คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     ร้านมินิมาร์ทเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง...

     สวัสดีครับ ผมเป็นเพียงเจ้าของร้านมินิมาร์ทเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใน ‘เขตปกครองพิเศษ’ ... สงสัยล่ะสิครับว่าเขตปกครองพิเศษที่ว่ามันหมายความว่ายังไง เอาเป็นว่าผมขออธิบายสั้น ๆ พอสังเขปก็แล้วกัน เพราะถ้าจะให้อธิบายจริง ๆ จัง ๆ คงต้องใช้หลายหน้ากระดาษจบ

     เรื่องมันมีอยู่ว่า... จู่ ๆ โลกที่เราเคยอาศัยอยู่ ก็มีประตูที่เชื่อมต่อกับโลกมิติอื่นโผล่ขึ้นมา แต่ไม่ใช่แค่ประตูเดียวน่ะสิ แต่มีถึงหกบาน แต่ละบานใหญ่โตราวกับเป็นตึกทั้งหลัง แล้วหลังจากนั้นไม่นาน โลกที่เราอยู่ กับผู้ที่อาศัยอยู่หลังประตูทั้งหกบานนั้นก็ติดต่อสื่อสารกัน และมีการทำข้อตกลงสัญญากันหลายอย่าง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ‘การสร้างเขตปกครองพิเศษ’ หรือก็คือ ‘พื้นที่สำหรับอยู่อาศัยร่วมกันของทุกเผ่าพันธุ์’ นั่นเอง ซึ่งถ้าให้นับเวลาจากวันนั้นถึงวันนี้ ก็กว่าเก้าสิบเก้าปีเข้าไปแล้ว จบ...

     กลับมาเข้าเรื่องของผมต่อ... ผมชื่อ ‘ณัฐพล’ เรียกผมว่า ‘พล’ ก็แล้วกัน  แต่คนที่สนิท ๆ กันชอบเรียกว่า ‘คุณเจ้าของร้าน’ ผมเป็นเจ้าของร้านมินิมาร์ทเล็ก ๆ ในเขตปกครองพิเศษ แน่นอนว่าผมไม่ใช้มนุษย์ปกติ จริง ๆ ต้องพูดว่า เคยเป็นมนุษย์ปกติมาก่อน แต่ได้รับผลกระทบจากการปรากฏขึ้นของประตู ผมจึงกลายเป็นอะไรที่คนทั่ว ๆ ไปเรียกว่า [เจ้าที่]

     ตัวผมจัดอยู่ในกลุ่มเดียวกับพวกเทพประเภทหนึ่ง แต่อยู่ในลำดับค่อนข้างต่ำพอสมควร ผมมีกายเนื้อเหมือนคนปกติ หิวเป็น เจ็บปวดได้ ไม่กินอาหารก็ไม่ตาย เดินทะลุสิ่งกีดขวางได้ และอยู่เหนือขอบเขตของกรอบอายุขัย หรือก็คือไม่แก่ไม่ตาย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ไม่สามารถออกนอกเขตพื้นที่ของผมไปได้เหมือนกัน ซึ่งเขตพื้นที่ของผมกินขนาดราว ๆ สิบไร่ ซึ่งภายในพื้นที่สิบไร่นี้ มีผู้คนมาปลูกบ้าน สร้างที่อาศัยได้ตามสะดวก เพียงแต่ว่าพวกเค้าจะต้องแลกกับการตั้งศาลเล็ก ๆ ภายในบ้าน และอย่างน้อย ๆ ก็ให้ความเคารพศาลนี้ในทุก ๆ วันเป็นการแลกเปลี่ยน โดยศาลเล็ก ๆ เหล่านี้จะเป็นตัวรับส่งพลังของคนที่ให้ความเคารพผมมาให้ผมโดยตรง ซึ่งทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้น แต่ก็ไม่ได้มากอย่างที่คิดหรอก แถมยิ่งใช้ก็ยิ่งหมดไป ไม่ใช่พลังที่ได้รับมาอย่างถาวร

     สำหรับร้านมินิมาร์ท ผมเปิดแก้เซงไปอย่างนั้นแหละ ก็วัน ๆ จะให้ลอยไปลอยมาก็ใช่ที่ จะไปโผล่บ้านโน้นบ้านนี้ก็กระไรอยู่ เลยหาที่อยู่ให้ตัวเองซะเลย แล้วก็เป็นอย่างที่คิด... ทุก ๆ วันเจอลูกค้ามากมายแทบไม่ซ้ำหน้า มีเรื่องวุ่นวายเข้ามาแทบไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่ก็นะ... มันก็สนุกดีไปอีกแบบ

     ฟืด-----

     ประตูร้านสะดวกซื้อเลื่อนเปิดออกจากกัน ขณะที่ลูกค้านั้นสาวเท้าของมาภายใน คุณเจ้าของร้านก็หันไปพร้อมกับเอ่ยด้วยประโยคสามัญว่า...

     “ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า”