ผีเสื้อสีดำ

เธอคือรักแรกของเขา และเขาก็คือรักแรกของเธอ

เขาเคยคิดอย่างนั้น

ยังจำวันนั้นได้ดี  ในวันที่เขาสารภาพรักกับเธอที่เนินเขาแห่งนั้น

เธอชี้ไปที่ดอกไม้ดอกหนึ่ง “พี่จ๋า ดูนั่นสิ ผีเสื้อ ผีเสื้อสีดำกำลังเกาะที่ดอกไม้”

เขามองไปที่ดอกไม้ดอกหนึ่งที่มีผีเสื้อสีดำเกาะอยู่ ดอกไม้สวยมาก ผีเสื้อก็สีดำมากเช่นกัน

เขาบอกไม่ได้ว่ามันดำขนาดไหน บอกได้แต่เพียงว่าเห็นปีกที่กำลังไหว ๆ ของมัน เหมือนสีดำของหมึกที่สะบัดแต้มไปที่ดอกไม้แดงดอกนั้น

เขาไม่ชอบใจเลย ก่อนที่จะโบกมือสะบัดไล่มัน มือเล็ก ๆ ของหญิงสาวก็พลันมากุมมือไว้

“อย่าไล่มันเลยพี่ มันสวยดีออก”

เขาชะงักค้าง “มันไม่เข้ากันเลยนะ”

เธอยิ้มอย่างอ่อนหวาน หันมาซบที่ไหล่เขา

“พี่จ๋า ถ้าวันหนึ่งหนูดูไม่เข้ากันกับพี่ พี่ยังจะรักหนูไหม”

“พี่จะรักเธอ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงก็ตาม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

เขาจำได้ว่าเขาตอบเธอไปอย่างนั้น  แล้วเขาก็จำได้ว่า คำตอบในขณะนั้นมันกลั่นออกมาจากหัวใจที่สุด

นั่นคือคำสัญญา ก่อนที่เขาจะได้แต่งงานกับเธอ

เขามองดูมือที่ซีดขาวของเขา มันสั่นน้อย ๆ  แต่ความรู้สึกหนาววูบมันมาอยู่ในขั้วหัวใจ

วันนี้เขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าว แต่เจ้าสาวกลับไม่ใช่คนที่เขาเคยรักคนนั้น

“เธอหนีเขาไปแล้ว” นั่นเป็นสิ่งที่เขาบอกใครต่อใครไปอย่างนั้น

ใช่สิ เธอหนีเขาไปแล้ว ไปสู่โลกอื่นที่ไกลแสนไกล

เธอหนีเขาไปวันนั้น วันที่เขากระชับมีดจ้วงแทงเธอ ไม่ยั้ง ภรรยาที่รักยิ่งของเขา มือน้อย ๆ ที่ค่อย ๆอ่ อนแรงพยายามยื้อมีดในมือของเขาเอาไว้ เสียงหวีดร้องที่ดังเยือกยาวในคืนอันเศร้าสลดคืนนั้น

เธอจากเขาไปด้วยถ้อยคำถามสุดท้าย พร้อมด้วยแววตาไม่เชื่อในสิ่งที่เห็นสุดสุด

  “พี่จ๋า พี่ฆ่าหนู” ทำไม?

เขาจำได้ว่าเขายืนนิ่งอึ้งอย่างไม่มีคำตอบ เธอจากไปแล้ว

ต่อให้เขาตอบเธอไปเธอก็ไม่ได้ยินอีกแล้ว

“เพราะเราไม่เหมาะสมกันยังไงล่ะ”

ชายหนุ่มกินเหล้าเมามายในวันแต่งงานใหม่ของเขา แขกผู้มีเกียรติทยอยชนแก้วกับเขาด้วยความยินดี

“ใช่แล้วล่ะ เราไม่เหมาะสมกัน เหมือนผีเสื้อดำกับดอกไม้แดงดอกนั้นไงล่ะ”

“เจ้าสาวคนใหม่ของฉัน ถึงจะสวยไม่เท่าเธอ แต่เขาก็รวยมาก หล่อนมีเงินและคนในตระกูลของหล่อนก็มีอำนาจ  เธอไม่ผิดอะไรหรอกนะ แค่เราไม่สมกันเท่านั้นเอง”

เขากรอกเหล้าอึกสุดท้ายก่อนเดินโซเซ เข้าไปสู่ห้องหอ

ในความเมามายนั้นเขาเห็นผีเสื้อสีดำตัวหนึ่งบินตัดผ่านหน้า  เขาชะงักนิดนึง อยากจะขยี้มันทิ้ง แต่เขาก็ปล่อยมันบินผ่านไป

“วันนี้เป็นวันมงคล ฉันจะปล่อยแกไปคราวหนึ่งแล้วกัน”

ชายหนุ่มพึมพำก่อนเดินโซเซ เข้าไปในห้อง

เขาได้ยินเสียงพึมพำดังมากับสายลมนอกหน้าต่าง เสียงมันเบาหวิวแต่สายลมกลับเย็นเยือกเกาะไปถึงไขสันหลัง

“พี่จ๋า พี่ฆ่าหนูทำไม?” เขาขนลุกซู่ แต่ก็พยายามสะบัดหน้าเรียกสติตัวเอง

“หูฝาดอีกแล้วเรา”

ชายหนุ่มเดินตรงไปหาเจ้าสาวที่นั่งบนเตียงอยู่ตรงหน้า ร่างกายสั่นน้อย ๆ  สะเทิ้นอายอยู่อย่างนั้น

มืออันสั่นไหวค่อย ๆ เอื้อมมือไปเปิดผ้าที่ปกคลุมใบหน้าของเจ้าสาว

ฉับพลันนั้นเอง เขาก็ต้องตกใจสุดขีด ใบหน้าที่เห็นอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เจ้าสาวของเขา มันขาวซีดเผือดเหมือนไม่เคยมีเลือดหล่อเลี้ยงมาก่อน  ริมฝีปากของเธอแห้งผาก และตกสะเก็ด สาบานได้ว่าเขาได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของเธอ

“พี่จ๋า พี่ฆ่าหนูทำไม?” เขาผงะถอยกรูดไปติดที่มุมห้อง ขณะที่ร่างของผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินเข้ามาใกล้

“ไม่นะที่รัก ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ” ในความลนลานช็อคสุดขีด เจ้าสาวคนใหม่ของเขาเคลื่อนกายลอยเลื่อนมาหาเขาช้า ๆ

เขาเห็นปีกสีดำของผีเสื้อขนาดใหญ่กำลังกระพือจากด้านหลังของเธอ

“ไม่นะ ไม่ ไม่...”เขาเกลือกกลิ้งลนลาน เพราะความตกใจอย่างสุดขีด

ทันใดนั้นเองมือเขาก็พลันป่ายไปคว้ามีดเล่มหนึ่งได้ มีดเล่มนี้มาจากไหน? ในห้องหอจะมีมีดได้อย่างไร?

 แต่เขาก็ไม่สนใจแล้ว เขากระซวกแทงผีอดีตคนรักที่อยู่ตรงหน้าอย่างสุดชีวิต หยาดเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งห้อง เสียงกรีดร้องโหยหวนเยือกเย็นตัดค่ำคืนอันเป็นมงคลอย่างน่าหวั่นสยองเป็นที่สุด

เขาแทงๆๆๆ ไม่ยั้ง จนร่างนั้นทรุดลง ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดผ่านมาจากนอกหน้าต่าง เขาเห็นใบหน้าที่ชัด ๆ อีกครั้ง

พระเจ้าช่วย มันเป็นใบหน้าของเจ้าสาวคนใหม่ของเขานั่นเอง!!!!

“พี่จ๋า พี่ฆ่าหนูทำไม?”เสียงพึมพัมเยือกเย็นนั้นยังคงก้องอยู่ในหัว ผีเสื้อสีดำตัวหนึ่งกำลังบินมาเกาะที่ซากศพนั้น

“ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ฆ่าเธอนะ”เขากรีดร้องเสียงดังสุดขีด พร้อมวิ่งออกมาจากงานแต่งนั้นอย่างสุดชีวิต

ท่ามกลางผู้คนที่ตกตะลึงทั้งเมื่อเห็นเจ้าบ่าวถือมีดเลือดชุ่มวิ่งออกมา

“ไม่นะที่รัก ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ” เขาตะโกนก้องพร้อมวิ่งหนีสุดชีวิต ผีเสื้อสีดำสนิทตัวหนึ่งมันกำลังบินตามเขาอยู่  ผีเสื้อตัวใหญ่สีดำ แต่มีใบหน้าที่ขาวซีดของอดีตภรรยาที่เขาเคยฆ่า

“พี่จ๋า พี่ฆ่าหนูทำไม?” เสียงพึมพัมนั้นก้องไปมา ไม่ว่าเขาจะวิ่งไปทางไหน ผีเสื้อสีดำตัวนั้นก็จะบินตามไปตลอด

ก่อนที่เขาจะไปจนมุมที่เนินเขาแห่งหนึ่ง

ที่เนินเขาแห่งนั้นเองที่เขาเคยให้คำสัญญากับคนบางคนเอาไว้

“พี่จะรักเธอ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงก็ตาม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

“พี่จ๋า พี่ฆ่าหนูทำไม?”เสียงพึมพัมนั้นดังก้องอยู่ในหัว

ชายหนุ่มใช้มีดเล่มเดียวกับที่เคยฆ่าหญิงสาวนั้น ปักไปที่อกซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาจากไปพร้อมด้วยเสียงอันพึมพัมเป็นครั้งสุดท้าย

“...เราจะอยู่...ด้วยกัน...ตลอดไป...อย่าแค้นฉันอีกเลยนะ...อิ..นา..ริ”

ในวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 1636 ที่ประเทศญี่ปุ่น “โออิวะ อินาริ” หญิงสาวคนหนึ่งได้ถูก “อิเอมอน” สามีฆ่าตาย เพราะเขาวางแผนจะแต่งงานใหม่ แต่เหตุการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวหลังจากนั้นกลับมีมากกว่า ในคืนที่ “อิเอม่อน” แต่งงานใหม่นั้นเอง เขาก็คลุ้มคลั่ง ฆ่าเจ้าสาวของตน ก่อนจะวิ่งหนีอย่างคนเสียสติและฆ่าตัวตายในเวลาต่อมา

ปัจจุบันมีวัดแห่งหนึ่งที่อยู่ในเกียวโต เขตชินจูกุ ในวัดจะมีที่ตั้งของศาลเจ้าทะมิยะ โออิวะ อินานิ จินจะ ซึ่งเป็นที่อัญเชิญดวงวิญญาณของโออิวะ มาอยู่ที่ศาลเจ้าแห่งนี้ให้ผู้คนได้กราบไหว้ขอพรกัน และเรื่องราวที่น่าสะพรึงกลัวนี้เองได้ถูกนำมาเขียนเป็นบทละคร บทภาพยนต์และนิยายมากมาย จนกลายเป็นตำนานสยองขวัญอีกเรื่องหนึ่งของญี่ปุ่นยาวนานมาจนถึงบัดนี้