เค้าอยากมีแฟน 555+

วันแรกที่ก้าวเข้ามาเรียนในศูนย์พัฒนาฝีมือแรงงานจังหวัดร้อยเอ็ด วันนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรมากมายเลยนอกจากจะมีคำถามเล็กๆ น้อยๆ ในใจที่ว่า ‘ทำไมฉันต้องเข้ามาฝึกวิชาเพลงดาบที่นี้’ ใช่ เพราะตอนนั้นฉันโดนบังคับโดยฝีมือท่านพ่อท่านแม่ที่น่ารักของฉันเอง

สาขาช่างซ่อมไมโครคอมพิวเตอร์...ที่ฉันเหมือนโดนบังคับให้ศึกษา ตอนนั้นฉันรู้แต่เพียงว่า...ฉันไม่อยากที่จะเรียนมันเลยจริงๆ ถ้าให้เลือกได้ขอเป็นสาขาที่ฉันถนัดได้ไหม ฉันอยากเรียนอะไรที่มันง่ายๆ กว่านี้ ใช่ สาขาพนักงานบันทึกข้อมูลด้วยคอมพิวเตอร์น่าจะดีกว่า...ถ้าให้เลือกที่จะมาเรียน

เริ่มต้นมันดันผิดเกินกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ ในเมื่อสาขาพนักงานบันทึกข้อมูลด้วยคอมพิวเตอร์เขาไม่เปิดสอนทันควัน ฉันก็เลยต้องจดใจมาร่ำเรียนสาขาช่างซ่อมไมโครคอมพิวเตอร์แทนจนได้ เฮ้อ...เอาจนได้

ตอนแรกๆ ฉันเรียนไปโคตรไม่ชอบเลย ในเมื่อมันไม่เป็นไปตามที่คิด ฉันก็ซ่อมไมโครคอมพิวเตอร์ผิดๆ ถูกๆ ไป ‘เออ...สรุปคือกูมั่วนิ่มสินะ’

ดีหน่อยที่ได้พวกพี่ๆ คอยให้กำลังใจจนผ่านมาถึงจุดนี้ได้ ฉันเชื่อมาโดยตลอดว่าเรียนไปก็เท่านั้น สำหรับคนอย่างฉันมันคงเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหนมากเลย นั้น...ขนาดตัวเองในตอนนั้นยังดูถูกตัวเองเลย ให้ตายสิ...โรบิ้น

และในตอนนี้ความคิดในแง่ลบของฉันไม่ได้หายไปแล้ว ตอนนี้ฉันมองโลกไปในวันข้างหน้า...มองโลกในสิ่งที่ดีกว่าเก่า...ในแง่บวก เย้ๆ ฉันจะบินได้แล้วววว ยะฮู้ววว

...

ครับ ขอบคุณที่อ่านเรื่องที่มโนขึ้นของกระผมครับ ขอบคุณ...มากก