First Love รักแรก

ฉันยังติดต่อกับเพื่อนชายคนหนึ่ง ตอนแรกๆก็ไม่อยากติดต่อกับมันเท่าไหร่ จะบอกว่าไม่ได้ติดต่อกับมันเลยล่ะ แต่บังเอิญ...ก่อนจะเข้ามหา’ลัย ฉันไปติวพิเศษกับเพื่อนมัธยมด้วยกันบังเอิญไปเจอมันมาติวเหมือนกัน แม้จะไม่ใช่ที่เดียวกันแต่ก็แถวๆนั้นล่ะ

เรียกมันว่า ไอ้7    เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ประถมจนถึงม.1เทอมแรก แล้วมันก็ย้ายกลับใต้เพราะพ่อมันต้องย้ายที่ทำงาน พวกเราไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอก ก็แค่เพื่อนคนหนึ่งในชั้นเรียนที่ต้องรู้จักกันไว้เท่านั้น แต่หลังจากวันที่เจอกัน ณ ที่ติวก็ค่อนข้างต้องสนิทกับมัน

หลังจากที่เจอกันที่แถวสถาบันติวก็คุยกันเรื่อยมา ส่วนใหญ่จะคุยเรื่องเรียนกันมากกว่า แต่พอขึ้นปี2เรื่องเรียนไม่มี มีแต่เรื่องไร้สาระ แถมฉันยังไปสนิทกับแฟนมันด้วย ตอนแรกก็ไม่อยากสนิทหรอก แต่เพราะพวกมันเคยทะเลาะกันเพราะฉัน ฉันเลยต้องจำใจสนิทกับพวกมัน

 มีอยู่วันหนึ่ง  มันไลน์มาหาฉันบอกว่าจะมีเลี้ยงรุ่นสมัยประถม แม่เจ้า~ แกตามได้ครบทุกคนเลยหรอ? มันเลยสร้างกลุ่มเฟสบุ๊คขึ้นมาที่มีเพื่อนสมัยประถมอยู่ แม่เจ้า~~ แกรวบรวมเพื่อนได้เกือบครบเลยอ่ะ พวกเราทั้งหลายติดต่อกันผ่านเฟสบุ๊ค จนกระทั่งไอ้7มันสามารถสรุปวันนัดเลี้ยงรุ่นประถมได้

หลายๆคนอาจจะรู้ว่าการนัดเจอกันหรือนัดกันไปเที่ยวหรือไปสังสรรค์ได้มันยากและทรหดอดทนแต่ไหน เมื่อเจออีกคนไปไม่สามารถทำได้หรือไปไม่ได้ สร้างความหงุดหงิดให้ที่เหลือได้มากแค่ไหน 

 ในวันเลี้ยงรุ่น  ซึ่งจัดทำกันเอง ฉันนัดกับไอ้7ว่าจะไปด้วยกัน เพราะฉันไม่รู้ทาง ฉันเลยขอให้มันมารับ แต่มันไม่มา... ไม่มาไม่พอมันดันให้เพื่อนคนอื่นมารับฉัน ไอ้...ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี หน้าตาเพื่อนที่ให้มารับฉันเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้เจอกันมาก็หลายปีแล้ว จะจำหน้ากันได้รึเปล่ายังไม่รู้เลย ดันส่งให้มารับ

ฉันนั่งรออยู่ที่ป้ายรถเมล์แถวๆหน้ามหา’ลัย นั่งรอจนรากงอกผุดขึ้นมาเป็นตอเป็นลำต้นได้อยู่แล้ว ก็ไม่เห็นวี่แววเพื่อนที่จะมารับฉันเลย ฉันเลยตัดสินใจ... เอาว่ะ! ยอมเสียค่าแท็กซี่400-500 ดีกว่าเปี้ยวนัดเพื่อนวะ และแล้วพระเจ้าก็ประทานพรมาให้...

ไอ้7โทรมา มันโทรมาบอกฉันว่าเพื่อนที่ให้มารับ เดินตามหาฉันอยู่ด้านในมหา’ลัยนานแล้ว จนมันจะกลับมาที่ร้านอยู่แล้ว อ้าวเฮ้ย! แล้วไอ้7ก็ส่งเบอร์เพื่อนที่มารับมาให้ฉัน  เออ...มันน่าจะทำตั้งนานแล้ว ปล่อยให้รากงอกตอผุดอยู่ได้ 

ฉันโทรไปตามเบอร์ที่ส่งมาให้ เอ้า! ตายล่ะลืมถามว่าเพื่อนที่ให้มารับชื่ออะไร? “ฮัลโหล?” แม่เจ้า~ เสียงหล่อด้วยอ่ะ >///< แอบเขิลเบาๆ ฉันคุยกับปลายสายอยู่นาน จนในที่สุดเราก็ได้พบกัน เขากำลังยืนหันหลังให้ฉันอยู่ที่รถคันหนึ่ง มองจากด้านหลังแล้ว... น่าเคี้ยว  เอ้ย!

แต่พอหันมาเท่านั้นล่ะ...

แม่เจ้า~ หล่อโคตรๆ เทพบุตรจุติมาลงเกิดบนโลกหรอเนี่ย? หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อไม่เหลือเผื่อแผ่คนรอบข้างเลยหรอเนี่ย  เขามองฉันอย่างอึ้งๆปนงงๆประมาณว่า “Eเด็กนี่! มองอะไร?”

จะหาว่าฉันหน้าเด็กก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่สายตามองประมาณว่า ฉันเป็นเด็กกะโปโล แก่นๆ ห้าวๆ ดูไม่หลงเหลือความเป็นผู้หญิงเลย แบบนั้นมันหมายความว่ายังไงห๊ะ!!? ต่อให้หล่อระดับจัสติน หรือรุ่นพี่ หรือโค้ช หรือกัปตันก็เถอะ ความหล่อก็หมดไปได้เหมือนกัน