Love the most รักที่สุดนายเคียวย์

# 6 หึง        

       ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นได้สองอาทิตย์แล้ว วันนี้เป็นศุกร์สุดสัปดาห์ ฉันมีเรียนตอนเช้า วันนี้ฉันเลยมาที่มหาลัยตั้งแต่เช้าเพื่อมาเมาส์กลุ่มเพื่อนที่ฉันได้คุยด้วยในญี่ปุ่น

     มหาลัยที่ฉันเรียนอยู่ชื่อโนบุกิ ม.โนบุกินี้มีหลายคณะมากมาย ฉันเรียนคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาญี่ปุ่น บริเวณของม.โนบุกิ ใหญ่พอสมควรและโล่งมี ท่าน้ำที่อยู่ด้านข้างของตึกคณะของฉันซึ่งที่ตรงนั้นก็กลายเป็นที่ประจำของเพื่อนฉันไปแล้ว

       ฉันมาถึง ม.ก็รีบเดินไปที่ท่าน้ำทันที ในระหว่างทางฉันมองไปรอบๆก็พบว่า มีผู้คนอยู่น้อย เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่จะเรียนคาบบ่ายกันทั้งนั้น มันก็เลยทำให้คนน้อยในตอนเช้า ฉันเห็นร่างบางสองคนกำลังคุยกันอยู่ในศาลสท่าน้ำ อย่างสนุกสนาน ฉันรู้ได้ทันทีว่าจะต้องเป็นเพื่อนฉันอย่างแน่นอน ฉันเลยรีบเดินไปหา

“หวัดดี” ฉันทักทายเพื่อนทั้งสองด้วยภาษาญี่ปุ่น

“น้ำขิง มาพอดีเลย” สาวร่างเล็กที่เล็กที่เสียงแสนจะน่ารัก สีผมน้ำเข้มไว้ผมยาวเธอคนนี้ชื่อ มายุมิ มายุมิพูดพร้อมเอามือมาจับที่ไหล่ของฉัน

“คุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ” ฉันถาม

“เด็กที่เป็นนักเรียนต่างชาติเหมือนเธอน่ะ” เพื่อนอีกคนของฉันพูดเสริม เธอคนนี้เป็นคนที่เป็นร่างเล็กเสียงห้าว ซึ่งก็ไม่ค่อยจะเข้ากับตัวของเธอสักเท่าไหร่ ชื่อว่า เรียวโกะ

     ฉันเดินไปนั่งที่ท่าน้ำ เพื่อจะร่วมวงสนทนา เราก็คุยกันสัพเพเหระ กันเรื่อยเปื่อยจน แสงแดดแก่ๆเริ่มส่องหน้าของฉัน ฉันมองไปบริเวณลานที่เป็นทางเดินก็พบว่ามีคนเดินมากมาย สักมายุมิก็เริ่มเปิดประเด็นอีกรอบ

“ฉันได้ยินมาว่า มีเด็กใหม่ในคณะสถาปัต  น่ะอืม..รู้สึกว่าจะเป็นผู้ชายแต่ฉันไม่เคยเห็นหน้านะ แต่มีคนบอกว่า หน้านี้ใช่ได้เลยล่ะ” ต่อมบ้าผู้ชายของมายุมิเริ่มทำงาน

“ออ ฉันเคยเห็น หน้าตาก็พอได้นะแต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร” เรียวโกะพูดและก็ หันไปมองที่ทางเดินแต่จู่ๆ เรียวโกะก็ตาโตเหมือยแถบจะหลุดออกจากเบ้าตาอยู่แล้ว และก็มาตีขาของมายุมิ และก็เรียกฉัน

“นี้ไง! นี้ไง! พูดถึงก็มาพอดีเลยผู้ชายที่ใส่เสื้อสี้น้ำตาล เห็นไหมน้ำขิง” ฉันหันหน้ามองตา ที่เรียวโกะพูดและเริ่มมองหาผู้ชายใส่เสื้อสีตาล ใส่กางเกงยืนสีน้ำเงินเข้มและดูเหมือนจะใส่รองเท้าผ้าใบสีดำ ใบน้าของชายคนนั้นก็คุ้นเคยนั้นคือ เคียวย์! ดวงตาของฉันแถบจะหลุดออกมาและก็ทำให้ ฉันเผลอ เรียกชื่อของเขาไปโดยไม่รู้ตัว  "เคียวย์!" พอฉันเรียก เพื่อนสองคนของฉันก็หันมามองด้วยความงุนงง แต่ความโชคร้ายหรือโชคดีของฉันก็ไม่รู้ที่เคียว ดันได้ยินเสียงที่ฉันพูดเมื่อกี้แล้วก็เดินมาหาฉัน เพื่อนของฉันยิ่งงงกันเข้าไปใหญ่ว่าทำไมชายหนุ่มคณะสถาปัตจะต้องเดินมาหาฉันด้วย ฉันได้แต่เหลือบมอง เคียว จนในที่สุดเขาก็เดินมาตรงหน้าฉัน ความเงียบก็เกิดขึ้น ฉันทนไม่ไหวจึงเริ่มพูดก่อน "หวัดดี.." ในตอนนี้หัวใจของฉันแตกไม่เป็นจังหวะ ตัวเย็นวูบวาบไปหมด ฉันพูดและก็ค่อยเงยหน้า ไปคุยกับเขาดีๆ ฉันคุยกับเขาด้วยภาษาไทย เพื่อนของฉันที่นั่งอยู่ข้าง กระซิบถาม "พวกเธอรู้จักกันหรอ" มายุมิมากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันพยักหน้าเชิงตอบ และเรียวโกะที่ดูสถานการณ์อยู่ข้างๆก็เรียกมายุมิ "มายุมิ พาฉันไปเจ้าห้องน้ำหน่อย" เรียวโกะพูดกับมายุมิ และก็ทำหน้าทำตาเหมือนจะส่งซิกเหมือนรู้กัน  "เดี๋ยวมานะ น้ำขิง" มายุมิพูดและก็เดินออกจากตรงนั้นไป ในตอนนี้ฉันก็อยู่กับ เคียวสองต่อสอง ซึ่งมันก็ทำให้บรรยายกาศมันเงียบเข้าไปอีก  "นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง" ฉันถามเคียว  "ฉันมาเรียนมหาลัย ในญี่ปุ่นพอดี และก็ดันเป็นม.โนบุกิ เดียวกันกับเธอ ก็แค่นั้น" ถึงแม้คำพูดของเขาจะดูตอบเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าฉันแต่ว่า ฉันก็ขอขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันและเคียวมาอยู่มหาลัยเดียวกัน  "บังเอิญจังเนอะ " "อืม"  "งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวใกล้ขึ้นเรียนแล้ว" ฉันพูดพลางไปหยิบสมุดหนังสือที่ต้องเรียนวันนี้มา เรียนและก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที

ฉันเข้าไปที่ห้องเรียน และก็ไปนั่งกับมายุมิเรียวโกะ เพื่อนฉันรีบกวักมือเรียกฉันทันทีพอฉันนั่ง มายุมิก็รีบพูดทันทีเหมือนอัดอั้นมานาน  "น้ำขิงเธอรู้จักหนุ่มสถาปัตคนนั้นด้วยหรอ" ดวงตาของมายุมิดูอยากรู้มาก ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้า เหมือนจะยังงงกับคำถามเมื่อกี้  "และเธอก็ชอบเขาใช่ไหม" เรียวโกะพูดเสริม เหมือนกับแค่ดูก็รู้ว่าฉันชอบเขา-//- "เธอรู้ได้ยังไง" ฉันรีบร้อนตอบไปเพราะเหมือนความลับจะแตก เรียวโกะยิ้มที่มุมปากเหมือนแค่มองฉัน เธอก็รู้หมดแล้วว่าฉันชอบเคียวย์อยู่  "หึ แค่มองฉันก็รู้แล้วว่าเธอชอบเขา"  "เรื่องมันเป็นมายังไงเนี่ยเล่าให้ฟังหน่อยสิ" มายุมิรีบพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอเอามือมากุมมือฉัน ในตอนนี้ดวงตาของมายุมิเป็นประกายเหมือนเด็กที่รอผู้ใหญ่เล่านิทาน ฉันมองไปที่กระดานเพื่อดูว่าอาจารย์มารึเปล่า ตอนนี้อาจารย์ยังไม่เข้าฉันจึงเราเรื่องของฉันกับเคียวย์ให้มายุมิฟัง

"โฮ้!!เหมือนเป็นพรหมลิขิติเลย *()*" มายุมิพูดด้วยความตื่นเต้นที่ฉันเล่าให้เธอและเรียวโกะ  "ฉันว่าเธอเป็นคนที่มีคนที่มีความพยายามดีนะ โดนปฎิเสธไปแล้วก็ยังตัดใจจากเขาไม่ได้" เรียวโกะพูดเสริม นั้นตอนนั้นประตูห้องเรียนก็เปิดออกทำให้เห็นร่างสูงของอาจารย์หนุ่มปริญญาโท ใส่แว่น เขาตัวสูงประมาณ 180 ซม.  ใส่แว่นเหมือนเป็นเด็กแพทย์ อาจารย์คนนี้ชื่อว่า   โทโมอากิ เขาสอนเกี่ยวกับวัฒนธรรมญี่ปุ่น  เพื่อนฉันทั้งสองคนก็จ้องอาจารย์เขาตาเป็นมัน จนมายุมิพูดออกมา

“อ.โทโมอากิ นี้จะมองกี่รอบก็หล่อทุกเวลาเลยเนอะ” นี้มายุมิที่ฌะอมาเรียนวิชานี้เนี่ยมาเรียนเพื่อหาความรู้หรือมาหาอาหารตากันแน่ ??

“ดูเหมือนว่าวันนี้จะครบนะ” เสียงเข้มของอ.โทโมอากิพูดพลางปิดสมุดเช็คชื่อ และอ.โทโมอากิก็เริ่มสอนไปเรื่อยๆ ตลอดทั้งคาบ ฉันเห็นสายตาของอ.โทโมอากิ เหลือบฉัน ฉันไม่ได้เป็นคนหลงตังเองนะเพราะคนที่อยู่ข้างๆฉัน นั้นก็คือมายุมิก็รู้เธอก็เห็นเหมือนกัน ถ้าถามว่าฉันชอบไหม ไม่เพราะว่ามันดูน่ากลัวสำหรับฉัน แต่ถ้าเป็นเคียวอาจจะไม่แน่นะ

“งั้น วันนี้เราเรียนกันแค่นี้นะ ออ น้ำขิงอยู่นี้ก่อนนะ” เสียงเข้มของอ.โทโมอากิพูดและก็มองมาหาฉันที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ นั้นก็ทำให้สายตาของมายุมิ หันมามองฉันพร้อมยิ้มหน่อยๆ พร้อมมากระซิบฉัน

“โชคดีนะจ้ะเพื่อน” พร้อมเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเรียวโกะ  ฉันเดินไปหาอาจารย์

“น้ำขิง เธอช่วยฉันจัดเอกสารสำหรับการสอนครั้งหน้าหน่อยนะ” อ.โทโมอากิ พูดพร้อมยิ้มมาให้ฉัน พร้อมเดินออกจากห้องและฉันเดินตามไป ระหว่างทางที่เดินไปนั้นฉันเห็นนักศึกษาผู้หญิงซุบซิบ กันตลอดทางจนฉันได้แต่ก้ม แต่จู่ๆอ.โทโมอากิ ก็หยุดเดินและก็มาหันหน้ามาหาฉัน

“น้ำขิงเธออย่าคิดมากนะ ไม่ต้องไปสนใจ” คำพูดนั้นก็ทำให้ใจของฉันหวั่นไหวมา ซักได้ ทำไมฉันจะต้องมาหวั่นไหวกับเขาด้วยเนี่ย ในตอนนี้ฉันก้มหน้าอยู่ แต่จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาสัมผัสกับหัวฉัน ฉันจึงเงยหน้าขึ้นก็พบว่าสัมผัสนั้นก็คือ อ.โทโมอากิกำลับลูบหัวฉัน 

      แต่ว่าพออาจารย์มาสัมผัสหัวฉัน ฉันคิดว่าที่อ.โทโมอากิทำอย่างนี้ทำให้ฉันเริ่มไม่ค่อยชอบอาจารย์เลยที่จะมาทำอย่างนี้ มันทำให้ดูน่ากลัวฉันจึงถอยตัวเองออกจากสัมผัสจากมืออาจารย์  อาจารย์ทำหน้าสงสัยนิดหน่อย

“ขอโทษที ฉันลืมไปว่าเธอเป็นคนไทย ชายหญิงไม่ควรที่จะโดนตัวกันสินะ” อาจารย์พูดพร้อมเดินต่อไป  ระหว่างทางที่เดินมันเกิดความเงียบขึ้น จนฉันก็เลยพูดกับอาจารย์

“อาจารย์คะ งานที่จะให้ไปทำนี้อะไรหรอคะ”

“ก็มีนิดหน่อยนะ” นิดหน่อยมันคืออะไรอ่ะ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจเลย ในที่สุดเราก็มาถึงห้องพักครูฉันเดินเข้าไปก็พบว่าไม่ใครเลยนอกจากฉันและอาจารย์

“อาจารย์คะ ไหนคะที่จะให้ฉันช่วย” ฉันมองไปรอบๆห้อง อาจารย์ชี้นิ้วไปที่โต๊ะทำงานหนึ่งที่มีเอกสารเป็นกองที่เขาเปรียบว่าเท่ากับกองภูเขา

“อันนั้นน่ะ เธอแม๊กให้หน่อยได้ไหม เอกสารพวกนั้นและฉันจะเพิ่มคะแนนจิตอาสาให้” เอิ่มอาจารย์คะที่ไอตอนที่อาจารย์มาฉันตอนเวลาที่ห้องก็คงอยากจะแกล้งฉันใช่ไหมแถมมีการเอาคะแนนมาล่ออีกนะ

“ค..คะได้คะอาจารย์” ฉันก้มเคารพและก็เดินไปที่โต๊ะนั้นแล้วก็นั่งลงทำอย่างเงียบแต่จู่ๆประตูห้องที่ปิดอยู่ก็เปิดออก ฉันเงยหน้าขึ้นก็ถึงกับตกใจ กับร่างที่เป็นคนเปิดประตู คนที่เปิดประตูก็คือ เคียวย์.. เคียวย์มองฉันกับอ.โทโมอากิอย่าง สงสัย และก็เดินกระทืบเท้าเข้ามาพร้อมปิดประตูเสียงดัง ทำให้อ.โทโมอากิที่นั่งพิมพ์งานอยู่หันมามองและลุกขึ้นจากโต๊ะคอม เคียวย์เดินกระทืบเท้ามาหาฉัน สีหน้าเขาในตอนนี้ไม่เหมือนก่อน คิ้วของเขาขมวดกันเหมือนเลขแปด และก็มาจับข้อมือของฉัน

“เจ็บ...นะ เคียวย์นายเป็นอะไร”

“ทำไมเธอถึงมาอยู่กับอาจารย์คนนี้ และอยู่ด้วยกันสองคนด้วย” เคียวย์พูดด้วยเสียงที่เข้มแต่แรงที่เขาจับข้อแขนของฉันก็เบาลง

“ก็อาจารย์ให้ฉันมามาช่วยทำงานน่ะ เขาบอกว่าจะเพิ่มให้คะแนนเพิ่ม”

“เธอนี้นะ เหมือนเดิมเลยนะ” เคียวย์ทำหน้าเป็นปกติ และก็สถบหน่อยๆและก็เดินไปหาอาจารย์ที่กำลังมาพวกฉันคุยกันอย่างงง และก็คุยกันสองคนโดยที่ฉันไม่รู้ แต่จู่ๆอาจารย์ก็ทำหน้าตกใจขึ้นและก็ยิ้มเล็กหน่อย

     ฉันเริ่มสงสัยว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เรื่องอะไรที่ทำให้อาจารย์ทำหน้าตกใจอย่างนั้น และเคียวย์ก็เดินออกไปจากห้องโดยที่เขายิ้มที่มุมปาก ฉันจึงเดินไปหาอาจารย์

“อาจารย์คะ คุยเรื่องอะไรกับเคียวย์หรอคะ”

“หึงสินะ....” อาจารย์พูดออกมาอย่างเบาและก็เดินไปทำงานต่อ เดี๋ยวนะที่หึงนี้มันคืออะไรกัน.. ใครก็ได้บอกฉันหน่อยได้ไหมว่าคืออะไรใครหึงอะไรฉันงงไปหมดแล้วนะ..