่ย? นี่ผมคงทำมาหากินไม่รุ่งเรืองแน่เลย" ซากิโตะเกากระหม่อมของตัวเอง

ท่านอาเฮียร์ใช้กล้องดิจิตอลถ่ายซากิโตะ "เอาเลยน้อง พี่จะชมการแสดง"

อ้าว เฮ !

"ขอบคุณครับๆ"บีออซพูด"เดี๋ยวจะให้เวลาซากิโตะกล่าวความในใจให้ทุกท่าน"

"ครับผม"ซากิโตะพูด"เรื่องเรโนะ สมาชิกที่ผมได้เขียนในฟิคชันก่อน ผมจะอธิบายให้ทราบ คือเราเคยเจอกันที่งานการ์ตูนในห้างซีคอนสแควร์ บางนา ตอนนั้นพวกเราอยู่มัธยมศึกษาปีที่ห้าครับ เขารู้จักผมในนามบอซซ์ครับ บางทีเรโนะอาจจะสงสัยว่าผมเปลี่ยนชื่อเล่นทำไม ก็จะเล่าให้ ตอนเกิดใหม่ๆเมื่อ 19 พ.ค. 2530 พ่อแม่ตั้งชื่อผมว่า 'ก้อย' ซึ่งผมไม่ชอบเลย มันเหมือนเด็กผู้หญิง พ่อตั้งให้เพราะนึกว่าจะได้ลูกสาวแต่ดันกลายเป็นเด็กผู้ชายที่หล่อที่สุดในจักรวาล หลายคนอ้วกแตกกับคำว่าหล่อ ผมจึงเปลี่ยนจากก้อยเป็นบอซซ์ และมันรู้สึกกระแดะจึงปรับชื่อให้น่าเรียก คือ กี้ ดันเหมือนกับอริสมันต์ ที่เป็นนักร้องนักการเมือง ความจริงมีอีกสองสามชื่อในหัวที่ผมชอบ เช่น กรีน แต่ก็ดันมีดาราหญิงชื่อนี้แล้ว เคียว มีวงดนตรี Dir en grey ตำแหน่งนักร้องนำใช้"

บีออซหันเข้าหากลุ่มคนดู"และปัจจุบันนี้ซากิโตะอายุปาเข้าไปยี่สิบหกปี แก่ขนาดนี้แล้วยังไม่ทำงานสักที หลายคนถามเข้ามาเยอะครับว่าตกลงซากิโตะเรียนนิติศาสตร์สองที่ใชไหม ครับสองที่ครับ ที่รามคำแหงสี่ปีและย้ายมาศรีปทุมและโดนรีไทร์จากนิติฯศรีปทุมครับ ปัจจุับันเลือกเรียนศิลปศาสตร์การโรงแรมศรีปทุม เพราะสนใจภาษาญี่ปุ่นในปีหลังๆ แต่ซากิโตะก็ไม่ตั้งใจเรียนปีหนึ่งให้บรรลุ เพราะเกิดลางสังหรณ์ว่าจะไม่จบ ถ้าเขาไม่จบเขาจะลาออกแล้วครับ ใฝฝันเรื่องทำงานกับยางรถยนต์ สกปรกน่าดู ถ้าไม่ไหวก็เปลี่ยนมาเป็นขายคุกกี้ แต่แม่เขาบอกว่าลำบาก อาจจะขายไม่ได้เหมือนการชงกาแฟขาย"

ฟังค์พังค์แทรกเข้ามาระหว่างสองคน"ซากิโตะสูบบุหรี่จัด เพราะเขาโชคร้าย นิโคตินลิซึมทำฤทธิ์ร้ายแรงต่อร่างกายเขา เขาบอกว่าเพื่อนเขาสมัยเขาเรียนสัตวแพทย์(ครึ่งเทอม)ก่อนไปเรียนรามเป็นต้นเหตุ ความจริงก็โทษเพื่อนก็ไม่ได้ มันอยู่ที่การตัดสินใจของซากิโตะว่าจะลองเลียนแบบดู เห็นเพื่อนๆผู้ชายสูบเกือบทุกคน แล้วก็ยังเรียนเก่งอีกนะ แต่ซากิโตะสูบแล้วเป็นไง"ฟังค์พังค์บุ้ยใบ้ให้ซากิโตะบอก

"เรียนไม่เก่งเหมือนเดิม"ซากิโตะตอบ"ทำไมมันเป็นแบบนี้วะ ติดเลย จะเลิกก็เลิกไม่ได้สักที ถ้าไม่สูบแล้วมันหงุดหงิดอะ ต้องโทษตัวเองที่เลียนแบบในสิ่งที่ไม่ดี สิ่งที่ดีก็ไม่ทำ"ซากิโตะมองกลุ่มผู้ฟัง เห็นสมาชิกปอคเกตเริ่มทยอยกันเข้ามานั่งเก้าอี้ ตอนนี้มีคนสนใจคณะสี่เกลอแล้ว

"ขอบคุณครับ ขอบคุณ"บีออซพูด"มีใครอยากเล่นกับพวกผมบ้างครับ แหะๆ ให้กี้ดึงมาสักคน"

"อ้าว"ซากิโตะตกใจ"เกี่ยวอะไรกับผมเนี่ยพี่" ซากิโตะมองเห็นเรโนะและเทนกามินารินั่งอยู่ชิดกันในแถวที่สาม "ท่านเทนกามินาริ ช่วยร่วมการแสดงกับพวกผมหน่อยครับ"

สมาชิกหลายท่านหันหลังไปมองจุดนั้น ท่านเทนกามินาริลุกขึ้นยืน แหวกว่ายฝ่าที่นั่งหลายชิ้นออกมาที่หน้าเวที "ขึ้นมาเลยครับ ขึ้นมาเลย" บีออซกล่าว

ขณะนี้บนเวทีมีผู้ชายห้าคน บีออซไปข้างหลังเวที แอบเข็นเตียงนอนที่เต็มไปด้วยหนามเหมือนศาสนาหนึ่งที่นิยมนอนกับเตียงหนามเป็นการฝึกพลัง ให้ท่านเทนกามินาริเป็นพยาน ทีมงานหลังเวทีเลื่อนบันไดที่คล้ายของสระว่ายน้ำที่มีแท่นให้กระโดดโผล่มา บีออซปีนบันไดทีละขั้นจนถึงข้างบนสุด

"ท่านเทน ถ้าผมลอยไม่ได้ก็จะหล่นลงมาถูกหนามทิ่ม"บีออซพูด"หนึ่ง สอง สาม เจโรนีโม"

แอัก

บีออซหล่นลงมาด้วยความเร็วสูง นอนคว่ำบนเตียงหนาม หนามทะลุร่างกายออกมาอย่างน่ากลัว"

"โอ้ว ขอโทษ มันพลาดครับ มันพลาด"บีออซลุกขึ้นมาจากเตียง ท่านเทนกามินาริก็ได้แต่อึ้งมองบีออซลุกขึ้นจากเตียงหนาม เลือดเปรอะเต็มร่างกาย "ไม่ตายเหรอ?"ท่านเทนถาม

"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร ความผิดพลาดมีกันได้ทุกเวลาและทุกคน"บีออซตอบ เรโนะที่กำลังนั่งดูอยู่ก็นิ่งไปแล้ว คิดว่าผีหลอกแหงๆ สตีเฟนและฟังค์พังค์์รีบรุดมาดูอาการ "เป็นไงบ้างวะ เฮ้ย เราไม่แปลกใจเรื่องลอยไม่ได้ แต่พวกเราแปลกใจเรื่องไม่ตายมากกว่า"

"ไอ้จิ๊กโก๋ ไอ้เพลย์บอย ตาพวกแกแล้ว ลองขึ้นไปบินสิ"บีออซสั่่ง สตีเฟนและฟังค์พังค์มองตากันสักพักสะบัดศีรษะอย่างเร็ว ซากิโตะจุดบุหรี่แอลเอ็มเจ็ดจุดหนึ่ง(เย็น)มวนที่สองของวัน บีออซคาบบุหรี่เคนท์ก่อนจุดและยื่นบุหรี่เคนท์ให้สหายทั้งสอง "สูบบุหรี่ไม่ดีต่อสุขภาพ ทุกท่านโปรดวิจารณญาณกันก่อน"

ดีแล้วที่หลายคนไม่ได้สูบ เพราะสูบแล้วติดบุหรี่มันเป็นนรกชัดๆ เรโนะคงไม่สูบ ซากิโตะไม่มีเพื่อน

ฟังค์พังค์ดับบุหรี่ด้วยกระบะทรายแล้วพ่นคำถามใส่ทุกคน"ปัญหาเชาว์ๆ ผู้ชายต่อยผู้หญิงเพราะอะไร มีตัวเลือกให้ตอบสองข้อ หนึ่ง เป็นวิทยายุทธป้องกันตัวจากภัยอันตราย สอง เพราะผู้ชายทราบแล้วว่าผู้หญิงเป็นกระเทย" ซากิโตะเลือกข้อหนึ่ง

"ผิดครับ"ฟังค์พังค์ตอบ"ลองใหม่ๆ"

"ถ้างั้นก็ข้อสอง ผู้หญิงเป็นกระเทย"บีออซและสตีเฟนรอคำตอบอย่างตื่นเต้นจนเหงื่อไหลอาบแก้ม

"ผิดครับ เฉลยให้ เพราะผู้ชายคนนั้นมันเลว มันจึงต่อยผู้หญิง"ฟังค์พังค์เฉลย

"ปัญหาเชาว์บ้านเตี่ยแกดิ เวร อะไรเนี่ย งงนะเนี่ยๆๆๆๆๆ"บีออซงุนงง ซากิโตะไม่น้อยหน้า หยิบมุขเดิมของไก่โต้งมาถาม "มดกับยักษ์ต่อสู้กัน ทำยังไงให้มดชนะยักษ์"

เพลย์บอยหนุ่มรำคาญจึงแทรก"พอเลยๆ ทำให้ยักษ์มันแพ้ มันตลกตรงไหนวะมุขของไอ้ไก่โต้งเนี่ย"

อ้าว ท่านเทนฯ ลงไปนั่งเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"แสดงอะไรดีพรรคพวก ให้ผู้ชมได้ใช้ความคิด" จิ๊กโก๋ฟังค์พังค์ตั้งคำถาม

ซากิโตะนึกอะไรออกก็ขอโชว์

[center]หากอด[/center]

อ่านว่าอะไร หาก-อด หรือ หา-กอด?

[center]คอนกรีต[/center]

อ่านว่า คอ-นก-รีด?

[center]เกษม[/center]

อ่านว่าอะไร เก-สม กะ-เสม ?

[center]ตากลม[/center]

เธอเดินตา-กลมบนชายหาด ปลาตาก-ลมอยู่ในหม้อ เอ๊ะ ผิดเปล่า?

ช่างสรรหามาได้เนอะ

"ไม่มีงานเขียนใดที่สมบูรณ์แบบ"ซากิโตะกล่าว"ท่านฮารุกิ มูราคามิเขียนไว้ในหนังสือสดับลมขับขานอ่านสองรอบจบก็ไม่ได้จับใจความอะไร โชคดีจังมันมีขายในห้างแถวบ้าน ตอนแรกไม่รู้นะว่าเป็นเรื่องต่อกันสามเล่ม ผมมีสดับลมขับขาน พินบอล1973แค่นั้น แกะรอยแกะดาวยังไม่ได้ซื้อ"

"แล้วซากิโตะอยากเป็นนักเขียนเหมือนเขาไหม งานแกน่ะ อ่านไม่รู้เรื่องหรอก แต่ความผิดพลาดจะเป็นแรงกระตุ้นให้ตัวเองพัฒนาก็ได้"บีออซสมทบ คิดว่าซากิโตะไม่เก่งอะไรสักอย่าง

"มูราคามิดำเนินเรื่องด้วยชีวิตเขาเองล่ะมั้ง สูบบุหรี่ ดื่มเบียร์ มีเซ็กซ์....เซ็กซ์ เออ อิจฉาเพลย์บอยสตีเฟนว่ะ"ซากิโตะพล่าม"เพลย์บอยนี่ดีจัง"

"ดีอะไร ฉันขอบอก ผู้หญิงอะ มันมาหาฉันเองตังหาก ไม่ใช่เป็นเพราะเพลย์บอยจีบเก่ง ถึงฉันจะมีประสบการณ์ฉันก็อธิบายให้แกเข้าใจไม่ได้หรอก"สตีเฟนกล่าว"แกมีอะไรดีพร้อมเหมือนบีออซบ้างล่ะ"

ซากิโตะมองสารรูปตัวเอง"คงเป็นความหล่อสินะที่ฉันมี"

"แกเนี่ยนะหล่อ? อยากหัวเราะเป็นภาษาเกาะไหหลำ ไอ้บีออซมันยังหล่อกว่าแกตั้งเยอะ"ฟังค์์พังค์บอก

บีออซเกิดอาการถ่อมตน"เอาน่าๆฟังค์พังค์ ซากิโตะเขาก็หล่อนะ ฉันมันก็แค่ไอ้ตี๋ตาตี่เท่านั้นเอง"

"แต่ทรงผมพี่นี่มีคนนำไปใช้เยอะว่ะพี่บีออซ"ซากิโตะบอก"ฉันสร้างตัวการ์ตูนมากับสมองฉันเอง แต่ไหงมันไม่ให้ค่าลิขสิทธิ์ให้ฉันก่อนนำไปเป็นแฟชันฟะ ขออนุญาติผู้ให้กำเนิดก่อนก็ไม่ได้"

หลายคนเขาว่าบีออซ บอซซ์ ไดรฟ์ทูบลูเป็นตัวละครโด่งดังไปแล้ว โดยเฉพาะเรื่องทรงผม ซากิโตะจะตั้งชื่อว่า ทรงบีออซ แทนคำที่ชาวไทยเรียกทรงเด็กแนว "ฉันสร้างบีออซมากับมือแต่ไหงคนไทยเอาทรงนี้ไปใช้กันสุร่ยสุร่าย แถมหัวก็ไม่กะทิอีก ทำไมพวกเขาไม่ขออนุญาติฉันก่อน"ซากิโตะกล่าว

"ใจเย็นๆน่ากี้ ทรงผมบีออซทำเงินได้"ฟังค์พังค์ปลอบ แต่ซากิโตะก็หงุดหงิดจุดบุหรี่แอลเอ็มเจ็ดจุดหนึ่งมวนที่สามพร้อมกล่าวว่า"ฉันควรจะได้เงิน" 

"ทำธุรกิจสิ รับรองรวย"บีออซแนะนำ ซากิโตะฟังแล้วไตร่ตรอง"ฉันน่าจะเรียนศิลป์คำนวณมานะ ไม่น่าไปเรียนวิทย์เลย ถ้าไม่จบศิลปศาสตร์นี่พ่อแม้่ก็ไม่ส่งเสริมให้เรียนแล้ว"

"เรียนปริญญาตรีก็ไม่น่าจะลำบากนะ"สตีเฟนเสริม"ถ้าซากิโตะเก่งคณิตศาตร์ก็อาจจะประสบความสำเร็จก็ได้"

"คณะที่ตัวเองใฝ่ฝันเพื่อเข้ามหาลัยเอกชนทั้วไปและไม่ได้เรียนเพราะไม่มีพื้นฐาน คือ วิศวะเครื่องกล มันโหดมาก ตอนนี้ฉันตัดใจแล้ว สู้ไม่ไหว ขืนเข้าไปเรียนได้ก็โดนรีไทร์"ซากิโตะสาธยายออกมาอย่างซึมๆ

บีออซหันหน้าเข้าหาผู้ชม"มีใครอยากถามอะไรไหมครับ"

เด็กผู้หญิงสวมแว่นยายเฮ้ยตาคนหนึ่งลุกขึ้นยืน"ดิฉันอยากทราบว่า พี่ซากิโตะเขาเป็นพวกบ้าการ์ตูนหรือเปล่าคะ? แล้วดูหรืออ่านบ่อยๆไหมคะ?"

"ไอ้หมอนี่มันห่างเหินการ์ตูนไปนานแล้ว มันบ้าเจร็อคน่ะไอ้เนี่ย"ฟังค์พังค์ตอบ"มันไม่มีความรู้ภาษาญี่ปุ่นหรอก แต่มันชอบฟังมาก ฟังจนกระทั่งกลับมาฟังเพลงไทยไม่รู้สึกไพเราะ"

"ฟังมากเกินไป เป็นอุปสรรคต่อระบบประสาท ทำให้สติสัมปชัญญะเบลอ เป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้หนังสือ ในหัวมันมีแต่เสียงเพลง โชคดีที่มันไม่ได้อยู่ญี่ปุ่น เพราะธรรมเนียมญี่ปุ่นเขาไม่ชอบคนสวมหูฟังที่เปิดเพลงดังๆจนคนรอบข้างได้ยิน กรุณาทำได้เฉพาะที่บ้าน"บีออซกล่าวเสริม

ท่านอาเฮียร์กำลังโบกไม้โบกมือว่าจะใช้ไมโครโฟน บีออซยื่นให้"น้องกี้ พี่ก็รู้สึกว่าน้องกี้ไม่ใช่พวกนักการ์ตูน คิดแล้วเชียวว่าไม่ใช่ สนใจภาษาญี่ปุ้นขนาดไหนหรือแล้วเข้าใจความหมายเพลงบ้างหรือเปล่า"

"ผมสนใจแต่ไม่จริงจังครับ ดูตำรานิดหน่อยก็เลิกดู ภาษาญี่ปุ่นผมว่าเป็นภาษาที่ผมฟังถูกต้องครับคือเสียงอ่านไม่ควบกันให้้เหมือนภาษายุโรป เช่น อ่านว่า ดิส สิส สะ บุ๊ค นะ ไม่ใช่ ดิส อิส อะ บุ๊ค เพียงแต่ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาที่พูดยาวๆ บางครั้งผมก็ตามไม่ทัน การฟังเพลงมาก มันทำให้ผมเก่งอะไร เก่งภาษาหรือไม่ "ซากิโตะสาธยาย

"โอเค พี่จะสอนให้ เช่น ย้าดะ ยาเมเตะ อย่านะคะ อิไต๊ อิไต๊ เจ็บอะ อิคุ ไป อิสุ เก้าอี้ ซุยอิกะ แตงโม ฯลฯ เป็นไงน้อง"ท่านอาเฮียร์โชว์คำศัพท์

"ศัพท์พื้นฐานเล็กๆ ท่านครับ ถ้าเรากินข้าวจนอิ่่ม เราก็พูดว่า อิ่มจัง ใช่เปล่าครับ"ซากิโตะมุขควายแป้กเข้าให้

เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ท่านอาเฮียร์สงบนิ่ง ไว้อาลัยกับคำพูดของซากิโตะสามวินาที สั้นจริงๆ

ซากิโตะหันร่างกายไปมองสหาย"พี่ๆ การฟังเพลงมากเกินเหตุ มันเก่งอะไรครับ"

"อาจจะเป็นนักร้องก็ได้ นักดนตรีก็ดี ดีเจก็เอา เอาสักอย่าง"สตีเฟนตอบ

"เสียดายจังที่เล่นดนตรีไม่เป็น แต่ผมร้องเพลงได้ แต่ผมเสียงใช้ได้หรือเปล่านะ เสียงเหมือนพี่ป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์"ซากิโตะพูด

"ว้าว เสียงดีสิเนี่ย เหมือนป้างใช่ไหม ป้างเคยร้องเพลง คบไม่ได้ งั้นแสดงว่า อย่าไปคบกับซากิโตะนะ ซากิโตะคบไม่ได้"ฟังค์พังค์พูด

"เกี่ยวอะไรกับการคบกัน พวกแกนี่ เดี๋ยวซากิโตะก็ไม่มีเพื่อนหรอก"บีออซเตือน

"บีออซ HBD เว้ย บอกความรู้สึกหน่อยว่า อายุสามสิบบริบูรณ์แล้วอยากทำอะไรต่อ"ฟังค์พังค์ถาม

"ก็จะทำหน้าที่เป็นจิตแพทย์ แนะนำความรู้ ข้อคิด ฯลฯ ให้ซากิโตะ"บีออซตอบ"ส่วนซากิโตะนั้นอยากทำอะไรสักอย่างด้วยใช่ไหม"

"ฮือๆ ชีวิตหนอ อั๊วะอยากเกิดใหม่"ซากิโตะร้องไห้"อั๊วะรู้สึกว่าชีวิตเจอแต่เรื่องปั่นป่วนที่มีต้นเหตุมาจากอั๊วะ ลื้อคงเข้าใจอั๊วะนะ อั๊วะเคยเป็นคนยังไงลื้ออาจจะรู้ แย่ แย่มากๆ จนกระทั่งเพื่อนสนิทเคยทิ้งไป และตอนนี้อั๊วะสับสนชีวิตมากๆ อั๊วะรักสงบ อั๊วะรบไม่เก่ง อั๊วะรักทุกคนนะ แต่ดูเหมือนอั๊วะมองทุกอย่างช้าไป ช้าไปแล้วที่จะเป็นคนดี"

"เป็นคนดีแต่ติดบุหรี่เนี่ยนะ อะไรวะ ตอนเด็กๆนิสัยแย่ไม่สูบ ตอนโตเป็นคนดีดันสูบ"บีออซกล่าว

"เป็นคนดีแล้วสูบไม่ได้เหรอ ขนาดคนเป็นหมอยังสูบได้ และหมอยังตายด้วยโรคมะเร็งเลย"ซากิโตะบอก

"มาแล้วจ้า"เสียงจากหลังเวที ดุ๊กดิ๊กนั้นเอง เจ้าหมาป่าที่มีร่างกายเป็นมนุษย์"สบายดีนะทุกคน แหมซากิโตะร้องไห้ มีเรื่องอะไรกันเหรอ"

"อยู่ในช่วง HBD ย้อนหลังน่ะ ให้บีออซ และถามว่าอยากทำอะไรต่อไป"ฟังค์พังค์บอก

"และซากิโตะเขาก็บอกว่าชีวิตเขาแย่เกิน เขาอยากเกิดใหม่"สตีเฟนเสริม

"โอ๊ะโอ น่าสงสาร น่าเห็นใจ มีอะไรปรึกษาผมได้ ถึงแม้ผมจะไอคิวต่ำ"ดุ๊กดิ๊กบริการ

"ดุ๊กดิ๊กเอ้ย วันนี้ดุ๊กดิ๊กใส่กางเกงในสีอะไรเหรอ"ซากิโตะถามปนสะอื้น

"......................สีขาวว่ะ ถามทำไมฟะ"ดุ๊กดิ๊กตกใจตะลึง

"ไอ้โรคจิต"

"รู้แล้วว่าทำไมมันไม่มีเพื่อน ศรีธัญญาไม่ขอรับตัวไว้ก็บุญแล้ว"