เพลงรักสุดท้าย

              เรื่องเพลงรักสุดท้าย ได้เเรงบันดาลใจจากตัวเองประสปการณ์ที่ผ่านเอามาเขียนมีเติมแต่งนิดหน่อยเพื่อความสนุกของเรื่อง เพลงรักสุดท้าย

น้ำขิง: โชด..............ตื่น................โชด...............ตื่น วันนี้ไปทำงานวันแรกไม่ใช่เหรอจนป่านนี้แล้วยังนอนขี้เกียจอยู่ได้ ไปเลย..........ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้

โชด: อืมมมมมมม รู้แล้วขออีกแปปนึ่งนะเมื่อคืนแต่งเพลงดึกไปหน่อยน่ะ 

น้ำขิง: ไปเดี๋ยวนี้ (ทำเสียงแข็ง) 

โชด: โอเค โอเค 

     สวัสดิ์ดีครับ ผมชื่อนำโชด แต่มันก็ไม่เคยนำโชดตามชื่อสักที ไปไหนก็มีแต่เรื่องซวยๆวันนี้ทำงานวันแรก ของผมหลังจากที่ตกงานมาหลายเดือนก็พึ่งจะมีบริษัทมาเรียกตัวไปทำงาน ก็ต้องตกงานอีกตามเคย เพราะหาลูกค้าไม่ได้ตามเป้าแถมยังเถียงหัวหน้าอีกตั้งหาก เฮ้ออออออ ชีวิต ใครจะสนกันล่ะ ก็เรามันอินดี้ ชีวิตของเรา เราก็อยากทำในสิ่งที่เรารักมากกว่าจะทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือนแบบหุ้นยนต์กันล่ะ ก็ผมมันถนัด เล่นกีตาร์แต่งเพลงนี่หว่า กลับบ้านไปก็คงจะโดนบ่นเหมือนเดิม แฟนผมคนนี้ ชื่อ( น้ำขิง )คบกันมาเกือบจะ10ปีแล้วมั่ง เป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบนิดหน่อย หน้าที่การงานก็ดี เขาเป็นคนที่อดทนมาก อดทนกับความเหลวแหลกในชีวิต ของผมที่ทีแต่ความฝันลมๆแล้ง วันนี้วันเกิดเธอ มีเพลงที่ผมแต่งไว้อยากเล่นให้เธอฟัง ในวันเกิด ทำไงได้เงินก็ไม่มีที่จะซื้อของขวัญแบบแฟนคนอื่นๆเขาทำกัน ก็ได้แต่งเพลงให้เธอฟัง แค่นั้นเอง แล้วเธอก็ต้องชอบเพลงที่ผมแต่งอย่างแน่นอน

นำโชด: ทำไร? กินวันนี้ หิวมากเลย ( ทำหน้าระรื่น )

น้ำขิง: ทำงานเป็นไงบ้าง? วันแรก โอเคไหม? 

นำโชด: ก็โอเคนะ แต่................

น้ำขิง: แต่อะไร ? มีอะไรบอกมา...............เดี๋ยวนี้

นำโชด: เรา......เรา......ออกจากงานแล้วอ่ะ (ทำตลกกลบเกลื่อน เออออออ เรามีเพลงจะให้เธอฟังนะรอแปปไปเอากีตาร์ก่อน

น้ำขิงลุกขึ้นตบโต๊ะ ปังงงงง !! ด้วยอารมณ์ไม่พอใจอย่างมาก 

น้ำขิง: โชด!...........เมื่อไร...........เมื่อไรจะเลิกทำตัวบ้าๆสักที โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วเธอไม่ใช่เด็ก20ปีต้นๆนะ อายุก็ปาไป30กว่าเเล้วทำไมยังคิดไม่ได้.................ทำไม!!

นำโชด: เอออออ ใจเย็นๆ วันนี้วันเกิดเธอนะ ใจเย็นๆ เรารู้ว่าเราไม่ค่อยได้เรื่องถึงแม้วันนี้อาจไม่ใช่วันของเราแต่เราเชื่อมันต้องสำเร็จเข้าสักวัน

น้ำขิง:( ร้องไห้ ) กี่ครั้งแล้วก็พูดแบบนี้ ฉันทนกับเธอมามากพอแล้ว พอกันทีกับความเหลวแหลกของเธอ ฉันจะกลับบ้าน

นำโชด: ดะๆ เดี๋ยวสิ ค่อยๆคุยกันก็ได้ ฉันสัญญานะว่าจะปรับปรุงจริงๆนะขอร้องล่ะ อย่าไปเลยนะ

น้ำขิง: โชดฟังนะ คนเรามีฝันน่ะไม่ผิด แต่อย่าลืมสิว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวนะ เธอจะมาล่องลอยไม่มีจุดหมายไม่ได้ ฉันอดทนมานานพอแระกับความฝันที่เธอคิดแต่ไม่กล้าที่จะทำมันได้แต่งเพลงไปวันๆแล้วมันข่วยอะไรได้ ไม่รู้แหละ พอกันทีกับเธอฉันจะไม่ทนต่อไป 

           น้ำขิงได้เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าจากไปโดยแม้ไม่มีคำอำลาใดๆ เหลือเพียงความโศกเศร้าไว้ที่บ้านหลังนี้ให้เป็นเพียงความทรงจำ

นำโชด: นั่งเสียใจ กับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำที่ผ่าน ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมันคือความจริง เราไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญภายนอกไม่กล้าเล่นเปิดหมวกเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดแข่งขันอะไรทั้งสิ้น ปากก็บอกว่า มันคือความฝัน แต่ไม่ลงมือทำ นำโชดคิดขึ้นได้ไปหยิบกระเป๋าพร้อมออกเดินตามความฝันของตัวเองดูสักที

           นำโชดแบกกระเป๋าพร้อมกับกีตาร์เดินทางออกจากบ้านไปเป็นเวลาสองอาทิตย์ เงินที่มีติดตัวก็เหลือเพียงน้อยนิด วันนี้ก็จะเป็นครั้งแรกที่จะลองเล่นเปิดหมวกดู ใจยังกล้าๆกลัว ไม่มั่นใจเลย
นำโชด: เอาไงดีๆ( เดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ ) ตัดสินใจหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่นทามกลางอากาศร้อนจัดในวันอาทิตย์
           นำโชดคิดในใจว่า ถ้าไม่เล่นก็อดตายล่ะวะ เอาล่ะลองดู สักที นำโชด จัดไปหนึ่งบทเพลง ถึงแม้คนจะดูเยอะมากมายแค่ไหนเสียงที่ร้องออกไปเปร่งออกไปแทบจะไม่มีใครได้ยินเพลงที่ร้องออกมา เพราะแข่งกับเสียงรถต่างที่วิ่งอยู่บนท้องถนนกับความวุ่นวายของคนในเมืองใหญ่ เหมือนรู้สึกโดดเดียวทามกลางคนหมู่มาก แต่ก็ไม่แปลกอะไร ก็คิดไว้อยู่แล้วจะต้องเป็นแบบนี้ ใครที่ไหนจะมาฟังเพลงกลางแดดร้อนๆแบบนี้ เรานี่ก็บ้านะ นำโชดหยิบกระเป๋ากีตาร์แบกเดินทางต่อไป จนกระทั่งเห็นป้ายประกาศรับสมัดรประกวดดนตรี หลายประเภท นำโชดรีบไปสมัดรทั้งที ตามที่ใบประกาศติดไว้ตามกำแพง
ทีมงานกองประกวด: ผู้สมัดรทุกท่าน!!! เมื่อสมัดรเสร็จแล้วโปรดรอฟังเรียกหมายเรียกออดิชั่นด้วยนะครับ เราจะไม่เรียกซ้ำอีก นะครับขอความร่วมมือด้วย
            นำโชดเมื่อถึงงานประกวดดนตรี แต่เกิดความไม่แน่ใจกับสิ่งที่ทำมาทั้งหมดว่าเรานั้นดีพอแค่ไหน กล้าที่จะเผชิญจริงๆหรือเปล่า จะผ่านไหม มีคนหัวเราะเยาะไหม จะต้องอายแน่ๆเมื่อเราไม่ผ่าน โอ้ยยยยยยยยย เครียดดดดดดกลับดีกว่ามั่งเรายังไม่พร้อมเลย
ทีมงานกองประกวด: อ้าวไอ้น้อง พึ่งมาจะกลับแล้วเหรอ อะไรกัน ถอดใจง่ายจริง พี่จะบอกอะไรให้นะ คนเราไม่กล้าที่จะเผชิญกับที่สิ่งที่เรากลัวมันก็กลัวไปจนตายนั้นแหละ น้องลองดูไปรอบๆดูสิ เห็นคนที่มาแข่งขันไหม เขาก็มีฝันเหมือนกับเรา ทุกอย่างแต่เขากล้าที่จะเผชิญ มากกว่าหลบซ้อนๆแล้วแอบไปดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่ห้องคนเดียวหรอก อย่ากลัวในสิ่งที่รัก จนกลัวในสิ่งที่เราอยากทำแล้วไม่ได้ทำดีกว่า เชื่อพี่
            นำโชดเดินเข้าไปหยิบใบสมัดรมากรอกพร้อมจะลองดูสักครั้ง ว่าการแข่งขันนี้เราจะไปได้ไกลแค่ไหน คิดอย่างเดียวว่าต้องชนะจะแพ้ไม่ได้ เพื่อคนที่เรารักจะกลับมาอีกครั้ง