fic noblesse : ไม่คาดคิด (nc+yaoi)

               ในห้องนั่งเล่นสีขาวในบ้านหลังหนึ่ง บนโซฟาสีดำสนิท ชายร่างสูงสง่าในเสื้อคลุมสีขาวและเสื้อเชิ้ตด้านในสีฟ้านามว่าไรเซลกำลังนั่งในท่าไขว่ห้าง ดวงตาสีแดงมองไปทางประตูราวกับรอใครบางคน

               จนกระทั่งประตูได้ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ตามด้วยใบหน้าคมสันของชายอีกคนนามว่าแฟรงเกนสไตน์ที่บ่งบอกถึงความรีบร้อน ดวงตาสีฟ้าราวน้ำทะเลกลางมหาสมุทรส่งสัญญาณถึงความเป็นห่วงนายท่านของเขา

               “ขออภัยขอรับที่กระผมล่าช้า” ผู้มาใหม่กล่าวพร้อมกับโค้งเพื่อเป็นการขออภัย

               “…” ไรเซลไม่พูดอะไร

               “เดี๋ยวกระผมจะนำชามานะขอรับ” แฟรงเกนสไตน์กล่าวพร้อมกับจากไป โดยไม่ได้สังเกตว่านายท่านของเขามีอาการผิดปกติบางอย่าง

               วันนี้ทุกคนไม่ว่างกันแม้แต่แฟรงเกนสไตน์ แต่มีคนหนึ่งที่ไม่มีธุระอะไรนั่นก็คือไรเซล ชายผู้มีผมดำสั่นจึงได้แต่รอทุกคนที่บ้าน จนกระทั่งงานของชายผมทองสำเร็จลุล่วง เขาก็รีบกลับบ้านโดยเร็วด้วยห่วงว่านายผู้เป็นคนที่เขาห่วงมากที่สุดจะต้องใช้พลังซึ่งทำให้ชีวิตของผู้ใช้สั้นลง จึงต้องมาดูแลอย่างใกล้ชิด

               กินเวลาไปสามนาที ถ้วยชาที่มีน้ำสีอำพันและจานรองสีขาวได้มาอยู่บนโต๊ะตรงหน้าไรเซล และร่างสูงหลบก็ฉากออกไปตามปกติ แต่ดวงตาสีแดงได้เพียงแค่จับจ้องมันเป็นเวลาสามวินาที ก่อนจะหันไปทางลูกน้องของตนด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

               อยู่ๆ ผู้เป็นลูกน้องก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เหมือนกับจะเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น แฟรงเกนสไตน์เหลือบมองไรเซลด้วยแววตาแห่งความตกใจ เพราะเขาพอจะรู้จากใบหน้าที่แดงก่ำว่าผู้เป็นนายกำลังต้องการอะไร

               …คิดไปเองมั้ง… เขาคิดในใจ

               “แฟรงเกนสไตน์…” ชายผมสั้นเรียก “เจ้ามาใกล้ๆ หน่อยได้มั้ย”

               “ขะ…ขอรับ” แฟรงเกนสไตน์เดินไปอยู่ด้านข้าง เหงื่อค่อยๆ ซึมออกด้วยความหวาดหวั่น

               “เจ้า…ก็ต้องการเหมือนเราใช้มั้ย” ไรเซลถามเพื่อความแน่ใจ เพราะถึงเขาจะสามารถอ่านจิตใจคนได้ แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าพลังของตนจะผิดพลาดหรือไม่ เพราะหากผิดพลาด บุคคลที่ตนรักและหวงแหนมากที่สุดจะหายไป…

               ทางด้านผู้เป็นลูกน้อง เขาเองก็ต้องการบางอย่างจากเจ้านายคนนี้เช่นกัน และเขาก็ไม่แน่ใจว่าอีกคนจะต้องการเหมือนกันหรือไม่ เพราะถ้าเกิดผู้เป็นนายรู้ทั้งๆ ที่ไม่ต้องการ ตนเองจะสูญเสียบุคคลที่ห่วงใยและเคารพไป…

               “นายท่าน…หมายถึงอะไรขอรับ” แฟรงเกนสไตน์ถามทั้งๆ ที่รู้ความหมายดี เพียงแต่ไม่แน่ใจ

               “เจ้า…ต้องการเรามั้ย”

               “เอ่อ…คือ…” คนถูกถามตอบไม่ได้

               ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลหันเหไปทางอื่นด้วยความอาย แต่ใบหน้าที่แดงก่ำเป็นมะเขือเทศยังคงถูกจ้องมองจากดวงตาสีแดงดุจทับทิม ยิ่งทำให้ใบหน้าที่ระเรื่ออยู่แล้วยิ่งบ่งบอกถึงความเขินอาย

               “ดะ...ได้ขอรับ” คำตอบของคนที่เป็นลูกน้อง

               “งั้นมานั่งใกล้ๆ หน่อยสิ” เสียงเรียกของไรเซล

               “ขอรับ”

               ร่างสูงโปร่งของผู้มีดวงตาสีฟ้าค่อยๆ ปิดประตูก่อนจะล็อคมันเพื่อไม่ให้ใครเข้ามา  ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้ๆ กับผู้เป็นนายอย่างสั่นๆ เพราะที่ผ่านมา เขาทั้งสองไม่เคยนั่งใกล้กันขนาดนี้มาก่อน

               ใบหน้าของคนที่นั่งอยู่แล้วค่อยๆ ซุกไซร้ไปยังลำคอขาวของคนที่อยู่ใต้อำนาจ ค่อยๆ ฝากรอยแดงบนนั้นเป็นระยะๆ ทำให้คนถูกกระทำต้องเอียงคอเพื่อรับการกระทำนั่นและเผลอครางออกมา

               “อ่าห์…”

               “เจ้าชอบมั้ย” ไรเซลเงยหน้าขึ้นมาถามเพื่อความแน่ใจ

               “ขะ…ขอรับ” คำตอบของแฟรงเกนสไตน์ทำให้ไรเซลแน่ใจ

               เมื่อหาความหอมหวานจากลำคอนั่นจนพอใจแล้ว มือหนาของคนที่มีอำนาจก็ดันร่างที่อยู่ด้านข้างให้นอนลงไปกับโซฟาดำตัวนั้นและขึ้นคร่อม ก่อนจะประกบริมฝีปากของอีกคนด้วยปากของตนเอง

               ลิ้นของร่างที่อยู่เหนือกว่าชอนไชเข้าไปในปากของคนใต้ร่างพร้อมกับสำรวจโพรงปากนั้นอย่างหนักหน่วงและรุนแรงแต่ยังแฝงความอ่อนโยนไว้ เป็นเหตุให้คนถูกกระทำรู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันทีทันใด

               แต่ใครอยากจะถูกแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ…

               แฟรงเกนสไตน์พอจะรู้ว่านายของเขาต้องการปลดปล่อยอะไรบางอย่าง แต่กว่าจะถึงด่านนั้นต้องผ่านอกแกร่งนี้ไปก่อน เขาจึงพยายามตั้งสติและค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของคนที่อยู่เหนือร่าง เริ่มจากเนคไท ต่อด้วยเสื้อนอกสีขาว สุดท้ายคือเสื้อเชิ้ตสีฟ้า

               เมื่อไรเซลถอนริมฝีปากออกจากใบหน้าคมของอีกคน ก็ถึงทีเอาคืนของแฟรงเกนสไตน์ เขารีบยกร่างที่คร่อมตนให้เลื่อนขึ้นจนปากของชายผู้มีตาสีฟ้าได้มาจรดกับยอดอกของอีกคน ปากนั่นจึงรีบฮุบส่วนอ่อนไหวที่อยู่ทางด้านขวาของผู้ที่อยู่ด้านบน ก่อนจะขบเม้มบริเวณนั้นอย่างไม่เกรงใจผู้เป็นนาย

               “อือ…” ไรเซลเผลอครางออกมาบ้าง

               ร่างสูงที่อยู่ด้านบนพยายามจะยกตัวออกไป แต่ทำไม่ได้เพราะอีกคนกักขังตนเองไว้ด้วยสองมือแกร่ง จึงต้องทนทรมานกับการกระทำอันแสนหวานนี้

               เมื่อพอใจกับข้างขวาแล้ว ก็เปลี่ยนมาเป็นข้างซ้าย ยิ่งทำให้ความเสียวซ่านเพิ่มขึ้นอีก แถมคนใต้ร่างยังระรัวลิ้นด้วยความเร็วสูง ก็เหมือนเป็นการกระตุ้นบางอย่างของชายผมดำให้ตุงมากขึ้น

               จนกระทั่งแฟรงเกนสไตน์เอาคืนผู้เป็นนายได้หนำใจแล้ว ก็เกิดอาการฮึกเหิม ใช้แผนชมนกชมไม้ โดยการมองไปทางประตูด้วยแววตาตื่นตระหนกเหมือนว่ามีใครเข้ามา และไรเซลก็หลงเชื่อ รีบมองไปทางนั้น จึงถูกลูกน้องของตนจับพลิกร่างให้มาอยู่ข้างใต้แทน

               “เจ้า…” ไรเซลมีสีหน้าตื่นตระหนก เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นมุขนี้กับตน

               คนที่เพิ่งมาอยู่ด้านบนไม่พูดอะไร กลับถอยร่างของตนเองให้ใบหน้าของตนกับส่วนที่กำลังตุงของอีกคนอยู่ในระดับเดียวกัน และดึงกางเกงสีน้ำตาลกึ่งเทาของไรเซลลงมา เผยให้เห็นผ้าสีขาวที่บดบังบางอย่างอยู่

               ความเจ้าเล่ห์ของแฟรงเกนสไตน์เริ่มแสดงออกมาจากรอยยิ้มชั่วร้ายที่ปรากฏบ่อยครั้ง ก่อนจะดึงผ้านั่นลงมาอีก ปรากฏเป็นสิ่งที่ตั้งตระหง่าน ก่อนที่เขาจะฮุบมันอย่างรวดเร็ว…ปากนั้นค่อยๆ รูดขึ้นรูดลงไปมาจนสร้างความทรมานกับคนด้านล่าง

               “อ๊า~” คนถูกกระทำครางออกมาดังกว่าเดิมและหลับตาพริ้ม

               เหมือนว่าความอดทนของคนที่กำลังทรมานจะหมดไป เพราะน้ำสีขาวได้หลั่งออกมาจากสิ่งที่กำลังตุงอย่างรวดเร็วเข้าสู่ปากของผู้มีดวงตาสีฟ้า ซึ่งเขาก็กลืนมันไปอย่างไม่รังเกียจ

               “นั่น…” ไรเซลชี้ไปทางด้านหลังของแฟรงเกนสไตน์ด้วยใบหน้านิ่งเฉย

               ด้วยความประมาทว่าผู้เป็นนายจะไม่เล่นมุขนี้ เป็นเหตุให้ชายผมทองหันไปดู จึงได้โอกาสของคนที่อยู่ใต้ร่าง จับลูกน้องพลิกให้มาอยู่ข้างใต้แทน

               “นะ…นายท่าน…” แฟรงเกนสไตน์ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเล่นมุขเดียวกับตนเอง

               ชายผมดำพลิกร่างของอีกคนให้อยู่ในท่านอนคว่ำ มือจับหลังของอีกคนไม่ให้ขัดขืน ก่อนจะใช้ความสามารถของตนเองทำให้เสื้อผ้าของชายผมทองให้อันตธานหายไปหมด และถอยไปให้ใบหน้าของตนบริเวณช่องทางสีหวานก่อนจะเอื้อมมือไปล็อคขาทั้งสองของลูกน้องให้อยู่นิ่ง

               “ยะ…อย่าขอรับ” แฟรงเกนสไตน์รู้ว่านายของตนจะทำอะไรจึงห้ามไว้

               แต่ก็ไม่มีผลอะไรสำหรับคนที่กำลังได้อารมณ์ และไรเซลไม่ก็ฟังจริงๆ กลับลงลิ้นที่ช่องทางสีหวานนั้นอย่างถี่รัวจนคนที่ถูกกระทำต้องครางออกมาเสียงดัง

               “อ๊าง~ ”

               ไม่ใช่แค่นั้น หลังจากที่ปากอันร้ายกาจของไรเซลได้แกล้งแฟรงเกนสไตน์ให้เกิดความปั่นป่วนในร่างกายแล้ว นิ้วของผู้มีอำนาจก็สอดแทรกเข้าไปในรูนั้น เป็นเหตุให้ผู้ถูกกระทำครางเสียงหวานอีก

               “อะอ๊า~”

               เมื่อได้เย้าแหย่ช่องนั้นจนหนำใจ ก็ถึงเวลาเอาจริง…

               ขณะที่ลูกน้องกำลังเหนื่อยหอบจนลืมขัดขืน คนเป็นนายได้ยกแก่นกายของตนขึ้นมา ก่อนจะสอดเข้าไปในช่องทางเดิมที่ตนเพิ่งลงลิ้น

               “อ๊า~” คนถูกกระทำร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่แฝงไปด้วยความสุขสม

               “อึก…” เสียงของผู้กระทำพยายามกัดฟัน เพราะช่องทางนี้ช่างรัดแน่นเหลือเกิน สมแล้วที่เป็นครั้งแรก

               เมื่อเวลาผ่านไปได้ระยะหนึ่ง ร่างที่อยู่ด้านบนก็ค่อยๆ เขยื้อนตัวไปมา และรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นเหตุให้ใบหน้าคมของคนใต้ร่างเกิดอาการเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่ในใจลึกๆ ก็มีความสุขเช่นกัน

               “อ๊าง~อ๊าง~อ๊า~” ชายผมทองร้องออกมาด้วยความเสียวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

               ร่างของไรเซลกระแทกจุดสำคัญของแฟรงเกนสไตน์อย่างรุนแรงมากขึ้น ซ้ำๆ หลายๆ รอบ เสียงครางของทั้งสองดังเป็นจังหวะตามสิ่งที่กำลังกระทำ

               จนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่นได้พุ่งออกมาจากลำท่อนยาวเข้าสู่ร่างงามของอีกคน เป็นเวลาที่แก่นกายของคนที่โดนกระทำปล่อยน้ำสีเดียวกันให้เลอะโซฟาเช่นกัน จึงถึงเวลาที่ร่างที่อยู่ข้างบนต้องนำลำท่อนยาวออกมา

               ร่างที่อยู่ข้างใต้ถึงกับทรุดด้วยความเหนื่อยล้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาสีฟ้าหลับลงด้วยความอ่อนเพลีย ในขณะที่ดวงตาสีแดงมองร่างที่อ่อนล้าด้วยรอยยิ้ม

               “เจ้า…ชอบหรือไม่” คำถามของไรเซล

               “ขอรับ” แฟรงเกนสไตน์ตอบด้วยเสียงแหบพร่า

               หลังจากนั้น ไรเซลก็สร้างชุดของตนเองและแฟรงเกนสไตน์ขึ้นมาใหม่ เป็นเวลาที่ผู้เป็นลูกน้องผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า ผู้เป็นนายจึงทำให้น้ำที่เลอะโซฟาหายไปและเปลี่ยนอิริยาบถของพวกเขาทั้งสองให้คนที่กำลังหลับมาหนุนตักของตัวเขาเอง

               ดวงตาสีแดงทับทิมมองคนที่อายุน้อยกว่าด้วยรอยยิ้มมอ่อน เขาไม่คาดคิดเลยว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างแฟรงเกนสไตน์จะมาสยบให้กับตนเองง่ายขนาดนี้

               นี่แหละหนา…เรื่องไม่คาดคิด