มันคงเป็น...เรื่องบังเอิญ

         เช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส แสงแดดอ่อนๆสาดส่องไปถึงยังห้องเด็กหญิงคนหนึ่ง ที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างสบาย "พี่ฟริงค์...ตื่นได้แล้ววว" พริ้ม ลูกพี่ลูกน้องของฟริงค์ร้องปลุกอย่างหงุดหงิด     "อะไรกันน..ยัยพริ้มนี่มันพึ่งจะ..เอ๊ะ! นี่มันจะแปดโมงแล้วนี่ ว๊ายตายแล้วชั้นตายแน่ๆ" ฟริงค์ลุกขึ้นแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกับพริ้ม แล้วรีบเดินไปโรงเรียนด้วยกัน

ขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียน...."พริ้ม ทำไมไม่ปลุกพี่หล่ะ ป่านนี้ที่โรงเรียนเค้าเข้าแถวกันเสร็จแล้ว"   ฟริงค์บอกกับพริ้ม "ก็พริ้มปลุกพี่แล้ว! ตั้งสี่รอบแหน่ะ แต่พี่ไม่ยอมตื่นเลย"พริ้มตอบอย่างหัวเสีย     "เออๆงั้นพี่ ขออ..(ผล่ะ!!) โอ๊ยยย"   "พี่ฟริงค์" พริ้มอุทานขึ้น เมื่อเห็นฟริงค์ชนกับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วล้มลงทับผู้ชายคนนั้น "โอ๊ยย..นี่เธอเดินยังไงเนี่ย" เฟรมหนุมหล่อของโรงเรียน ที่ฟริงค์แอบ ปลื้มมาสามปีพูดขึ้นด้วยความเจ็บ "ขอโทษค้ะพี่เฟรม ขอโทษๆๆๆๆ" ฟริงค์พูดรัวๆ จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง "อืมม..ไม่เป็นไร ทีหลังก็เดินระวังๆหน่อยละกัน" เฟรมพูด พร้อมกับยิ้มที่มุมปากนิดๆ       "ค๊ะ..พี่เฟรม" ฟริงค์ตอบด้วยความเขินสุดขีด