หน้าที่ของพ่อ

          เอ๊ก อี้ เอ้ก เอ้กกกกก!!!เสียงไก่ขันยามใกล้รุ่ง พระอาทิตย์เริ่มสาดส่องมายังทุ่งนาอันสวยงามของลุง สมพงศ์ ลุงผู้ที่มีชีวิตอย่างเรียบง่ายและพอเพียงในต่างจังหวัด และวันนี้เป็นวันจันทร์เป็นวันที่ลูกชายวัยกำลังซนของแกต้องไปโรงเรียน แกต้องทำหน้าที่เลี้ยงดุลูกชายของแกตามลำพัง เพราะภรรยาของแกเสียชีวิตไปตั้งแต่ลูกชายเกิด

          "ไอตั้ม ไอเปี๊ยกเอ้ย ตืนได้แล้วไปโรงเรียนลูก" เสียงของแกที่เรียกลูกชายตื่น มันทำให้ลูกชายของแกรำคาญ 

          "โหยย พ่อ ขี้เกียจอะ  ลุงสมพงศ์จึงจัดให้3ไม้เรียวจนยอมไปโรงเรียนจนได้ โดยแกจะเอาจักรยานเก่าโทรมๆของแกที่เคยใช้กับภรรยาไปส่งลูกทุกๆวัน ซึ่งโรงเรียนของลูกแกนั้นเป็นโรงเรียนในกลุ่มชนบท ที่ทางผู้ว่าสร้างขึ้นเพื่อให้การศึกษาแกเด็กยากไร้ ซึ่งมีตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาลถึงชั้นประถมศึกษาปีที่6 สองพ่อลูกได้ใช้ชีวิตอยู่รวมกันเรื่อยมาตลอด กินอยู่อย่างอดๆอยากๆแต่ก็อยู่กันได้รักใคร่กันดี ลูกเรียน พ่อทำงานส่ง ซึ่งในใจของลุงสมพงศ์แล้ว แกคิดว่าจะทำนาเพื่อหาเลี้ยงลูกตัวเองให้ได้ จะส่งลูกให้ถึงฝั่งจนกว่าลูกจะจบ ตัวเองจะได้ตายตาหลับ แกทำงานไปคิดไปและร้องไห้ออกมา ซึ่งถ้าลูกมาเห็นจะดูไม่ดีแกเลยกลายเป็นคนที่เหนื่อยทั้งกลายและใจ กลั้นทั้งทนสู้กัดฟันเพื่อให้ลูกเรียนจบอย่างไม่ย่อท้อ หาเช้ากินค่ำและส่งลูกจนสำเร็จอยู่เรื่อยมา จนกระทั่ง

          ช่วงเวลาผ่านไป ตั้ม ได้จบการศึกษาระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 เขาได้โตเป็นหนุ่มหล่อที่ได้รับทุนไปเรียนที่กรุงเทพในคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาจีนจุฬาลงกรณ์วิทยาลัย ซึ่งตั้มได้ลงสอบวัดระดับภาษาจีนระดับ4(HSK)ผ่านและสามารถขอทุนไปเรียนที่จีนอีกด้วย แต่ด้วยความที่ต้องไปอยู่ในถิ่นแดนใกล ทำให้เขาต้องจากพ่อของเขาที่สังขารที่แก่เฒ่าลงอยู่ทุกวัน พอถึงปี4 เขาได้เขียนจดหมายถึงพ่อของเขา เนื้อหามีอยู่ว่า

          พ่อจ๊ะ ฉันได้มาเรียนที่กรุงเทพและจะไปประเทศจีน ฉันสัญญานะจ๊ะพ่อ ว่าฉันจะเรียนให้จบและหาเงินมาเลี้ยงพ่อให้ได้เลยจ๊ะ และฉันจะกลับไปอยู่พ่อให้ได้เลย ฉันจะไปหาพ่อทั้งชุดบัณทิตให้ได้ พ่อต้องรอฉันนะจ๊ะ  ด้วยรักจากตั้มครับ

          ลุงสมพงศ์อ่านจดหมายทั้งน้ำตา และถอดใจพูดลอยๆว่า ไอตั้มเอ้ยยพ่ออยากดูแกให้ถึงที่สุดพ่อจะสู้กับมัน

          หลังจากไปประเทศจีนตั้มก็ได้เรียนจบ เขาได้อาชีพล่ามภาษาจีนเป็นของตัวเองมีเงินหาเลี้ยงตัวเองได้ และในวันนี้ตั้มกลับมาที่บ้านเกิดตังเองในชุดบัณทิฑ ตวามรู้สึกของตั้มในตอนนั้น เขามีความปราบปรื้มใจและอยากกลับไปทดแทนพระคุณของพ่อเต็มที เมื่อรถสองเเถวมาถึงหน้สท้องนาบ้านเกิดของตน เขาเกิดรอยยิ้ม เพราะมันทำให้เขาคิดถึงเรื่องในอดีตที่เคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี้ ตั้มไม่รอช้านำพวงมาลัย วิ่งเข้าไปในบ้านลุยท้องนาไปทั้งชุดบัณฑิต 

          พ่ออออ ฉันกลับมาเเล้ววววว พ่ออออออ พ่อจ๊ะ ฉันมาหาพ่อแล้ว พ่อจะได้อยู่สบายแล้ว

เข่าไม่รู้เลยว่า คำพูดนั้น เขาจะไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีก เมื่อวิ่งมาถึงบ้าน ตั้มก็ไม่เห็นใครอยู่ในบ้านเลย เขาเดินดูรอบๆบ้าน พรางเรียกพ่อ จนทั่วบ้าน เมื่อไม่พบ เขาจึงเดินหารอบๆหมู่บ้านในเเถบนั้น จนกระทั่ง

          ตั้มม ตั้มใช่ปะวะนั่น น้าอ๊อดเพื่อนบ้านของตั้มได้เขามาหาตั้งด้วยสีหน้าถอดสี 

          น้าอ๊อด พ่อฉันละจ๊ะ  

          ตามฉันมาสิ

          เมื่อมาถึงที่หมาย ตั้มถึงกับทรุดลงกับพื้นดิน เมื่อตรงหน้าของเขาเป็นโกฏฐ์ของพ่อตัวเอง เขาได้ร้องไห้ไป ว่า พ่อออจ๊ะ ไหนว่าพ่อจะรอฉันน ฮือๆ ฉันยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนพ่อเลย พ่ออย่าทิ้งฉันไปสิ ฮือๆ

          พ่อเองอะ เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แกทรุดระหว่างที่ทำงานอยู่หนะ

          หลังจากพ่อของตั้มเสียไป ตั้มก็ได้ก้มกราบต่อหน้าอัฏฐิของผู้เป็นพ่อ และเขาคิดกลับไปอยู่กรุงเทพเพือ่หาเลี้ยงชีพของตนต่อไป ซึ่งเขาไม่ลืมที่จะหยิบรูปของพ่อและข้าวของเล็กน้อยของพ่อติดมือไปด้วย สายตาของเขาในช่วงที่ขึ้นรถสองเเถวออกจากตัวชนบท สายตาเขามองสภาพท้องนาที่พ่อเคยทำและก็บ้านอย่างห่วงหาอาลัย ภาพนั้นค่อยๆไกลออกไปจนลับตา...

          ทุกๆคนครับ พ่อแม่ก็คือคนธรรมดา มีเกิดแก่เจ็บตาย ระหว่างที่ท่านยังอยู่ ทุกคนทำอะไรให้ท่านบ้างหรือไม่ สวัสดีครับ...