สาวใช้คือตัวปัญหา?

 

 

"วีก้า! วันนี้ข้าได้อายเชโดว์สีใหม่มา ข้าจะแต่งหน้าให้เจ้าเอง"

 

 

เสียงเริงร่าดังผ่านห้องซักผ้าที่เป็นพื้นที่ทำงานของเหล่าสาวใช้ในวัง หญิงสาวผู้ถูกเรียกหันมาตามเสียงเรียก ใบหน้าชุ่มเหงื่อจากอากาศหน้าร้อนเธอจึงปาดมันออก ก่อนจะตอบว่า

 

 

"ขอหม่อมฉันทำงานให้เสร็จเสียก่อนแล้วท่านค่อยแต่งหน้าให้หม่อมฉันนะเพคะ"

 

 

"เจ้าอู้งานไดแอนด์ก็ไม่ว่าหรอก"ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาหาวีก้า ก่อนจะนั่งยองๆ มองดูหญิงสาวขะมักเขม้นขยี่เนื้อผ้าเปื้อนดิน

 

 

"แต่มันเป็นงานที่หม่อมฉันต้องรับผิดชอบเพคะ และผู้หญิงก็มากมายในวังแห่งนี้ ท่านลองไปแต่งหน้าให้ผู้อื่นดูบ้าง"

 

 

"ก็ข้าแต่งหน้าให้เจ้าตั้งแต่ยังเด็กนี่นา แต่งหน้าเดิมมันถนัดกว่า แถมวันนี้ข้าเพิ่งกลับมาจากเมืองอื่น ซื้อทั้งอายเชโดว์ทั้งน้ำหอมกลิ่นใหม่มาด้วย ไม่ลองเดี๋ยวนี้เดี๋ยวเจ้าจะเสียดายน้า"เจ้าชายเจ้าสำอางค์ยังไม่ล้มเลิกความพยายามที่จะจับสาวใช้มาลองเครื่องสำอางค์ใหม่

 

 

"น้ำหอมกลิ่นมะลินะวีก้า ดอกมะลิไม่ได้หาง่ายๆ ที่เมืองเราน้า"

 

 

ว่าแล้วขายหนุ่มก็ไม่รีรอหยิบขวดของเหลวสีใสขึ้นมาและฉีดมันลงที่ชายเสื้อ ก่อนจะยื่นให้หญิงสาวดมดู แต่อีกฝ่ายเบือนหน้าหนี

 

 

"หอมดีเพคะ แต่ท่านต้องรอข้าทำงานให้เสร็จก่อน"

 

 

"กล่าวไว้ว่าไม่มีหญิงคนใดไม่อยากมีเสน่ห์ เจ้าเป็นหญิงสาวก็ต้องรีบคว้าขวดยาเสน่ห์นี่ไว้นะ"

 

 

"แต่หม่อมฉันขอคว้างานเลี้ยงชีพก่อนเพคะ หม่อมฉันยังไม่อยากถูกไล่ออก"

 

 

"เอาน่า เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าซักผ้าก็ได้"

 

 

"องค์ชายรัชทายาทไม่สมควรที่จะทำงานนี้เพ..."

 

 

"ว้าย!!! "วีก้าสะดุ้งโหยง จู่ๆ เสียงแหลมสูงก็แล่นปรี๊ดเข้าโสตประสาทของเธอ ที่นี่มีแค่เธอกับเจ้าชาย ตัวเธอเองก็ไม่ได้กรี๊ด แปลว่า....

 

 

"ผีเสื้อตัวนี้เหมาะกับการแต่งหน้าครั้งนี้ดีนะเนอะ สีของปีกเป็นสีครีมลายน้ำตาล ดูฟุ้งๆ อุ่นๆ ดี"

 

 

เจ้าของเสียงกรี๊ดบาดหูเมื่อครู่กลับมาพูดด้วยโทนปกติที่ชายชาตรีเขาควรจะมีกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหารู้ไหมว่าในใจของสาวใช้เบื้องหน้าหนักใจกับองค์ชายเพียงคนเดียวของอาณาจักรเหลือเกิน

 

 

องค์ชายคีอาแห่งอาณาจักรควิชเช่นั้น ตั้งแต่ยังเยาว์วัยก็แอบเครื่องสำอางค์ขององค์ราชินีมาแต่งหน้าให้ลูกสาวใช้คนหนึ่ง แต่งมั่วจนกลายมาสวย ฝีมือเลื่องลือทั่วหล้า รวมกับกิริยาไม่สมชายทำให้ราชาปวดขมับกับทายาทเพียงคนเดียวยิ่งนัก

 

 

เรื่องการวางตัวในสังคม มารยาท การเมือง การรบ ภูมิศาสตร์ จิตใจอารี มีความเพียร ทุกอย่างที่จะทำให้ชายผู้หนึ่งกลายเป็นผู้ปกครองเมืองที่สมบูรณ์แบบ รวมอยู่ในตัวขององค์ชายคีอาทั้งหมด แต่....องค์ชายดันมีอีกมุมหนึ่งของตัวเองที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่ เพียงแค่นั้นเองที่ทำให้เขาอาจไม่ได้รับการถ่ายทอดตำแหน่งต่อราชาและราชินีหรือจะอยู่นิ่ง

 

 

ลือไปทั่วว่ามีหญิงสูงวัยตัวแคระเกร็นผู้หนึ่ง เตี้ยผิดปกติแต่กิริยางดงามดั่งหญิงสูงศักดิ์ถึงแม้นางจะไม่ได้มาจากฐานะสูงเพียงนั้น ด้วยกิริยานี้แล จึงทำให้ผู้ที่ถูกนางอบรมมีบุคลิกดีขึ้นมาตาเห็น ไม่ว่าหญิงชาย แก่หรือเด็ก สามารถดัดได้หมด ว่าแล้วไม่รีรอ ราชาราชินีจึงเรียกตัวหญิงร่างแคระคนนั้นมา..........

 

 

"สาวใช้......."

 

 

เสียงนุ่มน่าฟังของสตรีเพศดังแผ่วเบาท่ามกลางความมืดบนหอคอย สายตาเฉียบคมจ้องมองลงมายังร่างสองร่าง

 

 

"คือตัวปัญหา"

 

___________________________________________

 

 

"ต่อไปนี้ หม่อมฉัน เอลีน เบเกอร์ จะมาทำหน้าที่ให้ท่านกลายเป็นทายาทที่เหมาะสมกับตำแหน่งเพคะ"

 

 

หญิงวัยกลางคนตัวแคระย่อโค้งอย่างน้อยน้อม เอลีน เบเกอร์ คาดได้ว่ามีอายุห้าสิบกว่าปี จากรอยตีนกาที่เห็นได้ประปรายเพราะมีเครื่องสำอางค์ช่วยอย่างแนบเนียน และผมสีเทาแซมขาวเล็กน้อย ดูสง่างามแม้ความสูงผิดปกติ

 

 

"ยินดีที่ได้รู้จักท่าน เอลีน แต่ข้าอยากรู้เหลือเกินว่าเหตุใดข้าจึงยังไม่เหมาะสมกับตำแหน่งจนเสด็จพ่อต้องส่งท่านมา"

 

 

หญิงร่างแคระเงียบสักพัก ก่อนจะตอบว่า

 

 

"หม่อมฉันจะทำในสิ่งที่ควรทำ ออกดูโหดร้ายสักหน่อย แต่องค์ชายมิใช่เด็กแล้ว หวังว่าคงเข้าใจ"

 

 

"ข้ารับฟังเสมอ"

 

 

"ปัญหาของท่านมีเพียงเล็กน้อย แต่มันส่งผลอย่างมาก และท่านก็รู้ตนเองดี"

 

 

"........."

 

 

"เหตุผลของทุกอย่างคือการที่ท่านยังไม่ได้แต่งงาน ซึ่งตอนนี้องค์ชายมีประชนมายุ 23 ปี"

 

 

"ไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็น"

 

 

"ใช่ นั่นใช่เพคะ ปัญหาทางพฤติกรรมของท่านทุกอย่างมันมาจากจุดจุดนี้"

 

 

"ฟังนะ ข้า......" คีอาลากเสียงยาวก่อนจะเงียบไปราวจำยอม

 

 

"หม่อมฉันไล่วีก้าออกจากงานที่นี่แล้ว แต่ไม่ต้องห่วง ข้าหาที่ให้นางไว้"

 

 

"ท่าน?!" องค์ชายเบิกตากว้าง

 

 

"และหาคู่หมั้นให้ท่านด้วย รีเอล่า คือบุตรสาวของดยุคแห่งอาณาจักรเกบเบีย งานหมั้นของ ท่านจะถูกจัดขึ้นอีกสี่วันข้างหน้า"

 

 

ไม่รู้ว่าเหตุใด เจ้าชายคีอากลับมองเห็นปีศาจชาด้านภายในตัวหญิงวัยกลางคนผู้นี้ อาจเพราะนางเข้ามาจัดการชีวิตของเขาโดยไม่ถามความเห็นสักนิดว่ายินยอมหรือไม่ แต่ใครจะยอมกันล่ะ อีกตั้งสี่วันจะถึงงานวันหมั้น

 

 

"ได้ แต่ข้าอยากจะรู้ว่าท่านส่งวีก้าไปที่ไหน?"

 

 

"สาวใช้คือตัวปัญหาเพคะ"

 

___________________________________________

 

 

"คุกเข่าลงซิเพคะ"

 

 

หญิงสาวเบื้องหน้ากล่าว รีเอล่าก็เหมือนกับลูกขุนนางทั่วไป ผิวขาวซีดราวกับได้ถูกแดดมาทั้งชีวิต สวมใส่เสื้อผ้าแฟชั่นที่บางครั้งออกจะดูสยองสักนิด ดวงตากกลวงโบ๋ (นี่เราคิดถูกรึเปล่าเนี่ยที่จับนางมาคู่กับเจ้าชาย) ริมฝีปากแดงแจ๋ และท่าทางการเชิดหน้าแลดูหยิ่งนิดหน่อยองค์ชายคีอานิ่งเงียบ ทำให้แขกร่วมงานหมั้นครั้งนี้หัวใจเต้นแทบหลุดออกจากอก ทำไมองค์ชายไม่คุกเข่าลง? นี่คือคำถามที่อยู่ในใจ ชายหนุ่มยังนิ่งต่อไปจนว่าที่คู่หมั้นประวนประวายอย่างเห็นได้ชัด นางกลอกตาลึกลักไปมา จนสุดท้ายเจ้าชายก็เอ่ยคำพูด

 

 

"วีก้า"

 

 

หญิงสาวสูงศักดิ์เบื้องหน้าเบิกตากว้างด้วยความโกรธ แต่คุมพายุในใจให้สงบได้ก่อนจะกล่าวว่า

 

 

"รีเอล่าเพคะ"

 

 

เจ้าชายคว้ากล่องใบน้อยออกมา เปิดมันออกจึงปรากฎให้เห็นแหวนที่ถูกประดับด้วยเพชรชื้นเม็ดๆ หลายเม็ด มิใช้เพชรเม็ดโตเพียงเม็ดเดียวอย่างที่นิยมกัน

 

 

"วีก้า"

 

 

ครานี้ชายหนุ่มหันไปพูดกับพยาน เขาสาวเท้าผ่านฝูงชนและพยายามไล่ตามหญิงสาวในชุดดูมีฐานะนางหนึ่งที่กำลังวิ่งออกจากงานหมั้นครั้งนี้

 

 

"วีก้า!!"

 

 

ในที่สุดชายหนุ่มก็ไล่ตามนางซินเดอเรลล่าทัน เขาคว้าข้อมือเธอไว้ไม่ให้ไป ทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมาหาผู้ที่รั้งเธอไว้......

.

.

.

.

 

 'สาวใช้คือตัวปัญหาเพคะ'

 

 

'ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้าไม่อยากแต่งงานกับคนที่ข้าไม่รู้สีรู้สาด้วย'

 

 

'แล้วท่านจะให้หม่อมฉันปล่อยให้ท่านแต่งงานกับสาวใช้ท่ามกลางการคัดค้านของประชาชนหรือ?หน้าที่ของหม่อมฉันคือการทำให้ท่านเป็นราชาที่ดี'

 

 

'ราชาที่ดีต้องทำให้ประชาชนมีความสุข แต่ถ้าราชาไม่มีความสุขจะทำให้ผู้อื่นมีความสุขได้อย่างไร ท่านกำลังทำให้ข้าเป็นราชาที่ไม่ดีต่างหาก'

 

 

'.........'

 

 

'ข้าเชื่อว่าท่านทำได้เอลีน ทำให้ข้าเป็นราชาที่ดี'

 

 

'.........'

 

 

'ท่านส่งวีก้าไปที่ใด?'

 

 

'สาวใช้คือตัวปัญหา มิใช่ตัววีก้าข้าส่งนางไปให้ เฮเลน เศรษฐีนีที่ท่านรู้จักดี นางต้องการบุตรสาวบุญธรรมเพคะ'

.

.

.

.

 

 

 ชายหนุ่มส่งยิ้มละมุนให้หญิงสาวเบื้องหน้า มือใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ไม่เข้าที่ของอีกฝ่าย ความรักที่เขามีให้มันช่างยืนนานและจริงใจจนสัมผัสได้ หากแต่ว่าถูกฐานะขัดขวางไว้ จึงแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งที่หนักใจต่อทุกคน หากจะเล่าให้กระจ่างคงต้องสาวถึงความคิดซื่อๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง

 

 

"ข้าขโมยเครื่องสำอางค์มาแต่งหน้าให้เจ้าทุกวันตลอดสิบห้าปีที่ผ่านมา เพราะข้าอยากให้เจ้าเป็นหญิงที่สวยที่สุดแม้เจ้าจะทำงานเลอะนู้นเลอะนี่ ที่ข้าทำตัวไม่สมชายก็เพราะเจ้ามักจะทิ้งระยะห่างกับข้าตลอด ข้าจึงคิดว่าการกระทำแบบนี้มันจะทำให้ข้ากับเจ้าสนิทกันมากขึ้น มันคงทำให้เจ้าหนักใจ แต่ข้าสัญญาวีก้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเหนื่อยอีกต่อไป"

 

 

หญิงสาวกุมมือปิดปากตัวเองและหลั่งน้ำตาเล็กน้อย ความรู้สึกมันช่างโล่งอก ดีใจจนหายใจติดขัด ชายหนุ่มทิ้งตัวคุกเข่าลงเบื้องหน้า และเอ่ยคำวิเศษออกมา

 

 

 

"แต่งงานกันนะ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

***********************

 

บลูพยายามเขียนอะไรที่มันไม่ดราม่าาาาาาาา ฮือๆ T^T เรื่องแรกที่ไม่จบแบบมาม่าในชีวิต ดีใจแทบหลั่งน้ำตาตามวีก้า TTOTT