จิ้งจอกสีขาว

     แสงแดดอ่อนๆกระทบใบหน้าสีขาวซีดของร่างบาง เปลือกตาที่ค่อยๆลืมขึ้น เผยดวงตาสีทองแวววาวคู่สวย ฉันมองดูรอบๆ.. ภาพเหตุการ์ณทุกอย่างที่หลั่งไหลเข้ามา มันคืออดีตที่โหดร้ายและเจ็บปวด คือสิ่งที่ฉันไม่เคยลืมมันได้เลยสักครั้ง ภาพที่ฉันฆ่าพ่อและแม่ของตัวเอง กลิ่นคาวและรสชาติของเลือดอุ่นๆที่ไหลนอง มันฝังอยู่ในตัวฉัน แม้เวลาจะผ่านมานานนับปีแล้วก็ตาม.. ..

     เสียงประตูที่เปิดเข้ามา ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ คายะถือถ้วยน้ำชาเข้ามาฉันพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น รอยยิ้มที่ฉันไม่ควรจะได้รับมัน คายะไม่เคยโกรธเกลียดฉันสักครั้ง เธอเข้าใจและคอยอยู่ข้างฉันเสมอ  แต่ฉันไม่อยากจะเข้าใกล้คายะสักเท่าไหร่ เพราะถ้าฉันเผลอทำร้ายเธอฉันก็คงจะไม่เหลือใครอีก ตอนนี้ฉันเริ่มบังคับพลังปิศาจในตัวฉันได้แล้ว

"พี่คาริฮิเมะ ตื่นแล้วหรอคะ ^^ .. ฉันเอาน้ำชามาให้ วันนี้พี่คงจะอ่านหนังสืออยู่ในห้องสินะคะ"

"อือ .. . "

"ไปเรียนแล้วนะคะ แล้วเจอกันค่ะพี่ฮาริคิเมะ"

".. . . .. . "

     ชีวิตในรั้วโรงเรียนของฉันมันไม่สนุกนักหรอก ทุกคนต่างเกรงกลัวและมองว่าฉันแปลกประหลาด ไม่กล้าเข้าใกล้หรือพูดคุย ทุกคนต่างชอบที่จะกลั่นแกล้งฉัน ถึงจะอยากแก้แค้นสักแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่สามารถใช้ร่างจิ้งจอกสีขาวต่อหน้าผู้คนได้.. นั่นทำให้ฉันได้แต่เงียบและไม่ปริปากขอร้องใคร เก็บความเจ็บปวด เงียบเหงา และความหดหู่ไว้ข้างในเพียงคนเดียว 

     ในหัวใจของฉันเหมือนมีหลุมดำซ่อนอยู่มากมาย ความเศร้าที่มืดมิดที่อยู่ภายในไม่เคยจะหายไปแม้จะในเวลาที่ฉันกำลังหลับใหล.. . . ใครก็ได้ ช่วยดึงฉันขึ้นมาที.. .