โรงเรียนนี้... ผีเฮี๊ยน

3

 ...เพื่อนรักทั้งสาม... 

  ตึกๆๆ!

  ขณะที่ฉันกำลังทำหน้าอึ้ง ร่างกายแข็งทื่อเมื่อเห็นสิ่งที่อยู๋ตรงหน้า ในขณะเดียวกันที่เลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมาเรื่อยๆ จนชุดนักเรียนที่ตอนแรกขาวสะอาด กลายเป็นชุดที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของรุ่นพี่อิม... ก็มีเสียงคนกำลังวิ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็ว 

  "เกิดอะไรขึ้น เอ๊ะ!? ซาร่า... รุ่นพี่อิม O_o!?" และคนคนนั้นก็คือ... ประธานนักเรียน รุ่นพี่เรน!!

  "พี่เรน พะ... พี่อิมเขา... TTOTT" ฉันหันหน้าไปหารุ่นพี่เรนโดยมีนำ้ตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด พอรุ่นพี่เรนเห็นเลือดที่ออกมาจากหน้าท้องของรุ่นพี่อิมก็รีบมาพยุงร่างของรุ่นพี่อิมที่ยังนอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด

  "ซาร่า! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!" รุ่นพี่เรนหันสายตาสีนำ้ตาลกลมโตของเขาจากรุ่นพี่อิมมามองฉันด้วยสีหน้าอึ้ง 

  "หนูก็ไม่รู้ TOT" 

  "จะไม่รู้ได้ยังไง!!" รุ่นพี่เรนทำหน้าดุใส่ฉัน ก่อนจะตะคอกเสียงดังใส่ฉัน จนฉันต้องก้มหน้าหลบสายตาของรุ่นพี่เรนทั้งนำ้ตา

  "เสียงดังอะไรกัน!?" พอหลังที่รุ่นพี่เรนตะคอกใส่ฉันก็มีพวกคณะกรรมการนักเรียนคนอื่นวิ่งตามกันมาทีละคน ซึ่งทุกคนก็มีสีหน้าเหมือนกับรุ่นพี่เรนที่มาเห็นภาพตรงหน้าครั้งแรก

  "ยืนอยู่เฉยๆทำไม ไปเรียกรถพยาบาลมาเร็ว!!" รุ่นพี่เรนเมื่อมองพวกคณะกรรมการนักเรียนคนอื่นมัวแต่ช็อกกับสิ่งที่เห็น จึงพูดเสียงดังเพื่อเรียกสติทุกคน ก่อนจะมีหนึ่งคนในกลุ่มนั้นได้สติเป็นคนแรก รีบยกมือถือของตัวเองเพื่อโทรเรียกรถพยาบาลอย่างรีบร้อน

  2 ชัวโมงต่อมา...

  โชคดีที่โรงพยายามใกล้กับโรงเรียนอยู่พอสมควร และก็รถไม่ติดมาก จึงมาได้ทันเวลาพอดี ซึ่งคุณหมอบอกว่าถ้ามาได้ช้ากว่านี้ประมาณห้านาทีคงจะถึงชีวิต และนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยล่ะ ส่วนฉันก็โดนคุณตำรวจไปตอบปากคำอยู่ที่สถานนีตำรวจจนคำ่ พวกคณะกรรมนักเรียนก็ด้วย และส่วนคนอื่นๆอย่างยัยยูโร่ ไอซ์ แอม ก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ซึ่งตอนนี้ทางตำรวจก็กำลังตามหากันดู และตอนนี้เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่มากจนโรงเรียนสั่งให้ทุกคนในโรงเรียนหยุดนานถึงหนึ่งสัปดาห์เลยทีเดียวเชียวล่ะ...

  "ลูก... หนูอิมเขาก็ดีขึ้นแล้วนะ อย่ามัวแต่เศร้าไปเลย" คุณแม่พูดขึ้นหลังจากที่คุณแม่มารับฉันกลับจากสถานนีตำรวจมาได้สักพัก

  "ค่ะ..." ฉันพูดโดยที่ใบหน้ายังก้มมองพื้นพลางคิดถึงเรื่องที่ตอนเย็น

  คิดแล้วก็ปวดหัวชะมัด ฉันแค่ไปที่ห้องเก็บของเพื่อซ่อนตัวแค่แป๊บเดียวก็เกิดเรื่องวุ่นวายซะขนาดนี้ รุ่นพี่อิมก็บาดเจ็บนอนโรงพยาบาล ส่วนคนอื่นๆก็หายตัวไปอีก คิดแต่ก็ปวดหัวจริงๆเลย ทำไมฉันถึงทำได้แต่นั่งดูเฉยๆแบบนี้นะ แทนที่ฉันอาจจะช่วยเรื่องนี้ได้แท้ๆ ฉันไม่น่าไปที่ห้องเก็บของนั่นเลย ถ้าฉันไม่เข้าไปในห้องนั้นอาจจะช่วยทุกคนได้แล้วแท้ๆเชียว...

  ครืดดดด ครืดดด

  อยู่ๆมือถือของฉันก็สั่นอยู่ในกระเป๋ากระโปรง...

  'กลุ่ม เพื่อนรักเพื่อนซี้'

  นั่นคือข้อความจากกลุ่มแชทไลน์นั่นเอง 

  ฉันเปิดไปดูหน้าแชทไลน์ทันที ก่อนจะอ่านข้อความที่ส่งมาจากยัย 'วีวี่' เพื่อนสนิทของฉันที่อยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ประถมปลาย เพราะบ้านเราอยู่ใกล้กัน แต่ก็ไม่ใช่แค่ยัยวีวี่คนเดียว ก็ยังมียัย 'ริน' ด้วยเช่นกัน เราทั้งสามคนเป็นเพื่อนที่รักกันมาก และเราก็มีนิสัยที่ต่างกันมาก จนหลายคนสงสัยว่าทำไมเราทั้งสามคนถึงสนิทกันอย่างน่าประหลาด อย่างเช่น ฉันที่เป็นคนร่าเริง พูดมาก ชอบทำเรื่องเสื่ยงๆจนทำให้ใครหลายคนเดือดร้อนอยู่บ่อยๆ (แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงมากมายหรอกนะจะบอกให้ -3-) ยัยวีวี่ก็ สาวเรียบร้อย สุภาพ เด็กเรียน รักการอ่าน ก็เอารวมๆเลยละกัน คือ... ยัยคุณหนูของกลุ่มเราเลยล่ะนะ ซึ่งฉันกับยัยรินชอบมาลอกการบ้านมันอยู่บ่อยๆ (ประจำน่าจะเหมาะกว่านะ :P) คนสุดท้าย... ยัยริน สาวน้อยสุดห้าว และจอมพลัง มีอาวุธไว้ป้องกันตัวตลอดเวลานั่นคือ ไม้เบสบอล ซึ่งยัยนี่ก็แอบยันเดเระนิดๆด้วยนะขอบอก และพวกเราสามคนมีสิ่งที่เหมือนกันเพียงสิ่งเดียว... และมันก็ทำให้เราทั้งสามสนิทกันมาก 

  คือ... เรื่องผีนั่นเอง!!

  แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ เรามาเข้าเรื่องปัจจุบันกันดีกว่า

  >< วีวี่ >< : ชั้นรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วนะ

  Sara : เรื่อง???

  รินจัง : ก็เรื่องไอ้ที่ห้องชมรมแกไงอีโง่ 

  รินจัง : สติ๊กเกอร์รูปหมีทำหน้าเหนื่อยใจ

  Sara : อ่อ

  >< วีวี่ >< : แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ O_o!?

  >< วีวี่ >< : สติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนทำหน้าอึ้ง

  Sara : จะไม่รู้สึกได้ยังไงกันวะ แม่งกูนะแถบจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย 

  Sara : แม่งมันเหมือนในหนังสยองขวัญเลยวะ กูนะไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ในชีวิตจริงๆอ่ะ 

  รินจัง : และพี่อิมล่ะ ตอนนี้เป็นไงบ้างวะ ได้ยินว่าร้ายแรงมากเลยไม่ใช่เหรอวะ 

  >< วีวี่ >< : นั่นดิ -O-

  เมื่อฉันอ่านข้อความนั้นก็ทำให้ย้อนไปตอนที่เห็นสภาพของรุ่นพี่อิมครั้งแรก และนั่นก็ทำให้ร่างกายของฉันไร้เรี่ยวแรงอย่างน่าประหลาด ก่อนที่นำ้ตาจะไหลออกหางตาทีละนิดทีละนิด จนตอนนี้ใบหน้าของฉันก็กลับมาในสภาพที่เหมือนกลับตอนที่เห็นร่างของรุ่นพี่อิมที่นอนล้มอยู่ที่พื้นห้องชมรมครั้งแรก

  รินจัง : ไหนเงียบเลยวะ หรือรุ่นอิมตายแล้ว!?

  >< วีวี่ >< : อีควาย ไหนพูดแบบนี้วะอีริน

  พอฉันเห็นยัยวีวี่ กับยัยรินเริ่มเถียงกันเพราะความเข้าใจผิดของยัยริน ฉันจึงรีบพิมพ์ตอบไปเพื่อไม่ให้เรื่องมันใหญ่ไปมากกว่านี้

  Sara : พวกแกไม่ต้องเถียงกันหรอก พี่อิมปลอดภัยดีแล้ว

  "ซาร่า ถึงบ้านแล้วลูก" 

  เสียงแม่เรียกลงจากรถ ฉันจึงรีบเก็บมือถือแล้วลงจากรถทันที...

  Please to be continue...