โฉมงามกับเจ้าชายอสูร

รูปแร้งดูร่างร้ายพึงชัง

ภายนอกเพี้ยงพึงชังชั่วช้า

เสพสัตว์ที่มรณังนฤโทษ

สาธุชนนั้นอ้าเลิศด้วยดวงใจ

เมื่อครั้งหนึ่งที่แพนได้ไปพบเห็นนางพรายน้ำตนหนึ่งที่มีชื่อว่า ไซรินซ์ (Syrinx) เข้า แพนก็เกิดความรู้สึกถูกชะตาและถูกใจเป็นอย่างมาก แพนจึงติดตามพรายน้ำตนนั้นไปด้วยความรัก แต่นางพรายน้ำตนนั้นกลับไม่ยินดีที่จะร่วมรักด้วย เนื่องจากเกรงกลัวในรูปร่างแปลกประหลาดของเทพแพน นางพรายน้ำจึงวิ่งหนีเตลิดไป แพนก็เองก็ยังไม่ลดละความพยายาม และออกไล่ตามหานางพรายน้ำจนมาถึงริมน้ำ เมื่อนางพรายน้ำเห็นว่าน่าจะหนีเทพแพนไม่พ้น จึงได้ตะโกนออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือจากเทพแห่งท้องธาร

คำร้องของนางพรายน้ำสัมฤทธิ์ผล เพราะเทพแห่งท้องธารรู้สึกสงสารในตัวนาง จึงได้ดลบันดาลให้นางพรายน้ำกลายเป็นต้นอ้อที่ประดับอยู่ ณ ริมฝั่งน้ำ เมื่อเทพแพนมาถึงที่บริเวณนี้และได้รู้ความจริงว่านางพรายน้ำคิดจะปฏิเสธตนเช่นนี้ ก็รู้สึกโศกเศร้าเป็นหนักหนา เทพแพนจึงได้ตัดเอาต้นอ้อต้นนั้น มามัดเข้าด้วยกัน และใช้เป็นเครื่องดนตรีเพื่อเป่าบรรเลงอย่างไพเราะสืบมา

ญ) โอมเอย อย่าเป่ามาเลยมนต์รักอสูร

รักยิ่งเพิ่มพูนเทียมโขดเขินเนินไศล

รังสีอสูรบ่สดใส

ผิว์ดำผิวนอกแต่ในผ่องเนื้อนพคุณ

ช) ดวงใจผูกอยู่ภายในความรักแน่นหนา

รักเทพธิดาแผ่เมตตามาเปรียบบุญ

นางฟ้าองค์ไหนไม่นำหนุน

โอ้ความรักดังอรุณ รุ่งฟ้าแล้วมาสูญสิ้น

ญ) สายลมกระซิบมาเบาๆ

ช) พัดเอากลิ่นเนื้อเจือบางๆ

ญ) มนต์รักแว่วเลือนลางไม่จางจากให้ใจถวิล

ช) สวยเอยเทพธิดาลาวัณย์

ญ) สัมพันธ์อสูรทูนเทวินทร์

ช) มนต์รักดังเพลงพิณ ผืนดินอาบแสงทองผ่องพรรณ

พร้อม) โอมเอย เป่าผ่านไปเลยความรักสลาย

ขอรักหญิงชายรุ่งเรืองคล้ายดาวสวรรค์

ความรักอันแท้อย่าแปรผัน

เปรียบรังสีแวมแจ่มจันทร์ เช่นกันมนต์รักอสูร