แอบรักผิดไม?

       อึก!! เสียงหอบหายใจของผมดังขึ้น เฮ้อ...อีกแล้ว ฝันแบบนี้อีกแล้ว ทำไมนะ เรื่องราวมันก็ผ่านมา 2 ปีแล้วแท้ๆ ทำไมยังไม่ลืม ลืมลืมไปซะแบมแบม แค่การแอบรักงี่เง่า ทำไมถึงยังตามหลอกหลอนอยู่ได้ ผมหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมกับก้าวเท้าเข้าห้องน้ำ เพื่อเริ่มใช้ชีวิตในมหาลัย 

     ตอนนี้ ผมเข้ามหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งฮะ เรื่องราวที่เกิดขึ้น 2 ปีนั่น ทำให้ผมกับมาร์คฮยองห่างเหินกัน แต่หากถามว่าตอนนี้ ผมรู้สึกยังไง ผมคงตอบได้ โดยไม่ต้องคิดว่า ผมยังคงรักมาร์คฮยองอยู่ มันไม่ง่ายหรอกนะฮะที่จะตัดใจจากรักแรกของตัวเอง ผมไม่ได้เก่งขนาดนั่น 

    " เฮ้!! แบมแบมทางนี้โว๊ย!!! " เสียง สิบแปดหลอดของยองแจ ตระโกนเรียกผม ดังขึ้นอย่างไม่เกรงใจคนรอบข้าง 

   " นายจะเสียงดังอะไรนักหนาว่ะ " ผมเดินเข้าไปผลักหัวยองแจ เบาๆ พร้อมกับหันมาไปทักทาย ยูคยอม ที่นั่งหน้ายิ้มมองผมตั้งแต่เดินเข้ามา

   " วันนี้นายมาสายนะแบมแบม " ยูคยอมพูดขึ้น เสียงนุ่ม พร้อมกับหยิบนมกล้องและขนมปังออกมาวางไว้ตรงหน้าผม อย่างเช่นทุกวัน

    "อ่า ขอบใจนะ ยูค นายนี้รู้ใจผมจริงๆ " ผมพูด พร้อมกับหยิบขนมปังออกมาแกะกิน อย่างอร่อย นี่ไส้โปรดผมเลยนี่นา

    เพียบ!! ฝ่ามือปะทะกับต้นแขนผมดังขึ้น ทำให้ผมหันไปมองตามที่ยองแจตีทันที กับภาพที่ทำให้ผมกินขนมปังต่อไม่ได้แล้ว

    " สวัสดี แบมแบม ยูคยอม ยองแจ..." จิยองฮยอง เอ่ยทักทาย พวกผมอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับที่มาร์คฮยองกุมมือของจินยองฮยองเดินเข้ามา ผมพูดม่ผิดหรอกฮะ เพระาพวกเค้าสองคน คบกัน หลังจากที่ผม บอกชอบมาร์คฮยองไปเพียง 1 วัน เจ็บดีเนอะ 

   ผมซ่อนน้ำตาเอาไว้ พร้อมกับที่แจ็คสันที่โพล่งมาจากไหนไม่รุ้ เข้ามากอดผมจากด้านหลัง 

   " แบมแบมอา คิดถึงจังเลย " แจ็คสันฮยองพูดเสียงอ้อน พร้อมกับก้มหน้าเข้ามาหอมแก้มผม อย่างไม่เกรงใจสายตา คนรอบข้าง 

   " ฮยองฮะ อายคนอื่นเค้า " ผมพูดพร้อมรอบมองหน้ามาร์คฮยอง ที่ยังทำหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไร ทำไม ผมต้องเกรงใจด้วยนะ ในเมื่อเค้าไม่รู้สึกอะไรกับผมอยู่แล้ว ผมเป็นแค่เด็กข้างบ้านคนหนึ่งเท่านั่น จำใส่หัวไว้สิแบมแบม

   " พอเลย แจ็คสันฮยอง แบมแบมผมช้ำไปหมดแล้ว " ยูคยอมที่นั่งนิ่งมาตั้งแต่แรก โวยขึ้นพร้อมจับร่างผมแยกออกจากแจ็คสันฮยอง ทำให้แจ็คสันฮยองหน้างอ เรียก้สียงหัวเราะจากทุกคน ยกเว้น มาร์คฮยอง

   " แจบอมฮยอง!! " เสียงเรียกอย่างดีใจของยองแจดังขึ้น พร้อมกับการปราฏตัวของ อิมแจบอม หรือ แจบอมฮยอง ประธานของมหาลัยแห่งนี้ และเป็นคนรักของยองแจ เพื่อนผมด้วย แต่ทำไมบรรยากาศมันอึดอัดขึ้นนะ 

   " มาร์คฮยองฮะ ไปเรียนกันเถอะ " จินยองฮยองพูดขึ้น พร้อมกับกุมมือของมาร์คฮยองแน่น ภาพที่คู่รักเดินกุมมือกันไปเรียนมันทำให้ผมเจ็บ ตรงหัวใจ เหมือนมีอะไรมาแทง ทั้งๆที่เป็นแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ทำไมผมยังไม่ชินสักทีก็ไม่รุ้

   " ได้เวลาเรียนแล้ว ไปเรียนกันเถอะ แจ็คสันฮยองพูดพร้อมจับมือผม แล้วจูงไปในห้องเรียน " 

  " ฮะ "

   จะมีสักวันไมฮะ มาร์คฮยอง ที่ผมจะได้กุมมือ และเดินข้างกาย เหมือนกับคนคนนั่น ที่ยืนข้างฮยอง จะมีสักวันไม......ผมก็ไม่รู้.....ความหวัง.....นับวันยิ่งริบรี่ ....เหลือเกิน.....

 อา ... เรื่องใหม่ เรื่องใหม่คลอด ออกมาแล้ว 5555 เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้น ไมกี่ตอนก็จบ เกิดจากอารมณ์เศร้าๆๆๆ ของไรต์เอง  

                                ขอบคุณที่แวะมาอ่านคะ