3 of us in this House.

   ท้องฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะขึ้นจากฟ้าเสียงไก่โห่ร้องเรียกให้คนที่นอนหลับตื่นขึ้นแสงที่สาดส่องเข้าผ่านกระจกประตูเลื่อนบานใหญ่สาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อยเผยให้เห็น ชายตัวสูงที่นอนบนที่นอนยาวถึง6ฟุตคนเดียวอย่างสบายใจกับห้องนอนที่ดูหรูหราจัดอย่างเป็นระเบียบแบ่งเป็นโซนเล่นดนตรีห้องน้ำห้องครัวและห้องนั่งเล่นชายที่นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาคมคลายกับผิวที่ดูขาวผมสีเพลิงทียุ่งไปยุ่งมาปากกระจับสีแดงที่อวบอิ่มใบหน้าเรียวยาวจนขลับกับจมูกที่โด่งเป็นสันเผยให้เห็นว่าชายหนุ่มใส่เพียงบ็อกเซอร์ลายมิ้กกี้สีน้ำเงินกับซิพแพ็กเป็นแพงอกหกลูกเผยผิวขาวกับซิพแพ็กน่าสัมผัส กับหมอนข้างและผ้าห่มที่กระจัดกระจายยามที่แสงสาดส่องเข้ามาชายหนุ่มเริ่มขมวดคิ้วหนาได้รูปจนเป็นปม แต่ก็ยังไม่ลืมตาได้แต่นอนกลิ้งไปมาควานหาผ้าห่มเพื่อที่จะปิดบังแสงเพื่อจะนอนต่ออีกสักงีบ ชายหนุ่มเริ่มทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาแบบคนไม่ลืมตาเพื่อควานหาผ้าห่ม เพราะรู้ดีว่าใครที่เปิดผ้าม่านเพื่อปลุกให้เค้าตื่นในเช้านี้และคลุมโปงทันทีโดยที่ไม่ลืมตาดูผญ.ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยกลับกันเค้าดูเอือมระอามากกว่า

"ไอ้........เพลิง! ทำยังงี้กับแม่อีกแล้วนะตื่นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ลงไปกินข้าว"

"โถ่แม่ ผมขอนอนต่ออีกสักนิดได้ไหมอ่า นี่มันกี่โมงเอง"

ผมก็คงยังดื้อดึงไม่เพราะยังไงผมก็จะนอน

"กี่โมงกี่ยามแล้วเพลิง นี่มันจะ9โมงแล้วนะลูกอย่าให้แม่โมโหได้ไหมแค่ พ่อเรา แม่ก็ปวดหัวอยู่แล้วนะลุกขึ้นมา..."2ตัวนี้นิมันเหมือนกันจิงๆฉันละเบื่อ

ผมเปิดผ้าห่มนวมสีน้ำเงินออก ทำให้เห็นแม่ที่ยืนกอดอก มองผมด้วยสายตาที่เหมือนจะจับผมมาตีสะให้รู้แล้วรู้รอด

"โถ่ แม่......."

ผมยังไม่ลุกจากเตียงยังคงนั่ง อยู่ด้วยสายตาที่พล่ามัวและยังเมาน้ำลายอยู่

"ใครแม่แก.. ฉันไม่ใช่แม่แกอีกต่อไปแล้วแกมันเด็กดื้อ"

มุขเดิมๆ แต่มันก็มีอิทธิพลต่อผมมากผมรีบกระโดดไปกอด ร่างแม่อย่างรวดเร็วจนล้มไปสะดุดหมอนข้างจนหน้าทิ่มทีนึง

"โอ้ย... อะโอ๋ๆ แม่คับบบบ ตื่นแล้วคร้าบ แม่สุดที่รักไหนหอมที่ได้ไหม"ด้วยความที่ผมสูงกว่าแม่จึงจะก้มลงไปหอม การกระทำผมทำให้แม่อดขำไม่ไหว

"55 ไอลูกคนนี้  บางที ไปแปรงฟันก็ดีนะลูกน้ำลายบู๊ดบูด " 

"งะ...."

ฟอดดดดด

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะคับแม่เดี๋ยวผมตามลงไป 

ผมพูดพลางวิ่งหยิบผ้าขนหนูสีครีมไปห้องน้ำทันที

"ตาลูกคนนี้นิ "

เธอมองลูกของเธอด้วยความเศร้าหมองลึกๆเธอไม่รู้ลางสังหรณ์ที่จะตามมาเลย เธอไม่รู้เลยได้แต่คิดว่าคงเปนเรื่องปกติ ที่เครียดมากหรือดีใจก็เปนไปได้ เลยหันหลังแล้วลงไปจากห้องของลูกชาย ลูกชายเธอไม่รู้เลยว่าความสูญเสียมันใกล้เข้ามาเต็มแล้ว.... ใกล้เข้ามาเต็มที