เธอกับฉัน....

เบื่อ...ผมเบื่อรอยยิ้มของเธอ ผมเบื่อที่ต้องยิ้มตามเธอ เธอจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าเธอทำให้คนคนหนึ่งๆหลงรักรอยยิ้มของเธอ...ทุกอย่างให้ตัวเธอทำให้ผมยิ้มตอบรับเสมอ ทุกอย่างๆที่เป็นเธอ.....

ผมได้แค่เฝ้ามองเธอโดยที่พยายามไม่ให้เธอรู้ตัว ผมทำทุกอย่างเพื่อเธอโดยที่ไม่ให้เธอรู้ตัว...

ทุกครั้งที่เธอพูดถึงผู้ชายคนไหนมันทำให้ผมใจไม่ดีเอาซะเลย กลัว..กลัวว่าระหว่างเธอกับผมจะไม่เหมือนเดิม....แต่ผมจะทำยังไงได้ละ ผมไม่มีสิทธิ์แม้แต่จำห้ามเธอเลยด้วยซ้ำ

ผมไม่รู้ว่าตัวเองแอบชอบเธอหรือเปล่า....แต่ผมอยากมีเธออยู่ใกล้ๆ ผมชอบมองรอยยิ้มของเธอ ผมชอบที่ปากเล็กๆของเธอบ่นไม่หยุด ผมชอบที่เธอเป็นห่วงผม ผมชอบที่เธอทำทุกอย่างที่ผมขอให้กับผม แม้เธอจะบ่นไปบ้างแต่เธอก็ทำ ผมแอบดีใจนะ...ที่เธอบอกว่าผมคือคนสำคัญสำหรับเธอ....ซึ่งมันก็ไม่ต่างจากผม เธอเองก็เป็นสำคัญสำหรับผม อย่างนี้มันเรียกได้หรือเปล่าว่าผม...ชอบเธอ จนเหตุการณ์วันนี้ผมถึงได้รู้ความจริง...

“พาย.....คนนี้น่ารักดีเนอะ” เธอที่นอนอยู่บนเตียงยื้อโทรศัพท์มาให้ผมดู ในขนาดที่ผมนั่งทำงานอยู่ข้างเตียง

“อันชอบเหรอ?” ผมแกล้งลองถาม....ถ้าเธอชอบแล้วผมจะไปทำอะไรได้

“เปล่าเห็นว่าน่ารักดีเลยให้ดู พายน่ารักกว่าเยอะเราชอบพายมากกว่า ”

“โอ๊ยยย!เจ็บวะ” คัตเตอร์ที่ผมกำลังกีดกระดาษบาดเข้าที่มือของผมเพราะคำพูดของเธอ..

“มีใครเคยสอนไหมเวลาใช้ของมีคมไม่ให้มองไปทางอื่น ระวังหน่อยสิบ่อยไปละนะ โอ๊ยยยประสาทจะกิน นี่กูเลี้ยงลูกหรือไงวะ กดแผลไว้เดี๋ยวไปเอาพลาสเตอร์มาแปะให้” นี่ผมต้องบ้าแน่ๆที่ชอบฟังเสียงเธอบ่น เหมือนกับว่า....ผมต้องได้ยินมันทุกวัน

“เอานิ้วมา ทีหลังอย่างทำแบบนี้อีกนะเข้าใจไหม ฟู่ๆๆ” ลมอุ่นๆที่เป่าออกจากปากมาโดนนิ้วทำให้ผมสะดุ้งรีบชักมือออกมาทันที

“ขี้บ่นวะ บ่นขนาดนี่จะมีใครเอาเป็นแฟนเหรอวะ”

“พายก็มาเป็นแฟนเราสิ” อีกแล้ว....คำพูดของเธอทำให้ผมคิด ผมมองหน้าคนที่นั่งตาแป๋วอยู่บนเตียงเธอเองก็ไม่ได้หลบตาผมแต่อย่างใด รอยยิ้มที่ผมชอบก็ยังประดับอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

“เอายาสักเม็ดไหม”

“ไม่! นายไม่เข้าใจวะ นอนแม่ง!” ปากที่ยื้นๆออกมากทำให้ผมอยากจะดึงให้ขาดเพราะความหมั่นไส้ เธอทิ้งตัวลงเตียงของตัวเองก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาคุมร่างพร้อมที่จะนอนจริงๆ

“อีกชั่วโมงหนึ่งปลุกด้วยนะเดี๋ยวพาไปกินขนม” เธอพูดก่อนที่จะหลับตาลง...ไม่นานเสียงหายใจก็ดังเป็นจังหวะ จากเพลงที่เปิดดังๆ ผมก็ต้องหรี่ให้มันเบาลง ผมอยู่กับความรู้สึกที่ผมไม่เข้าใจกับมัน

มองคนที่หลับยิ่งไปกันใหญ่ ผมเลิกสนใจคนที่อยู่ข้างๆก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองต่อ

“อืมมมม” เสียงดังเบาๆจากคนที่นอนอยู่ทำให้ผมต้องหันไปมอง ร่างบางที่กำลังคล่ำหาผ้าห่มที่ตัวเองเป็นคนถีบลงมากองอยู่กับพื้นข้างๆโต๊ะที่ผมทำงาน ผมเลยต้องละจากงานที่ทำไปหยิบผ้าห่มคืนเจ้าของที่นอนตะแคงให้หันมาทางผม อากาศให้ห้องเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆมันเป็นฝีมือผมเองผมชอบเปิดแอร์ต่ำๆ ทำให้ที่บ้านผมไม่ติดแอร์ที่ห้องนอนให้เพราะกลัวเป็นปอดบวมตาย

“แม่ง! นอนดิ้นเอาโล่หรือไงวะ” ผมเอาผ้าห่มคืนเธอเสร็จก็กลับมานั่งทำงานเหมือนเดิม...

“พายทำไมไม่ปลุกอะ” ตุ๊กตาคิตตี้ตัวเล็กๆที่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดถูกโยนผ่านหัวผมไป

“ลืม....เฮ้ออ...นี่อดัมคิดว่ากูเป็นลูกฝรั่งหรือไงวะ หรือหน้าตากูมันดูฉลาดมากถึงได้สั่งงานเยอะขนาดนี้” ผมบ่นออกมาอย่างอดไม่ได้

“พูดไม่เพราะ เอาวางไว้นั่นแหละเดี๋ยวคืนนี้จะทำให้” คำพูดของเธอทำให้ผมกระโดดลงเตียงที่เธอนั่งห้าวอยู่ จากที่เธอห้าวก็เปลี่ยนมาเป็นท้าวคางมองหน้าผม มือที่อีกข้างก็เปลี่ยนมาเล่นหัวผมแทน

“ไหนบอกจากพาไปกินขนม สัญญาแล้วนะโว๊ยย” ผมปัดมือที่เล่นหัวผมออก แต่เธอก็ยังไม่ยอมเลิกเล่นจนผมต้องยอมให้เธอเล่นไป

“สัญญาอะไร ตอนไหน”

“อันนนนนนนแม่งพูดงี้กูไม่รักจะบอก” ผมพูดอย่างงอนๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเช็กไลน์ เช็กเฟส ผมเคยถามอันว่าทำไมไม่เล่นเฟสเธอบอกกับผมว่ารำคาญ น่าเบื่อ โลกหลอกลวง ไม่เห็นมันสนุกตรงไหน ตัวหนังสือไม่สามารถสื่อความเป็นตัวตนเธอได้ จะบอกว่าเธอเชยก็ไม่แปลก เธอเป็นพวกอินดี้ สันโดษ แม้แต่ไลน์ผมทักทีนี้รอเป็นชาติกว่าจะตอบ ทั้งไลน์มีเพื่อนอยู่ไม่ถึงสิบคน สักวันผมจะเอาเธอไปอยู่กับพี่ชายผม

“พาย.....” เสียงที่ดังอยู่บนหัวทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นไปดู

“อิหยังครับบบ”

“อันชอบพายนะ..” โทรศัพท์ที่ผมกำลังกดอยู่ต่อหน้าถึงกับร่วงลงมาโดนหน้า (เข้าใจโมเม้นนอนตัวตรงแล้วกดโทรศัพท์จ่อหน้าไหมครับ นั่นแหละโคตรเจ็บ ถ้าอยากรู้ว่าเจ็บแค่ไหนผมแนะนำให้ลองทำดู)

“อะไรวะอัน เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแค่ชอบเหรอ เรานี่รักอันเลยนะ” ผมบอกกับเธอก่อนจะลุกขึ้นแล้วคลานลงเตียงมายืนอยู่ข้างๆแทน

“มันไม่เหมือนกันนะพาย นายไม่เข้าใจเราวะ” เธอขยี้หัวตัวเองแรงๆก่อนจะลุกจากเตียงมาเก็บที่นอนให้เรียบร้อย

“ยังไง...”

“ชอบคือชอบ ส่วนเรื่องรักนี่มันก็รักแบบไอ้ข้าวปั้นอย่างนี้ เข้าใจเราปะ” ผมมองเธอที่ยืนอธิบายอย่างเซ็งสุดขีด หัวที่ฟูจากแรงขยี้ทำให้สภาพเธอมันดูน่ารัก

“ไม่เข้าใจ เราลงไปรอข้างล่างนะ” ผมรีบเดินออกจากห้องนอนของเธอทันที...

“โอ๊ยยยยยย พายแม่ง!!!! ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย”

ทำไมผมจะไม่เข้าใจว่าเธอต้องการสื่ออะไร ผมแค่กลัว กลัวว่าวันหนึ่งมันจะไม่เหมือนเดิม กลัวว่าวันนั้นที่มันยังไม่มาถึงจะไม่เหลือคำเพื่อนให้กับผม ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้มานั่งเล่นที่บ้านหลังนี้และห้องนอนของเธอ ผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด ผมกลัวว่า.....วันหนึ่งผมจะไม่มีเธอ ผมรู้ว่าผมคิดมากเกินไป ใครหลายคนบอกกับผมว่าคิดจะรักอย่ากลัวเจ็บ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่....มันใช้กับผมไม่ได้ ผมกลัวว่าจะเสียเธอไป ผมกลัวว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้...

“พายลูก เป็นอะไรหรือเปล่าแม่มองตั้งแต่ลงบันไดจนมาถึงข้างล่างกลัวว่าเราจะตกบันได” แม่ของอันยกมือลูบหัวผมเบาๆ ผมกอดท่านเบาๆก่อนจะขโมยหอมแก้มอย่างที่ชอบทำ ผมกับท่านสนิทกันมากๆเลยครับ และนี้ก็เป็นอีกเหตุผมที่ผมกลัว ...กลัวว่าวันหนึ่งผมจะไม่ได้มากอดท่าน ไม่ได้มาเจอหน้าท่าน ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง...

“แม่ค่ะ อันพาพายไปกินขนมนะคะ แล้วก็จะกอดแม่อีกนานไหมพาย เอากลับบ้านเลยมั๊ย” ผมกับแม่หัวเราะกับท่าทางงอนๆของเธอ ก่อนที่ผมจะปล่อยแม่ แล้วเดินตามเธอออกไปนอกบ้าน

“อัน.....”

“หื้มมม...” อันหยุดเดินแต่ก็ไม่ได้หันมาหาผม มันก็ดีสำหรับผมแล้ว

“อันอย่าเพิ่งมีใครนะ...เราขอ” คำพูดของผมมันเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหม.....แต่ผมไม่อยากให้เธอมีใครจริงๆ

“เราไม่รับปากนายนะ....พาย ถ้าวันหนึ่งพายเกิดชอบใครคนหนึ่งขึ้นมาแล้วพายกับเขาเป็นแฟนกัน เราต้องรอพายเหรอ หรือเราต้องทำยังไงพายลองบอกอันสิ” อันจบก็หันมามองผม บอกได้ไม่อายว่าผมอยากร้องไห้มาก...

“เราไม่รู้.....”

“งั้นแบบนี้ก็ดีแล้วเนอะ อันเป็นเพื่อนพาย พายเป็นเพื่อนอัน เราไม่รู้หรอกว่าวันข้างจะเป็นยังไง แต่เราอยากให้นายรู้ว่านายสำคัญกับเราเสมอนะ เรารู้ว่านายคิดมากแต่อย่าคิดมากเลยนะ นายต้องทำตัวเหมือนเดิม ห้ามอึดอัดเวลาอยู่กับเรา ห้ามนายเมินเรา ห้ามตีตัวออกห่าง.....นายเข้าใจที่เราพูดไหม”

“เราเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว” ผมเดินเข้าไปกอดเธออย่างช่วยไม่ได้...

ทำไงได้ก็ตอนนี้ผมร้องไห้แล้วนะสิ ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกันแน่ ตอนที่เธอบอกชอบผมหัวใจผมมันเต้นแรงมากแต่มันก็ไม่แรงมากพอความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน เธอคือเพื่อนที่สำคัญของผม...ผมไม่อยากให้คำว่าแฟนมาทำลายมัน....ผมรู้ว่ามันมีคนที่เป็นแฟนกันพอเลิกกันก็มาเป็นเพื่อนกัน แต่มันจะกลับมาแบบสนิทใจได้เหรอ....เป็นเพื่อนที่เต็มร้อยเหมือนเดิมหรือเปล่า....ทุกๆอย่างจะกลับมาอย่างที่เคยเป็นเพื่อนกันไหม...

แม้วันข้างอันจะมีคนสักคนผมคงห้ามไม่ได้ในเมื่อผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้ ถึงวันนั้นผมก็คงต้องยิ้มรับไม่ว่ามันยากมากแค่ไหน แต่ในวันนั้นผมก็ยังอยู่ใกล้ๆเธอได้แม้มันจะมีช่องว่างระหว่างเรา

ผมก็ยังมีเธออยู่ข้างๆไม่หายไปไหนไกล....