W.A.R. รักพยศสยบร้าย

W.A.R. : Chapter 0; บทนำ ผู้ชายหน้าสวย
- - - - - - - - - -

          นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ดราม่า และมีสอดแทรกข้อคิดเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้แต่งขึ้นด้วยการอ้างอิงทางประวัติศาสตร์ หรือการเมือง การปกครองแต่อย่างใด ตัวละครในเรื่องเป็นเพียงการสมมติขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ไม่มีตัวตนหรือบุคลิกจริง เนื้อหาไม่ได้แต่งขึ้นด้วยเจตนาเพื่อสร้างความเสียหายแก่ผู้ใด หากมีข้อผิดพลาดใดที่เป็นการดูหมิ่น ลบหลู่สิ่งใดก็ตาม ผู้แต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

- - - - - - - - - -

"นานๆทีได้ลาพักร้อนกลับมาหาพ่อกับแม่ ผมไม่อยากกลับเขาเมืองเลยครับ"

          ผมอ้อนแม่ที่กำลังทำมื้อเย็นอยู่ในครัว แม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนและหันไปสนใจขนมปังที่เกือบไหม้ในเตาอบ คืนนี้เรามีงานสังสรรค์ต้อนรับผมกลับบ้านกันน่ะครับ ก็ตั้งแต่ที่ผมต้องเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไกลบ้านจนจบแพทย์ กว่าจะหาที่ทำงาน และได้รับตำแหน่งแพทย์ผู้ช่วยได้ก็ถือว่าดีแล้วสำหรับผมครับ เพราะถ้าต้องเทียบการใช้เส้นเข้าทำงานที่มีขั้นตอนที่ง่ายดายกว่ากับการที่ผมพยายามทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเองนั้น ผมและครอบครัวคงจะภูมิใจในตัวผมเองมากกว่านะครับ

"ลูกแม่หน้าสวยเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ แล้วเมื่อไร่จะหาสาวมาไหว้พ่อไหว้แม่บ้างล่ะ แม่น่ะ อยากอุ้มหลานเต็มแก่แล้วนะ" แม่ยิ้มหวาน เป็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่ผมไม่ได้เห็นท่านยิ้มแบบนี้มาตั้งแต่วันที่พวกท่านส่งผมเข้าหอพักมหา'ลัย
"ฮ่าๆ คุณนี่ก็พูดไปนั่น ลูกเราคงไม่สวยไปมากกว่าว่าที่ลูกสะใภ้เราหรอกน่า ลูกเราเนื้อหอมจะตาย อีกเดี๋ยวก็คงมีหลานมาให้ช่วยเลี้ยงแล้ว ใช่ไหม ไอ่ลูกชาย" พ่อเดินมายีหัวผม
"ผมคงให้พ่อกับแม่เลี้ยงหลานไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวผมจะบาปเอาน่ะครับ" แล้วเราก็หัวเราะพร้อมกัน

          ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำและเดินออกมาจากครัว แต่ก็ยังไม่วายที่พ่อจะแซวผมเรื่องใบปริญญาจบการศึกษาของผม

"โอ้ มิสเตอร์โรเจอร์ สมิท ลูกพ่อเป็น 'ด๊อกเตอร์' ซะแล้ว ฮ่าๆๆ ลูกเรานี่เก่งจริงๆนะคุณนะ" พ่อกับแม่ช่วยกันยกอาหารบางส่วนออกไปตั้งบนโต๊ะอาหารในห้องนั่งเล่นอย่างอารมณ์ดี

          ใช่ครับ ผมชื่อ โรเจอร์ เป็นลูกชายหน้าสวยคนเดียวของตระกูลสมิท ผมต้องอยู่ห่างจากพ่อแม่ตั้งแต่ตอนเข้าเรียนมหา'ลัยตลอดจนการทำงานในตัวเมืองท่ามกลางความเจริญต่างๆรอบตัว

          ประเทศyของเรานั้นมีความเจริญมาก แต่สิ่งเหล่านั้นทำให้ผมรู้สึกวุ่นวายนิดๆ และเมื่อได้โอกาส ผมจึงลาพักร้อนกลับมาที่บ้านเกิดนอกเมือง การกลับบ้านเที่ยวนี้ ผมได้เอายาบำรุงร่างกายมาให้พ่อและแม่ด้วยครับ การได้เป็นหมอถือเป็นโอกาสดีสำหรับผม ที่จะได้ดูแลพวกท่านก่อนที่จะไม่มีโอกาส ถ้าถึงเวลาปิดฝาโลงฝังแล้ว ถึงจะเคาะโลงเรียกให้พวกท่านลุกมาทานก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกครับ ผมคิดว่านะ..

"โรเจอร์ อาหารพร้อมแล้วจ๊ะลูก" เสียงตะโกนเรียกผมจากแม่ที่รออยู่ในห้องนั่งเล่น
"มาร้องคาราโอเกะกัน ไอ่ลูกพ่อ" ส่วนพ่อก็กำลังเปิดคาราโอเกะเพลงโปรดที่ผมมักจะร้องพร้อมกับที่พ่อเล่นกีตาร์อยู่เสมอ
"ครับพ่อ ครับแม่" ผมตะโกนกลับไปอย่างนั้น

ความสุข ไม่เข้าใครออกใคร..

ปัง! ปัง!!
เสียงอะไรน่ะ!? เสียงเหมือน.. มีคนยิงปืน! สัญชาตญาณทำให้ผมรีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปที่ห้องนั่งเล่นทันที!
"พ...พ่อ พ่อ! แม่! ลืมตาสิครับ คุยกับผ..ม พูดกับผมสิครับ! โฮ!!!"

...ดูแลพวกท่านก่อนที่จะไม่มีโอกาส ..เหมือนกับโอกาสของผมที่หมดไปแล้ว

กริ๊ก!

to be continue..