ยอดตำรวจแห่ง อังกฤษ

ศาลเตี้ย

บทที่ 1

               ในระหว่างที่นั่งรถไฟริกได้นึกถึงเรื่องที่ชายคนที่ฆ่านายธนาคารให้ปากคำไว้ในเรื่องของคนที่ใส่ชุดสีดำ ชายชุดดำเป็นใคร มีแรงจูงใจอะไรทำไม ทำไม ทำไม มีคำถามมากมายในหัว เสียงหัวรถจักร เสียงของลมที่ปะทะ วิวจากเมืองค่อยเปลี่ยนเป็นป่า กลิ่งควัน และ ฝุ่นละอองที่หนาจนมองไปมาก็เหมือนหมอก บรรยากาศแบบนี้มองไปมาก็เพลินจนคิดอะไรไปไกล

               ??: คุณคิดทุกอย่างยกเว้นเรื่องของเราหรอ(เสียงในหัวริก)

               ริก: ห๊ะอะไรนะ

               อลิส: อะไรของนายอยู่ๆก็

               ริก: โทษทีโรคเก่ากำเริบหน่ะ

               อลิส: คิดว่าตอบแบบนั้นแล้วฉันจะไม่อยากรู้อดีตของนายมากกว่านี้หรอ

               ริก: เปล่าแค่ไม่อยากนึกถึงมัน บางเราก็ควรเก็บใส่หีบล็อคให้ดีและโยนกุญแจทิ้งไปซะ

               อลิส: โห  ได้เลยพ่อนักกวี ฉันก็พอเข้าใจส่วนใหญ่คนที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ก็มีชอบมีอะไรที่แปลกกว่าชาวบ้านอยู่แล้ว จนบางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าอาจจะมีคนที่เคยทำหรือเป็นอะไรแปลกเข้ามาเพิ่มจนทางรัฐบาลอาจจะมองพวกเราเป็นตัวอันตราย

               ริก: แค่ไม่เล่าอดีตจะเป็นอันตรายต่อรัฐบาลเลยหรอ

               อลิส: ฉันก็พูดไปเรื่อย เอาเถอะอย่าไปสนใจ

          สีหน้าของอลิสดูเฉยชากว่าปกติเหมือนเธอคิดอะไรอยู่ในใจ ถึงแม้เราจะเป็นคู่หูกันมันก็จะมีเส้นบาง ๆ กันไว้เพื่อไม่ให้เราล้ำเส้นมากเกินไป

เสียงเบรกดังรถไฟค่อย ๆ ชะรอหยุด ในที่สุดพวกเราก็ถึงไวชับเพลแล้ว ผมเดินลงมาจากรถไฟเห็นคนที่เดินไปมาก้มหน้าบาง นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ บ้าง

               ริก: ถึงแล้วเราจะต้องหาร้านขายของเก่าที่ซอยใกล้ ๆ กับโรงงานของบรีซ

               อลิส: หือนายไม่คิดจะไปคุยกับตำรวจที่นี่หน่อยหรอรายงานทำความรู้จักไรงี้

               ริก: เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนถ้าเป็นในอย่างที่ผมคิดไว้งานไปรายงานตัวก็คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่

               อลิส: ก็ตามใจนายสิฉันก็ไม่ค่อยชอบคนที่อยู่ในนั้นซักเท่าไหร่

เราเดินไปหารถมานั่ง เสียงฝีเท้าม้า เสียงเชือก เสียงล้อเกวียนที่กระทบพื้น วิวผู้คนยืนคุยกัน มีชาวแก็งเดินไปมา มีร้านค้าขายของและในที่สุดก็ถึง

               อลิส: เดี๋ยวนะ ฉันถามไปหรือยังว่าทำไมต้องมาที่ร้านนี้

               ริก: เพื่อนผมเป็นเจ้าของร้านเราจะพักกับเค้า เพื่อนผมนิสัยดีรักครอบครัว

               อลิส: ได้เลยฉันเชื่อนาย

เสียงเปิดกระดิ่งเปิดประตูดัง กลิ่นเหมือนธูปผสมเครื่องเทศลอยอ่อนลอยมาเข้าจมูกนักสืบทั้งสอง

               เฮ็นรี่: ริก ไม่เจอกันนานเลยเพี่อนยาก

               ริก: เฮ็นรี่ ร้านนายดูใหญ่ขึ้นนะ

               เฮ็นรี่: ก็นานหลายปีเลยนะที่เราไม่ได้เจอกันจะไม่ให้ฉันขยับขยายอะไรเลยหรอ โอ้ ริกเธอคนนั้นคือ

               ริก: คู่หูฉันนะ

               อลิส: สวัสดีคะฉันอลิสเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษจากลอนดอน ยินดีที่ได้รู้จัก

               เฮ็นรี่: สวัสดีครับผม เฮ็นรี่ กรีน เจ้าของร้านขายของเก่าและเป็นเพื่อนกับริก ยินดีที่ได้รู้จัก

เฮ็นรี่เป็นชายรูปสมส่วนผิวสีน้ำผึ้งเป็นคนอินเดียที่ย้ายมาอยู่ที่เมืองนี้ได้นานมากแล้วเหมือนว่าเค้าจะมีภรรยาเป็นคนอังกฤษ แต่ตอนนี้ภรรยาเค้าไปทำงานที่นอกเขตไวชับเพล

               ริก: ฉันมาทำคดีที่นี่นายพอมีที่ให้เราพักซัก2-3คืนไหม

               เฮ็นรี่: มีสิฉันมีห้องว่างอยู่ 3 ห้องพวกนายนอนกันคนละห้องหรือ

               อลิส: คนละห้องคะ

               เฮ็นรี่: ฮ่าๆ แค่หยอกเจ้าริกเล่นหน่ะ ป่ะเอาของพวกนายไปเก็บกัน

รู้มาว่าห้อง3ห้องที่เฮ็นรี่ว่างอยู่เคยเป็นห้องของน้องชายฝาแฝดของภรรยาเฮ็นรี่และตัวของภรรยาเฮ็นรี่ก่อนที่ทั้งคู่จะคบหากันภรรยาและน้องเคยมาอาศัยอยู่กับเค้าในฐานะแขกมาก่อนแต่ตอนนี้ภรรยาเฮ็นรี่ย้สยมานอนกับเขาและน้องของภรรยาได้ไปทำงานอยู่อีกฝากของเขตไวชับเพลและจะกลับมาในอีก 5 วัน

          ริก: เคยได้ยินข่าวคดีทำร้ายรางกายตามตอกตามซอยบ้างไหม

          เฮนรี่: บ่อยเลยหละยิ้งช่วงนี้นะเห็นว่ามีคนหายด้วย

          ริก: แล้วตำรวจว่าไง

          เฮนรี่: ตามตรงนะหลังจากผู้บังคับบัญชาคนเก่าย้ายไปตำรวจก็ทำงานกันแย่ลงมากพักหลังก็อดคิดไม่ได้ว่าพวกนั้นเป็นแค่อันธพานในเครื่องแบบหรือเปล่า

          ริก: ฝังดูแย่ชะมัด

          อลิส: เราควรเริ่มเลยไหม

          ริก: มาเรามาเริ่มจากการไล่ดูที่ที่เกิดเหตุบ่อยที่สุดกัน

ริกและอลิสได้ไปยังที่เกิดเหตุครั้งล่าสุดจากข้อมูลที่ได้จากคนในพื้นที่ที่เกิดเหตุนั้นเป็นซอยเล็ก ๆข้างโรงงานล้างที่หนึ่งส่วนใหญ่คนที่ใช้ซอยนี้ในยามวิกาลก็จะมีแต่โสเภณีกับพวกเด็กแก็งคนทั่วไปไม่ค่อยใช้กันเพราะมันค่อนข่างเปี่ยวริกดูพื้นที่พบแค่ลอยเลือดที่แห้งมานานแล้วและเศษโลหะชิ้นเล็กมาก ๆ อยู่ในที่เกิดเหตุ

          อลิส: หลักฐานไม่มีเลยหนิทำงานกันละเอียดดีจัง

          ริก: ไม่แน่อาจจะเป็นมืออาชีพไม่ทิ้งหลักฐานที่บงชี้ไปหาตนเอง

          อลิส: ฉันว่านะเราอาจจะต้องหาคนที่อยู่ในเหตุการณ์หรือเคยได้ยินเสียงไรแบบนี้

          ริก: อันนั้นผมหาแน่แต่ดูนี่สิลอยบนกำแพง เหมือนมีคนปีนขึ้นไป

          อลิส: มันสูงมากฉันว่านะการปีนขึ้นไปไม่ใช่เรื่องง่าย

          ริก: แต่ก็เป็นไปไม่ได้

          อลิส: ชักหน้าสนใจแล้วสิเริ่มอยากเห็นหน้าไอ่คนที่ปีนตึกสูงขนาดนี้ได้จัง

          ริก: อย่างน้อยเราก็เจอทางที่คิดว่าคนร้ายหน้าจะใช้หนีได้แล้ว

          อลิส: นายมั่นใจมากเลยนะว่านั้นคือทางหนี

          ริก: ผมมีข้อสันนิฐานที่จะเป็นไปได้ เอาหละนี่ก็บ่ายแล้วกลับไปพักแล้วค่อยออกมาเดินดูแถวนี้กันใหม่ตอนดึกเถอะ

          อลิส: ตามนั้นฉันเริ่มหิวแล้ว