Pain ความเจ็บปวด
เขียนโดย 
jifjen
วันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.20 น.
แก้ไขเมื่อ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558 16.54 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) สิ่งที่ได้รับรู้
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความปล.นี่คือเรื่องที่แต่งขึ้น เท่านั้น! :)
____________________________________>
เช้าของวันอาทิตย์เหมือนทุกๆวัน ผม เดินลงมาจากห้องก่อนจะไปนั่งบนโต๊ะอาหาร แม่ทำอาหารอยู่
ส่วนพ่อก็อ่านหนังสือรออยู่ห่างๆ นี่เป็นปีที่ 11ผมอายุ11ขวบ ในชีวิตทุกๆวันคงไม่ต่างกันหรอกทั้งเรียนทั้ง
เล่น ครูก็น่ากลัวอย่างกับปืนที่พร้อมจะลั่นทุกเมื่อ ผมจึงควรที่จะเงียบปากไว้ ตั้งแต่ที่เข้ามาเรียนใหม่ ๆ
และย้ายมาที่นี่ได้ไม่นาน ผมไม่มีเพื่อนเลยซักคนเดียว พวกนั้นหาว่าผมหยิ่งและเป็นตัวประหลาด เอะอะก็
ตัวประหลาด คนก็คนด้วยกันนะ ที่เห็นเดินเห็นนั่งเห็นกินตรงหน้านี่ไม่ใช่สัตว์ประหลาดรึไงกัน ผมคิดเสมอ
ว่า คนที่นี่ไม่ต่างจากพวกที่จะลงนรกเลย ให้ตายสิ ... ผมนั่งลงแล้วทานอาหารเช้า ก่อนที่พ่อจะไปนั้น แม่ฝ
มีสายตาที่มองพ่อแปลกไปจากทุกทีที่เห็น ผมไม่นึกสนใจอะไรมากหรอกนะ ทุกๆวันก็อาจจะเป็นแบบนี้ไป
อยู่แล้วล่ะ พอทานอาหารเสร็จ ผมก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น อ่านหนังสืออ่านการ์ตูนตามปรกติ แต่ว่า...
'ทำแบบนี้ ทำไมคุณไม่คิดเองทำเองเลยล่ะ!'
'เหรอ ! เธอคิดอะไรอยู่กันแน่ !'
นี่มันอะไรกัน...เสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเหรอ เรื่องอะไรกันล่ะ...ผมเดินไปที่ห้อง แล้วเปิดประตูเข้าไป
พวกเขาหันมาแล้วพยายามปั้นหน้ายิ้มให้ ก่อนที่พ่อจะเดินมาแล้วลูบหัวผม แล้วเดินออกจากบ้านไป
"มี...อะไรรึเปล่าฮะเเม่"
"ไม่มีอะไรจะ กลับไปอ่านหนังสือต่อเถอะ..."
ผมเดินขึ้นไปบนห้อง แล้วนั่งลงที่หน้าจอคอม แล้วเล่นเกมส์ไปพลาง รอเวลาที่พ่อจะกลับมา
แต่เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว...พ่อก็ยังไม่กลับมาซะที ผมเดินลงมาก่อนจะได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น
และตรงหน้าคือ พี่ชายสองคน และ พี่สาวของผม พวกเขาพักอยู่ที่หอเหรอ
"เจซ เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
"....."
"....."
ทุกคนต่างเงียบแล้วเหมือนกำลังไว้อาลัยให้ใครบางคนอยู่...
"พ่อ...ไปสวรรค์แล้วจะ"
เท่าที่ผมรู้...พ่อเคยสอนผมว่า สวรรค์คือที่ที่คนตายไป และจะไม่กลับมาอีกครั้งที่สอง....ผมรู้นะ....
"แม่ครับ...."
"...?..."
"ผมรู้นะ....อย่าโกหกผมอีกเลย...ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ...ผมจำทุกอย่างได้...ที่บอกว่าพ่อไปสวรรค์
คือ....ตายใช่มั้ย ..."
หลังจากนั้นแม่ก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ...
"โทบี้....เธอพูดตรงเกินไปแล้วนะ...!"
เจซ พูดออกมาพลางปลอบแม่ไปพลาง...ผมรู้ว่าผมพูดอะไรลงไป...รู้ทุกอย่างเลยล่ะ...ถึงบางทีมันจะ
แทงใจดำคนรอบข้างก็เถอะ....
หลายสัปดาห์ต่อมา ... ผมก็ได้รู้ว่าพ่อตายเพราะอะไร...พ่อตายเพราะถูกฆาตกรรมระหว่างที่เดินเล่น
อยู่ในสวนสาธารณะ....ผม...ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว...ในเรื่องแบบนี้ ...
To Be Continue....
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
