ยากแค่ไหนก็ยังใช้คำว่าสู้สู้เสมอ

          เมื่อใกล้ถึงวันพ่อที่ไหร่ คุณเคยคิดไหมว่าคุณจะทำอะไรเพื่อผู้ชายคนหนึ่งคนที่รักคุณมากไม่เคยหลอกลวงคุณ เคยยอมอดทน ยอมอดมื้อกินมื้อ ใช่ค่ะ : ผู้ชายคนนั้นคือคนที่เราเรียกว่า "พ่อ" ถ้าย้อนเวลากลับไป ตอนนี้ฉันอายุ 24 ปีกว่าจะมีวันนี้ได้ ฉันต้องอดทนมากมาย และต้องจับอะไรไว้หลายๆอย่าง ด้วยมือเด็กน้อย หากย้อนเวลาไปตอนที่ฉันอยู่ ม.1 ฉันก็เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไปถามว่าเรียนเก่งมั้ยก็ไม่ได้ขี้เหร่ ชีวิตฉันสมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะครอบครัว เพื่อน ชีวิตของเด็กนักกีฬาเทควันโดระดับตัวแทนโรงเรียน และแล้วโชคชะตาก็มาเยือน เป็นเพียงระยะสั้นมาก แต่เป็นความเจ็บปวดระยะยาว พ่อฉันล้มป่วย อาการหนักมาก จนขั้นไม่ได้สติ เมื่อหัวหน้าครอบครัวเป็นแบบนี้ ฉันก็คือจุดเริ่มต้น นั่นคือฉันไม่มีค่าเทอม แม้จะเป็นโรงเรียนวัดก็ตาม ค่าเทอมก็สำคัญม.2 อาจารย์ส่งเรื่องให้ฉันได้ทุน แต่โชคชะตาก็กลั่นแกล้ง เป็นช่วงเปลี่ยนแปลงการเมืองทุนนั้นฉันก็เลยอด ฉันค้างค่าเทอมมา 3 ปีเป็นหมื่น แม่ทำงานคนเดียว ฉันโชคดีที่ได้เพื่อนชวนไปทำงานร้านข้าวแกงในโรงเรีียนทุกตอนเที่ยง ฉันเลยได้อาหารเป็นตัวตอบแทน หยุดเสาร์อาทิตย์ก็ต้องไปหาพ่อตั้งแต่เช้าที่โรงพยาบาล นั่งรถไปทุกวันจะกลับอีกทีคือ 2 ทุ่มคือหมดเวลาเยี่ยม แม่ก็จะมารับกลับ พอผ่านจนจะจบม.3 ฉันอยากเรียนต่อ ม.ปลาย แต่ฉันก็คิดว่าถ้าฉันเรียม.ปลาย ค่าใช้จ่ายมันก็จะเยอะ ฉันเลยตัดสินใจไปเรียนทางพาณิชย์ฉันได้ เด็กเรียนดีทุกปี ค่าเทอมฉันจึงแค่ 500 บาทต่อเทอม พ่อฉํนก็เริ่มรู้ว่าเป็นอะไร 3 ปี เพิ่งตรวจพบ ว่าพ่อ ฉันเป็นมะเร็ง ด้วยความที่เป็นเด็ก ก็ไม่รุ้จะคิดอะไร จนหมอที่นี่ไม่มีหมอเฉพาะทาง ต้องส่งตัวไปกรุงเทพ คราวนี้คือความหนักหนาในชีวิตฉัน เลิกเรียนฉันต้องเดินทางไปกับแม่ วันไหนไม่มีเรียนก้ต้องไป กว่าจะกลับบ้านก้ 2-3 ทุ่ม ถึงบ้านก้ 4 ทุ่มต้องลุกตั้งแต่่ 6 โมงเช้าไปเรียน แต่โชคดีที่พ่อฉันเข้มแข็งมาก สุดท้ายก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ ฉันพอจบปวช ก็ทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยไม่อยากทิ้งความฝันที่พ่อแม่อยากเห็นชุดรับปริญญา เช้าทำงานเย็นไปเรียนเป็นแบบนี้ตลอด พ่อก็ดีขึ้นตามลำดับ มีบ้างเป็นบ้างครั้งที่คิดมากก็จะป่วยตัวร้อน ถึง 40 องศา ทุกครั้งที่เคยมองชีวิตใครมากมาย ฉันเคยท้อ เคยอยากจะตาย แต่ก้ต้องอดทน อดกลั้น บอกกับตัวเองว่าขนาดพ่อยังอดทนเพื่อครอบครัวขนาดนี้ ฉันสายเลือดพ่อแท้ ๆ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ พ่อฉันสอนฉันทั้งมวยไทย ยิงปืน ยิงหนังสติก แม้เมื่อก่อนพ่อจะเมาจะทิ้งฉันไว้บ้านคนเดียว แต่ท่านก้ไม่เคยลืมที่จะซื้อข้าวมาให้ฉันเสมอ ฉันเคยโกรธเคยเคืองเคยว่าพ่อ แต่เมื่อฉันโตขึ้นเรื่อยๆ ก็รู้ว่าพ่อทำเพื่อใคร พ่อป่วยแค่ไหน อดทนต่อสู้กับโรคร้ายแค่ไหน เพื่อไม่ให้ลูกเมียอดยาก ฉันยอมทำงานเพื่อหาเงินเรียนไม่อยากให้พ่อลำบากเพราะค่าหมอยานอกก็หลายหมื่น กว่าฉันจะจบม.3มาได้ต้องไปยืมเงินเค้ามา เสียดอกครั้งหนึ่งก็แพง พ่อแม่ของฉันคือฮีโร่สำหรับฉัน คือคนที่เสียสละให้ลุกเสมอ วันพ่อฉันไม่เคยให้อะไร แต่ทุกๆวันของฉันคือวันพ่อและวันแม่ วันครอบครัวเสมอ