หากขอพรได้ 1 ข้อละก็เธอจะขออะไรละ

    ปิ๊นๆๆๆๆๆๆๆ บรื้นๆๆๆๆๆๆๆ เอี๊ยดดดดดดด  ตูม...... 

    ''นี้ฉันอยู่ที่ไหน??  แล้วฉันเป็นอะไร??  ทำไมเจ็บแขนจัง??  นี้มันผ้าพันแผล''

     ตึก ตึก ตึก ตึก ปัง 

     เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นโดยที่ไม่มีใครตั้งตัวทันทำให้เด็กสาวที่นอนอยู่ในห้องตกใจจนไม่กล้าขยับตัว

     ''ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะเรย์โกะ แม่บอกให้แกลุกขึ้นมาไงละ''

     ''มะ มีอะไรหรอคะคุณฮาซาดะ??''

     ''แกคิดอะไรอยู่??  ทำไมแกถึงได้พุ้งออกไปให้รถชนฮะแกคิดอะไรของแก''

     ''หนูป่าวนะคะ ตอนนั้นมันวุ่นวายมาก แล้วอยู่ๆหนูก็ถูกพลักออกมานะค่ะก็เลย''

    ''หมายความว่าไงกันที่แกโดนพลักออกมานะ แล้วใครมันพลักแกออกมานะ''

     ''หนูเองก็ไม่รู้ค่ะ รู้แค่ว่าโดนพลักออกมาแล้วก็ได้ยินเสียงรถดังแล้วหลังจากนั้นมันก็มืดไปหมด รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี้ละค่ะ''

     หลังพูดจบเรย์โกะหันมายิ้มให้ฮาซาดะอย่างอ่อนโยน และก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าเป็นกังวลเมื่อเห็นแก้มที่อาบไปด้วยน้ำตาและเข้าสวมกอดเรย์โกะด้วยความเป็นห่วง

    ''คราวหลังอย่าทำให้แม่เป็นห่วงอีกนะเข้าใจไหม''

     ''เข้าใจแล้วค่ะ''

     ความอบอุ่นนี้มัน คือความรัก ความรักที่มีต่อครอบครัว ความรักของพ่อ แม่ 

     อาทิตย์ต่อมา ที่โรงเรียนโฮโอคุ

     แซ่ดๆๆ แซ่ดๆๆ

     ''อรุณสวัสดิ์ค่ะ''

     เรย์โกะกล่าวคำทักทายเพื่อนๆในห้องแต่กลับไม่มีใครสนใจเลยแม้แต่คนเดียว

     ''เฮ้นี้เธอนะ เรียนอยู่ห้องนี้ด้วยหรอ''

     ''นั้นสิ เธออยู่ห้องนี้หรอ ทำไมฉันถึงไม่เห็นเธอเลยทั้งอาทิตย์ละ''

     ''เออ คือ ฉันประสบอุบัติเหตุนะค่ะ เลยมาไม่ได้''

     ''อย่างนั้นหรอ''

     ''ข้อแก้ตัวชัดๆเลย''

     ''ฉันไม่ได้แก้ตัวนะคะ''

     ''งันหรอ''

    ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

     ''คุณฮันนิสึ อาจารย์เรียกไปพบที่ห้องแนะแนวค่ะ''

     ''ค่ะ''

     เรย์โกะได้ยินก็รีบเดินไปที่ห้องแนะแนวทันที

     ก็อกๆ ก็อกๆ

     ''ขออนุญาติค่ะ''

     ''เข้ามาสิจ๊ะคุณฮันนิสึ''

     ''ค่ะ แล้วมีอะไรหรอคะอาจารย์''

     ''ตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลนะเป็นยังไงบ้างจ๊ะ ทรมานมากมั๊ย''

     ''มากเลยละค่ะ ชีวิตหนูเหมือนกับโดนสาปให้โชคร้าย ทุกอย่างที่ทำมันไม่เคยได้เรื่องเลยมีแต่ล้มเหลว''

     ''อย่าคิดมากเลยจ๊ะ''

     ''อาจารย์คะ คือตอนที่หนูยังอยู่ในโรงพยาบาลนะ หนูฝันว่ามีคนมายืนอยู่ปลายเตียงแล้วบอกว่า

     ''อยากเปลี่ยนตัวเองมั๊ย''

     ''ถ้าฉันเปลี่ยนได้ละก็ฉันยอมทำทุกอย่าง''

     ความทรงจำของฮันนิสึ เรย์โกะ

     ''แล้วเขารูปร่างหน้าตายังไงหรอจ๊ะ''

     ''หนูเองก็มองไม่เห็นเหมือนกันกันค่ะ ร่างกายเขามีแต่แสงปกคลุมอยู่จนมองไม่เห็นหน้าค่ะ แต่ว่าหนูมั่นใจว่านั้นเป็นเสียงของผู้ชายค่ะ''

      ''งันหรอจ๊ะ เอาละนี้ก็ได้เวลาเรียนแล้วละกลับห้องเรียนได้แล้วละจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็มาปรึกษาครูได้ตลอดนะ''

     ''ค่ะ''

     เมื่อเวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน

     เรย์โกะเดินไปที่ศาจเจ้าทาคาโอะ แล้วหยุดยืนอยู่หน้าต้นซากุระพันปี

      ตึก ตึก ตึก

      ''นี้ เธอนะ''

      เมื่อเรย์โกะได้ยินเสียงเรียกก็หันไปเจอชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง

      ''เธอนะอยากเปลี่ยนตัวเองรึป่าว''

      ''อยากสิ อยากเปลี่ยน อยากเปลี่ยนมากเลยละ แล้วฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะเปลี่ยนได้ละ''

      ''ง่ายๆ เธอแค่หลับตาแล้วตะโกนสิ่งที่เธออยากเปลี่ยน''

     ''สิ่งที่อยากเปลี่ยนงันหรอ''

     ''ใช่ สิ่งที่เธออยากเปลี่ยน ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง เงินทอง หรือว่า โชคชะตาของเธอ''

     ''หากเธอขอพรได้ 1 ข้อละก็เธอจะขออะไรละ''

     ทันใดนั้นเรย์โกะก็หลับตาแล้วตะโกนคำขอออกมาดังๆ

     ''ฉันอยากเปลี่ยนตัวฉันที่โดนสาปให้มีแต่ความโชคร้าย!! ฉันอยากเปลี่ยนทุกๆอย่างที่เป็นตัวฉัน!! ฉันอยากเปลี่ยนทุกๆอย่าง!! ''

     ''ฉันได้ฟังคำขอของเธอแล้ว ชะตากรรมของเธอได้ถูกขีดเขียนขึ้นมาใหม่แล้ว''

     /////โปรดติดตามตอนต่อไป\\\\\