[ชีวิตจริง] หอพักชาย (มีชาวขีดเขียนเป็นตัวละคร)

นี่เป็นเรื่องจริงจากประสบการณ์ตรงของพี่ชาย LazyGirl แต่เอาเพื่อนๆในขีดเขียนมาเป็นตัวละครนะจ้ะ

 

                มีวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ห่างไกลจากตัวเมือง ถึงจะไกลแต่ไม่ได้หมายความว่าขาดความเจริญ

                วิทยาลัยนี้ตั้งอยู่กลางป่าห่างไกลผู้คน เมื่อเลี้ยวเข้าซอยไปอีก 6 กิโลเมตรกว่าจะถึง (บอกทำไม)

                วิทยาลัยแห่งนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นานจึงมีนักเรียนไม่มากและไม่ค่อยมีคนรู้จัก

                เนื่องจากวิทยาลัยแห่งนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองหลายกิโลจึงเปิดหอพักให้นักเรียนได้พักอาศัย มีทั้งหอชาย และหอหญิง

                วิทยาลัยแห่งนี้แบ่งเป็น 3 สาขาคือ บริหารธุรกิจ วิศวกรรม และสถาปัตยกรรม

                เรื่องราวที่จะนำมาเล่าต่อนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว สมัย LazyGirl อยู่ มัธยมปีที่ 3 (ตอนนี้อายุ 19 ก็นับเลขกันเองแล้วกัน -_-)

                ปล.มีคำพูดหยาบคายตามประสาคนธรรมดาสามัญชนน้ะจ้ะ

                เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันเถอะ!!

 

                วิทยาลัยแห่งนี้ LazyGirl เคยเข้ามาศึกษาตอนอายุ 15 ย่าง 16 สาขาเตรียมสถาปัตยกรรมศาสตร์ ตอนที่ LazyGirl เรียน มันเหมือนเป็นสถานบันเทิงมากกว่าสถานศึกษา เพราะมีทั้งอินเตอร์เน็ต ห้องเรียนกว้าง8x13พร้อมโปรเจ็คเตอร์และลำโพงสำหรับฉายหนังดูได้ทั้งวันและสามารถเปิดผับได้ในตัว มีเกมpsp ห้องสมุดติดแอร์และแม็คบุ๊คหลายเครื่อง มีร้านกาแฟขนมปังปิ้งหรูๆหน้าห้องสมุด มีน้ำพุ สระปลา กิจกรรมต่างๆมากมายที่ไม่เคยเจอในรั้วโรงเรียน เด็กเล่นสเก็ตบอร์ด BMX รุ่นพี่ที่แบกเหล้าเข้าหอพัก เพื่อนๆที่สูบบุหรี่หลังหอชาย และอีกมากมายที่คิดไม่ออก

                มันเป็นแหล่งมั่วสุมชั้นยอด เป็นสถานบันเทิงที่ทำให้เด็กเรียนต้องใจแตก?

                เพราะตอนเย็นจะมีคู่รักเดินมาเป็นคู่ๆจู๋จี๋ข้างริมสระ หรือไม่ก็จูบกันกลางโรงอาหาร

                LazyGirl คิดว่าที่นี่เพิ่งจะเปิดใหม่จึงไม่มีระเบียบที่เคร่งครัด แต่ส่วนตัวก็ชอบ เพราะมีอิสระดี จะทำอะไรก็ทำ

               

                แต่มีคนบอกว่า ก่อนที่มันจะเป็นสวรรค์ของวัยรุ่นแบบนี้ มันเคยเป็นนรกมาก่อน…

                1 ปีก่อนที่ LazyGirl จะเข้ามาศึกษาที่วิทยาลัยแห่งนี้

                มีอาจารย์สุดโหดอยู่ 3 ท่านที่นักเรียนต่างกลัวและไม่กล้ายุ่งด้วย

                ท่านที่ 1 อาจารย์โรบิ้น (ขอยืมชื่อสมาชิกเว็บขีดเขียนที่ชื่อ Robin นะคะ อิอิ)

                เป็นอาจารย์ที่คุมหอพักชาย ใครลงหอสายจะลงโทษ ใครขึ้นหอก่อนกำหนดจะลงโทษ ใครสูบบุหรี่ในหอจะลงโทษ และใครเสียงดังในเวลากลางคืน จะลงโทษ

                ท่านที่ 2 อาจารย์บอม (ยืมชื่อสมาชิกขีดเขียนที่ชื่อ ไอบอม อิอิ)

                เป็นอาจารย์ชายที่คุมความประพฤตินักเรียนไม่ให้นอกลู่นอกทาง รองเท้าต้องถูกระเบียบ แต่งกายต้องเรียบร้อย ผมห้ามย้อม ห้ามยาวเกินไป นักเรียนหญิงต้องมัดผมถูกระเบียบผูกโบว์ให้เรียบร้อย

                ท่านที่ 3 อาจารย์บัท (ยืมชื่อสมาชิกขีดเขียน บัทเตอร์ น้ะจ้ะ)

                เป็นอาจารย์ชายที่คอยตรวจตราไม่ให้นักเรียนทำความผิด เช่น เมื่อถึงเวลาพักจะตรวจดูทุกซอกทุกมุม เพื่อไม่ให้นักเรียนคนใดแอบควักบุหรี่ขึ้นมาสูบ ตรวจดูว่าใครแอบขึ้นหอก่อนเวลา ดูว่ามีใครทะเลาะวิวาทกันหรือไม่ (เหมือนยามเลยว่ะ)

 

                เช้าวันหนึ่งที่สดใส

                “เฮ้ย!! นี่มันกี่โมงแล้ว พวกมึงไม่คิดจะไปเรียนกันหรือไงวะ!” อาจารย์โรบิ้นผู้คุมหอชายยืนตะโกนด่านักเรียนขี้เซาให้ลงจากหอพัก การลงหอพักหลังเคารพธงชาติคือเรื่องปกติของที่นี่ คำพูดหยาบคายกับนักเรียนชายก็เช่นกัน

                “เออ! ไอ้พวกนี้อีกแล้ว เมื่อไหร่พวกมึงจะเข็ดสักทีวะ เอ้า! ยืนเรียงหน้ากระดาน!” สิ้นคำสั่งของอาจารย์โรบิ้น นักเรียน 4-5 คนก็ยืนเรียงกันตามคำสั่งในสภาพที่งัวเงีย

                “พวกมึงรู้ใช่ไหมว่าลงหอสายแล้วต้องเจออะไร”

                “ครับ” หนุ่มร่างเล็กมีนามว่าบิว(Kanaki)ตอบแทบจะทันทีที่อาจารย์ถาม

                “แล้วลงหอสายกันทำไม เมื่อคืนพวกมึงทำอะไรกัน ไม่หลับไม่นอน คราวหน้าก็ลงให้มันเช้าๆจะได้ไม่ต้องโดนบ่น เข้าใจไหม?”

                “ครับ” ชายหนุ่มคนเดิมตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ

                “เฮ้ย ไอ้บิว เมื่อคืนมึงทำอะไร ทำไมตื่นสาย” อาจารย์โรบิ้นไม่ถามเปล่า เขาออกแรงผลักไหล่หนุ่มคนนั้นเป็นเชิงหาเรื่อง เขายืนนิ่งยอมให้อาจารย์ผลักอย่างว่าง่าย แต่ในใจเขาร้อนเป็นไฟด้วยความโกรธ แต่ทำยังไงได้ เขาผิดเองที่ลงหอสาย

                “มึงล่ะ” อาจารย์คุมหอคนเดิมเปลี่ยนเป้าหมายไปผลักชายร่างสูงอีกคน ชายคนนั้นชื่อ ‘พร้าว’ (Budsaracome)เขาโดนผลักโดยไม่ทันตั้งตัวจึงเซไปอีกทาง พร้าวเป็นคนฉุนง่ายและมีมือที่ไวกว่าความคิด เขาพุ่งกำปั้นไปทางอาจารย์ทันทีที่เขาทรงตัวได้

                ผวะ!!

                ตุบ!

                ร่างหนักทรุดลงไปกองกับพื้น!!

                “ไอ่เหี้ยพร้าว!” เพื่อนๆในกลุ่มเรียกชื่อเขาออกมาเป็นเสียงเดียว คนที่ถูกหมัดหนักพุ่งเข้าที่ใบหน้าคือเด็กนักเรียน ไม่ใช่อาจารย์

                 ลมหายใจฟึดฟัดของเหล่านักเรียนชาย 5 คนแสดงถึงความไม่พอใจ พวกเขาต่างคิดเหมือนกันว่า

                 ‘ทำเพื่อนกูทำไมวะ’

                 บางทีก็อยากจะต่อยหน้าอาจารย์คืนเพื่อแก้แค้นให้เพื่อน แต่ทำไปแล้วคงไม่คุ้ม…

 

                และนี่คือบทลงโทษสำหรับนักเรียนที่ลงหอสาย หากใครไม่อยากถูกต่อยด้วยกำปั้นที่สวมแหวน ก็ลงหอให้ตรงเวลานะจ๊ะ

 

                ทรงผม

                เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกโรงเรียนจะมีกฎระเบียบเกี่ยวกับทรงผม ห้ามยาว ห้ามย้อม หากยาวจะถูกตัดโดยฝีมืออาจารย์บอมผู้ช่ำชองในการใช้กรรไกร

                “ไอ้คันศร(คันศร) ผมมึงยาวแล้วนะ ทำไมไม่ตัด” อาจารย์บอมเดินเข้าช็อปวิศวะมาพร้อมกับกรรไกรในมือ เขาดึงผมชายร่างโตเล่นแล้วถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

                “เดี๋ยวอาทิตย์นี้ไปตัดครับ” เขาตอบอย่างกวนๆ แต่อาจารย์กลับไม่เล่นด้วย

                “มึงพูดแบบนี้มากี่รอบแล้ว แล้วหูมึงไปทำอะไรมา” พูดจบ อาจารย์ก็ดึงหูไปดู ใบหูนั้นมีจุดสีดำอยู่สองจุด ที่นี่เขาไม่ให้นักเรียนเจาะหู ถ้าเจอจะดึงออกแล้วเอาไปทิ้งซะ

                “อาจารย์! นั่นมันขี้แมลงวัน ผมไม่เคยเจาะหู!”

                “เออว่ะ…” อาจารย์ผู้เคร่งในกฎมองดูใบหูนั้นอยู่นานก่อนจะพูดต่อ “แต่เรื่องผมของมึง…”

                ฉับ!!

                “ไปตัดมาซะนะ” อาจารย์บอมไม่พูดเปล่า เขาใช้กรรไกรงับผมจนหลุดออกมา 3-4 กระจุก ตัดจนเห็นหนังหัวสีขาวใสสะอาด

                “โหจารย์!!!” ผมยาวประคอที่อุตส่าห์จัดเรียงก่อนออกหอ ตอนนี้มันไม่เป็นทรงแล้ว

                “ถ้ากลับบ้านไปแล้วยังไม่ตัด เดี๋ยวกูจะตัดให้” พูดจบ อาจารย์บอมก็เดินไปตรวจทรงผมคนอื่นต่อ เขาตัดผมนักเรียนไปเรื่อยๆจนเส้นผมรกเกลื่อนห้อง

                “ไอ้ไกด์ มึงไปย้อมผมกลับเป็นสีดำด้วย ถ้าไม่ย้อมเดี๋ยวกูย้อมให้” อาจารย์ชี้หน้าใส่ชายที่ตัวเตี้ยที่สุดในวิศวะและกล่าวตักเตือนพร้อมใช้กรรไกรตัดผมของเขา

                ฉับ!

                ผมสีน้ำตาลอ่อนร่วงลงสู่พื้นดิน…

                “ไอ้ม่อน(amonchawin) กางเกงมึงนี่เข้าเดฟเกินไปแล้วนะ ไปเปลี่ยนมาด้วย” ชายที่ถูกบ่นเบ้ปากใส่หลังอาจารย์ทันทีที่อาจารย์เดินผ่าน

                “ใครสอนให้มึงใส่แวนเข้าช็อปวะไอ้บลู!(Raki_blueguy) ถ้าของหนักตกใส่ตีนมึงจะทำยังไง มึงอยากตีนบวมกลับหอเหรอ? ไปเปลี่ยนใส่รองเท้าเซฟตี้เดี๋ยวนี้!”

                อาจารย์บอมเขาเป็นคนที่เคร่งครัดในกฎระเบียบมาก ใบหน้าที่เคร่งขรึมตึงเครียดของเขายังไม่น่าเกรงขามพอที่จะทำให้นักเรียนกลัว เพราะอาจารย์ท่านนี้เพิ่งจะเข้ามาใหม่ไม่กี่เดือน รังสีอำมหิตยังมีไม่มากพอ เขาเป็นอาจารย์ที่นักเรียนพอจะกวนตีนด้วยได้

                และอาจารย์ที่พวกเขากลัวจนขี้หดตดหายคืออาจารย์โรบิ้น

 

                คืนหนึ่งที่หอพักชาย

                ฟู่ววว

                ควันสีฟ้าล่องลอยสู่กลางอากาศ นักเรียนชายสองคนยืนสูบบุหรี่บนดาดฟ้าของหอพัก เขาทั้งสองชื่อ ‘ช็อปเปอร์’ (ช็อปเปอร์) และ ‘มิกซ์’ (Prinkipas)

                ที่พวกเขาขึ้นมาสูบบุหรี่บนดาดฟ้าเพราะจะได้ไม่มีกลิ่นตามทางเดินหรือห้องนอน เมื่อเขาดูด เขาก็พ่นควันขึ้นไปบนท้องฟ้า เป็นการทำลายหลักฐาน

                นักเรียนชายที่นี่ทำแบบนี้เป็นประจำ แอบสูบในห้องเพื่อไม่ให้อาจารย์โรบิ้นผู้คุมหอรู้…

                “ใครสูบบุหรี่วะ!!!” เสียงตะโกนอันเหี้ยมโหดดังมาจากข้างล่าง เสียงนั้นเป็นของใครไม่ได้นอกจากอาจารย์โรบิ้น

                “มันรู้ได้ไงวะ กูปล่อยควันขึ้นฟ้านะเนี่ย” ช็อปเปอร์หนุ่มหน้าใสหันไปถามเพื่อนมิกซ์ที่ยืนสูบบุหรี่ข้างๆ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอาจารย์รู้ได้ยังไง เขามาสูบที่นี่เป็นประจำไม่เคยถูกจับได้มาก่อน ทำไมวันนี้ถึงโดน?

                “ใครสูบบุหรี่ลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ลง…กูเรียกออกมาทั้งหอ!!” ซวยแล้ว ถ้าไม่ยอมรับผิด คนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวจะซวยตามไปด้วย

                ช็อปเปอร์และมิกซ์ที่มีความเป็นลูกผู้ชายสูง กล้าทำก็กล้ารับ เขาทั้งสองพยักหน้าใส่กันก่อนจะลงมาข้างล่างเพื่อรับโทษ นักเรียนคนอื่นๆที่ได้ยินเสียงตะโกนต่างออกมามุงดูที่ระเบียงห้อง อยากรู้จริงๆว่าใครเป็นคนทำ…

                ทั้งสองคนลงมาชั้นล่างสุด และไม่กี่นาทีต่อมาก็มีคนลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ…

                ทำไมมันเยอะยังงี้วะ?

                “เคีย(smoulder) ของมึงใช่ไหม?” มิกซ์ถามเพื่อนผิวขาวซีดหน้าเพิ่งตื่นนอนอย่างยิ้มๆ เขาคิดว่าเคียต้องเป็นคนที่ทำให้พวกเขาซวยแน่นอน

                “ไม่ใช่กู กูสูบในห้องน้ำ เปิดฝักบัวกลบกลิ่นด้วยนะ ดูหัวกูมีแต่น้ำ จารย์แม่งรู้ได้ไงวะ” เคียชี้ไปที่หัวตัวเองแล้วบ่นอย่างอารมณ์เสีย

                เออ แล้วใครทำวะ!

 

                อีกด้านหนึ่ง

                บันไดชั้นสอง

                ชายหนุ่มร่างโตสูงใหญ่ขอบตาคล้ำชื่อ ‘ซี’ (katzee) กำลังเดินลงบันไดเพื่อมารับโทษอย่างหงุดหงิด เขาสูบจริง แต่ไม่คิดว่าอาจารย์จะจับได้

                “ถ้าไม่ติดที่คนอื่นจะต้องมาซวยด้วย กูไม่ลงไปหรอกนะ” เขาบ่นพึมพำระหว่างเดินลงมา คิ้วขมวดกันจนเป็นปม

                “ซี มึงไม่ต้องไปหรอก” จู่ๆ อาจารย์ท่านหนึ่งก็มาขวางไว้

                “อ้าว ทำไมครับจารย์บัท”

                “พวกมึงไม่ผิด แต่ไอ้คนที่ผิดคือรุ่นพี่พวกมึงต่างหาก” อาจารย์บัทพูดอย่างขำๆ

                ไม่ผิด? หมายความว่ายังไง

                “ใคร?” ซีถามอย่างสงสัย เขาอยากรู้มากว่าใครที่ทำให้คนอื่นๆซวยไปกันหมด

                “ไอ้เอ รุ่นพี่ปี2 มันสูบบุหรี่แล้วเขี่ยขี้บุหรี่ทิ้งตรงระเบียง อาจารย์โรบิ้นนั่งอยู่ข้างล่างพอดีแล้วมันตกใส่ โคตรซวยเลยว่ะ” อาจารย์บัทอธิบายแล้วมองดูเด็กๆถูกทำโทษ

                …

                อาจารย์โรบิ้นเอาคูลเลอร์น้ำขนาดใหญ่มาตั้งกลางหอพัก ด้านในบรรจุน้ำเปล่าและบุหรี่ทั้งหมดของนักเรียน เขายึดบุหรี่ทุกซองแล้วโยนใส่ในถังน้ำ น้ำใสสะอาดกลายเป็นสีเหลืองดั่งน้ำชา

                “พวกมึงช่วยกันกินให้หมด ชอบมากก็กินซะ!”

                น้ำสีเหลืองถูกรินใส่แก้ว พวกเขาช่วยกันกินอย่างทรมาน ความเหม็นของน้ำทำให้อยากจะอ้วก

                นี่เป็นบทลงโทษของอาจารย์โรบิ้นผู้เหี้ยมโหด ต่อไปนี้คงไม่มีใครอยากสูบบุหรี่ในหออีกแล้ว

                “ไอ้เหี้ย แดกจนปวดเยี่ยวเลยว่ะ!” มิกซ์บ่นเสียงดัง เขาดื่มมันมากเกินไปจนปวดกระเพาะปัสสาวะ ฉี่เขาจะราดอยู่แล้ว!

                “อาจารย์ครับ ขอไปเข้าห้องน้ำได้หรือเปล่า?” เขาวิ่งไปถามอาจารย์โรบิ้นที่ยืนสูบบุหรี่ล่อหน้าข้างคูลเลอร์น้ำ

                “ไม่ได้ เดี๋ยวมึงจะไปอ้วก กินให้หมดแล้วค่อยไป”

                โคตรใจร้ายเลยว่ะ!!

                เมื่อเขาเข้าห้องน้ำไม่ได้ ก็คงต้องปล่อยข้างทาง…

                เด็กชายที่ถูกลงโทษทั้งหมดต่างมีชะตากรรมเดียวกันคือปวดเข้าห้องน้ำแต่ไปไม่ได้ จึงตัดสินใจแก้เสื้อแก้ผ้าลงไปฉี่ในคลองน้ำข้างถนนใหญ่ที่ติดกับหอพักชาย…

                เป็นมิตรภาพที่ดีจริงๆ…

                “วันหลังจะสูบบุหรี่ก็อย่าให้กูรู้ ไม่งั้นมึงได้กินแบบนี้อีกแน่!”

 

               

               หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์โรบิ้นก็ลาออก เขาไปไหนไม่ทราบ ไม่มีใครรู้...

               ต่อจากนี้ไม่มีใครมาคุมหออีกแล้ว...อาจารย์บอมผู้เคร่งในกฎก็เห็นใจนักเรียน มีเล่นกันบ้างไม่ให้เด็กๆเครียด

               แล้ววิทลัยเเห่งก็เป็นสวรรค์ของทุกคน...สูบได้ โดยไม่ต้องกลัวจารย์ด่า แอบเอาเหล้าเข้ามา โดยไม่กลัวอาจารย์รู้...