เนยเน่าจาสิบเก้าแล้วนะเออ

วันอาทิตย์ ที่ ๑๙ เดือนเมษายน ปี ๒๕๕๘ ชั้นรู้สึกแกขึ้นอีกปีแล้วสินะเนี้ย มีเรื่อราวต่างๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตของชั้นจนแยกแยะไม่ถูกเลยสิ หนึ่งปีมานี้ชั้นทำอะไรไปบ้าง...ไหนลองนับดิ

๑...ชั้นได้เข้ามาในขีดเขียนจนทุกคนรู้จักตัวตนของชั้นว่า...ไอ้เนยเน่า

๒...ชั้นได้เขียนเรื่องสั้นมากมาย จนบางครั้งก็ลืมเลยว่าตัวเองเขียนไปกี่เรื่องแล้วฟร่ะเนี้ย

๓...ชั้นได้เจอคนรักและคนที่ไม่อยากรู้จักกับชั้นก็มี

๔...ชั้นได้เข้าเรียน กรมพัฒน์ และได้เจออะไรที่แปลกใหม่ไปกว่าเดิมมาก

๕...นอกจากนั้น ชั้นยังสามารถหาเงินซื้อข้าวแกงกินเองได้ด้วย โดยมิต้องอ้อนวอนจากกระเป๋าตังค์ของแม่

         นั้นมันเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่ชีวิตชั้นผ่านมันมา ความจริงยังมีอีกเยอะแยะมากมายที่เล่าไปเดียวหาว่าโม้ เอาเป็นว่าขอพูดสั้นๆ แค่นี้แหละ

         ครับปม...ก็ขอบคุณมากๆ เลยนะที่อ่านและติดตามผลงานของชั้นมากโดยตลอด เนยเน่า...ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็น นักเขียน เลยนะเออ จึงขอขนานนามตัวเองว่า นักอยากเขียน ก็แล้วกัน

ชั้นเนี้ย...ถนัดการเขียนแนวตลกพอตัว แนวทางการเขียนแบบนี้จึงไม่เหมาะกับท่านผู้อ่านที่จริงจังมุ่งหาแต่สาระของเรื่อง และเป้าหมายของชั้นคือ...อยากให้ผู้อ่านมีความสุขและความเงิบ หรือ...เอิ้ม อ่านแล้วพูดอะไรไม่ออกประมาณนั้น ถ้าไม่พอใจใครอย่าโกรธกันเลยนะ มันทำลายสุขภาพเข้าไปใหญ่ มองโลกในแง่ดีเอาไว้ นั้นแหละมันถึงจะมีความสุข

         เอาล่ะครับ หนึ่งปีแล้วนะ หนึ่งปีแล้ว...กระผมหรือเนยเน่าก็ไม่ขอพูดอะไรมาก นอกจากคำขอบคุณที่ให้ข้าวให้น้ำใส่ปุ๋ยพรวนดิน...ให้ต้นไม้ที่เรียกตัวเองว่า เนยเน่า มาโดยตลอด

         ขอบคุณงับปม มิ้บๆ