สัญญาดอกไม้

“เธอจะไปไหนไม่ได้ เธอต้องทำเวรก่อนนะ”

“ก็วันนี้เป็นเวรเธอนี่ยาหยี”

“ก็ฉันบอกให้เธอทำไง ฉันแพ้ฝุ่น”

แพ้ฝุ่นเหรอ วันนั้นฉันยังเห็นไปช่วยรุ่นพี่สุดหล่อปัดฝุ่นห้องพักครูอยู่เลยอย่ามาแอ๊บใสนะ

ฉันก็ได้แต่คิดในใจฉันไม่อยากมีปัญหาก็พวกไร้สาระพวกนี้หรอก ฉันมีแม่ที่ต้องเลี้ยงดู

อยู่ ปีนี้ฉันต้องได้รับโล่ลูกกตัญญูแน่นอน

“โอเค ฉันทำให้เอง” แล้วก็ได้โล่เพื่อนดีเด่น หึหึ

“ก็แค่นี้แหละรับไปกันเถอะพวกเรา ฉันนัดกลุ่มพี่ยมไปกินกะหรี่ปั๊บไว้”

ฉันส่ายหัวกับคำพูดที่พวกเขาพูดมา ฉันไม่ซีเรียสหรอกแค่ทำความสะอาดห้องคนเดียวเอง แต่ก็ยังดีที่มีสายลมพัดเย็นสบายคอยให้กำลังใจฉันอยู่

“เฮ้อ เสร็จซักที เหนื่อยชะมัด”

แก๊กๆ กุกๆ กักๆ

“เสียงอะไรมาดังเอาตอนนี้เนี่ย”

ฉันที่กำลังเดินลงบันได ตกใจแบบอินฟินีตี้ มันคงไม่เหมือนในหนังผีใช่ไหม บอกฉันสิส้มเช้ง ตอนนี้ฉันกำลังพูดกับตัวเองในขณะที่ในมือด้านขวาถือสร้อยพระหลวงพ่อท่านช่วย

รุ่นแรก ปลุกเสกมาอย่างดี แล้วมือซ้ายก็ถืออาวุธป้องกันอันตรายคือไม้บรรทัด ยิ่งใกล้เสียงนั้นฉันยิ่งใจเต้น ฉี่จะแตกแล้วแม่จ๋า

“อ๊ากกกกกกกก”

“เห้ยยยยย”

โครม!

“โอ๊ยยยยยยยยเจ็บ”

คุณพระคุณเจ้าช่วยฉันนอนทับใครเนี่ย โอ้วความบริสุทธิ์ของฉัน  ฉันค่อยๆเปิดตาขึ้นมา

“รุ่นพี่!!เอ่อ…เอ่อ”

โอ้วแม่เจ้าตกใจครั้งที่สอง แม่จ๋าหนูเจอผู้ชายในฝันแล้ว คือไม่ใช่ผีคือไม่ใช่ฝันเขาคือรุ่นพี่สุดหล่อของฉันเอง พี่เขาชื่อ พี่ชันหรืออะไรซักอย่างนี่แหละ พี่เขายกโต๊ะเข้ามาเก็บในอาคาร

“พี่ชัน เอ่อคือ ขอโทษนะคะพี่ พี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

เป๊ะค่ะ ฉันพูดตามบทในละครที่นางเองพูดกับตอบชนกับพระเอกถอดแบบมาเลย ฉันจะกรี๊ดแล้วนะ

“เอ่อคือพี่ชื่อ โชน นะไม่ใช่ชัน ฮ่าๆๆ”

เอิ่ม ฉันเรียกซะพี่เขาดูต่ำชันไปเลยอะ แต่ก็ช่างเหอะคือตอนนี้ฉันไม่สนอะไรแล้วล่ะ พี่เขาพูดกับฉัน 

“แล้วน้องทำไมถึงยังไม่กลับบ้านล่ะ นี่ก็เย็นแล้วนะ”

“อ่อ ทำความสะอาดห้องเพิ่งสร็จค่ะ”

“โห่ เจ๋งอะ คนเดียวเลยเหรอ”

“อ่อใช่ค่ะ คือเพื่อนหนูเขามีธุระต้องไปทำค่ะ คือให้หนูทำแทน”

ฉันต้องขอขอบคุณผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการคือพวกแก๊งนางร้ายนะเนี่ย ไว้วันหลังจะคือขนมมาให้ ฉันไม่กล้าสบตาพี่โชน แต่สุดท้ายเราก็เดินไปหน้าโรงเรียนด้วยกัน

“แล้วพี่เอาโต๊ะไปทำอะไรหรอค่ะ”

“อ่อพี่ยืมโต๊ะไปวางพวกอุปกรณ์ที่ใช้ทำโครงงาน พี่มายกมันไปทุกวันนั่นแหละตอนเย็นๆอะ ฮ่าๆ”

ฉันอยากจะเป็นโต๊ะตัวนั้นจังเลย พี่โชนจะได้อุ้มฉันทุกวัน ฉันเป็นคนเรียบร้อยนะ แม่สอนไว้เสมอ แต่นี่มันความคิดฉันหรอก ฮ่าๆๆๆ

“เอ่อน้อง…..”.

“ส้มเช้งค่ะ”

“น้องส้ม จะกลับบ้านเลยป่าวเดี๋ยวพี่เดินไปส่ง เดินกลับคนเดียวอันตรายนะ ใกล้มืดแล้วด้วย”

โอ้ว เรียนดี กีฬาเด่น นิสัยเลิศ นี่แหละสเปคฉันเลยขอบอก เป็นครั้งแรกที่ฉันมีเพื่อนเดินไปส่งที่บ้าน เป็นครั้งแรกที่คนที่ฉันชอบได้มาเดินข้างกันเหมือนตอนนี้ พระเจ้าช่วยเดี๋ยวลูกช้างจะถวายหัวหมูขอบคุณคุณพระคุณเจ้าเลยเจ้าค่า

“พี่โชนทำโครงงานอะไรเหรอคะ เลิกดึกทุกวันเลย”

ฉันถามด้วยความสงสัยบวกกับความอยากรู้เรื่องของพี่เขา

“อ่อ พี่ทำโครงงานเกี่ยวกับพืชอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม มันเป็นโครงการขององค์กร โนโว่

ประเทศอังกฤษ เค้าอยากให้เยาวชนหันมาใส่ใจสิ่งแวดล้อมมากขึ้นครับ”

โหยยย โครงการต่างประเทศซะด้วย แฟนฉันในอนาคตอะนะ กำลังโกอินเตอร์ นี่ฉันก็ไม่อยากจะโม้หรอกนะ ฉันก็อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมนะ ฉันมีเพื่อนเป็นต้นไม้ด้วย ดอกไม้ก็มีนะ แล้วฉันก็อยากให้พี่โชนได้รู้จักพวกมันด้วย…..

“พี่โชนส่งส้มแค่ตรงนี้ก็พอคะ”

“เห้ยได้ไงครับ พี่ตั้งใจมาส่งเลยนะ”

อย่ายิ้มละลายคนอ่อนไหวทางด้านจิตใจได้ไหมค่ะพี่  เอ่อคือฉันเขินไงพี่ เข้าใจหนูไหม

“เอาเป็นว่าตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว ขอบคุณมากนะคะ  เดินทางปลอดภัยนะคะพี่”

“อ้าวเดี๋ยวสิส้ม!”

ฉันสวมวิญญาณนักวิ่งระดับประเทศ สับขาด้วยความเร็วสูงไปที่บ้าน ที่จริงฉันอยากให้พี่โชนมาส่งอยู่หรอก แต่มันติดตรงหน้าปากซอยบ้านฉันมีพวกสก๊อย ชอบนั่งตั้งวงกินกันอยู่ ฉันไม่อยากเอาพี่โชนผู้มีค่ามาเสี่ยงนี่สิ เดี๋ยวถูกพวกสาวๆลวนลามฉันรับไม่ได้

“ว้าย แกน้องคนนี้อีกแล้ว”

“ฉันว่าฉันก็เดินของฉันปกติแล้วนะ อย่าหาเรื่องได้ป่าวสก๊อยมนุษย์ป้า”

“นี่น้อง ฉันเรียกก็หันมาหน่อยสิ”

“โหยป้า หน้าแม่หนูยังอ่อนกว่าป้าอีกเหอะ แล้วมีอะไรเหรอค่ะ”

 “ป๊าวว เรียกเฉยๆย่ะ เห็นเดินกลับคนเดียวทุกวัน เพื่อนไม่คบเหรอ”

อ้าววอนสิค่ะมนุษย์ป้า  ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ แม่จ๋าหนูสัญญาว่าจะไม่ให้เกียรติคนอื่นครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะแม่

“อ่อ มีค่ะ แต่ตอนนี้มันเลิกเรียนแล้ว ต่างคนก็แยกย้ายกลับบ้าน ไม่ทำตัวเกเร นั่งมั่วสุมเสพของมึนเมาน่ะค่ะ”

“กรี๊ดด นี่แกว่าฉันหรอ”

ฉันยิ้ม จะรับก็รับไปสิป้าจ๋า ฉันไม่กลัวหรอกนะ ฉันน่ะศิษย์รัก เขาฟาย รู้จักป่ะ ‘ส้มศิษย์เขาฟาย’

“นี่ป้าจะบอกอะไรให้นะ ดื่มเหล้าเข้าไปเยอะๆหน้าแกน่า แถมหย่อนยานด้วย อ่อตับพังอีก นานๆไปเป็นนิ่ว ขาดเกลือแร่ขาดน้ำ ไม่มีอาหารไปเลี้ยงสมอง สุดท้ายก็ได้กินแกงงานศพ น่าจะคิดก่อนดื่มนะป้า”

ฉันพูดไปโดยไม่สนใจว่าหน้าแกจะอยู่อารมณ์ไหน คือมนุษย์ป้าอึ้งค่ะ ฉันคงพูดซึ้งเกิน ฉันสวัสดีแกแล้วก็เดินกลับบ้าน ฉันคิดว่าฉันควรต้องหาทางกลับบ้านทางใหม่แล้วละ

“เห้อ ถึงซะที”