ความเท่าเทียม

        เกลียวครื่น ชัดเข้าหาชายฝั่ง เสียงดังไม่ยอมหยุด ดั่งชีวิตคนที่ต้องทำงานหาเงินมาใช้จ่ายในชีวิต อันแสนสั้นเพียง ไม่ถึง 100 ปี

   แสงแดด กระทบเข้ากับผิวหนังสีดำของ ชายหนุ่มชาวประมงที่กำลัง ถอดเสื้อเพื่อคลายร้อนพร้อมลดกลิ่นเหม็นจากเหงื่อที่รินไหลของผู้ใช้แรงงาน เพื่อแลกกับเงินค่าจ้างขั้นต่ำ300 บาท

    " ว่ายังไง ไอ้หนุ่มไหวไหม "เสียงถามมาจากอีกฝากของเรือ ชายวัยกลางคน กำลังลากอวนเล็กขึ้นมาอย่างขมักขเม้น

     " พอไหวครับลุง ชายหนุ่ม รีบตอบผู้อาวุโสกว่าด้วยน้ำเสียง นอบน้อม ภายในใจของเขากลับอยากร้องตะโกนว่า ตัวเขาอยากหยุดพัก มันทั้งร้อนทั้งเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ......

     ณ ร้านสุกี้ในห้างใหญ่

   ชายหนุ่มชาว ประมงเมื่อเสร็จ จากการเดินเรือเขารับค่าแรง อันน้อยนิด พาแฟนสาวมาเที่ยว ในห้างแห่งนี้ แฟนสาวของ หนุ่มชาวประมงเป็น คนสวยน่าตาน่ารักผิวสองสี เธอใช้แต่ของ แบรนแนม ชอบเข้าห้าง เพื่อมากิน ร้านชุกกี้ชื่อดังทุกเดือน

    " นี่ หนูทนกับพี่ไม่ได้แล้วน่ะ ตั้งแต่หนูคบกับพี่เพื่อนๆก็นินทาหนู หาว่าหนูไม่มีปัญญาหาแฟนดีๆ ต่อไปนี้พี่ไม่ต้องมาชวน หนูมาเที่ยวอีก หนูขอตัวหล่ะ" หญิงสาวบอกเลิกชายหนุ่ม อย่างไม่แค สายตาคนในร้าน สุกี้ ทิ้งไว้เพียงชายตัวดำ นั่งทำใจ จิตใจของเขาคิดทบทวนเรื่องราวดีๆ ที่เคยทำให้เธอ ทุกอย่างเงินที่หามาได้ เอามาชื้อของให้เธอ แต่แล้วเธอกลับทิ้ง เขาไป

   หนุ่มชาวประมงนั่งเงียบอยู่ในร้าน คนเดียวจนเวลาล่วงเลยไป หลายนาที แล้วก็มีวัยรุ่น รุ่นเดียวกับเขาเข้ามานั่งโต๊ะ ข้างๆ เสียงพวกเขาพูดหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน มีชาย2 คน กับ หญิงอีก2 คน ทั้งหมดสั่ง สุกี้ ชุดพิเศษมารับประทาน เสียงคุยของทั้งหมดดังมาถึงเขา

   " เฮ้ย ๆ เมื่อวาน แกได้ดูหนังเรื่อง ใหม่ที่เข้าฉายรึเปล่า แม่งมันมากเลย ชายหนุ่มคุยกับชายอีกคน"

   " นี่เธอ เมื่อวานเราไป ตามพี่คนนั้นมา คนที่เป็นดาราดังจากเกาหลี หน้าใสๆ หล่อมากเลยเธอ " จริงดิ คราวหน้าชวนแฟนครับอย่างเราไปบ้าง สองสาวก็คุย สนุกสนาน

    ภายในใจของหนุ่ม ชาวประมงเริ่มคิด ว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขา พวกเด็กพวกนี้ผู้ชายก็เอาแต่ดูหนังไม่ต้องมาทำงาน ตัวดำอย่างเขา สวนพวกผู้หญิง มันก็เอาแต่บ้าดารา  นึกๆ ไปชีวิตเขาช่างรันทดนัก

     "ไป กันพวกเรา เสียงวัยรุ่นจากหัวโต๊ะ ชวนเพื่อนให้ไป เที่ยวที่อื่น ต่อแล้วลุกจากไป หนุ่มชาวประมงมองตามด้วยแววตา อิจฉา แล้วมองดูที่โต๊ะ อาหารของพวกเขา

    อาหาร ทะเลที่เขาหามาอย่างยากลำบาก ถูกกินทิ้งกินขว้าง มีทั้งปลาหมึก ที่พวกนั้นเทต้มไว้เฉย ทั้งกุ้ง ทั้งปลาล้วนเป็น ของดีๆ ทั้งนั้นทิ้งวางไว้ที่จาน ที่มีขยะกองไว้จนเกือบล้น

    ชายหนุ่มชาวประมง รีบจ่ายตังค์ แล้วเดินออก จากร้านโดยไม่หัน ไปมองอีก ความคับแค้นใจในโชคชะตาทำให้ เขาวิ่งตาม วัยรุ่นกลุ่มนั้นไปเพื่อต่อว่า เมื่อไปถึงด้านหลัง กลุ่มวัยรุ่น เขาหยุดเพราะ ความกลัวแล้วหันหลังกลับ เดินจากมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     ระหว่างที่เขาเดินกลับ ออกมาเสียง เอะ อะ โวย วายก็ดัง มาจากด้านหลังของเขา ชายหนุ่มรีบหันไปดู

   " ไอ้ พวกบ้า อย่าทำเขา เสียงร้องห้ามของผู้หญิงในกลุ่ม ไม่ให้เด็กวัยรุ่น ประมาณ 5 คนรุมทำร้ายวัยรุ่นชาย2คนก่อนหน้า เสียงตุบ ตับ ไม่สงบ ลงง่ายๆ ทำให้ หนุ่มชาวประมงทนไม่ไหว รีบวิ่งเข้าไปแตะต่อย พวกที่รุมทำร้ายจนมันถอยไป 

    ขอบคุณ มากค่ะ สองสาว กล่าวขอบคุณแล้วช่วยกันพยุงเพื่อน ชายทั้ง2 จากไป

     หนุ่มชาวประมงเช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วเดินกลับไป ขึ้นรถ สองแถวต่อไปที่เรือ ระหว่างทางเขานึก อยากทำบุญจึงไปที่วัด แห่งหนึ่ง

     เมื่อถวาย สังฆทาน เสร็จ เขาจึงเดินออกมานั่งสงบจิตใจที่ต้น ไทร หน้าวัด " นี่นาย มาทำอะไรที่วัด วัยรุ่นอย่างนายไม่น่ามาที่อย่างนี้ได้ เสียง สาววัยใก้ลเคียงชายหนุ่ม นุ่งขาวทั้งชุด รวบผมเรียบร้อย ผิวขาวผุดผ่อง ถามพร้อมกับยิ้มให้เขา

    " เธอ เป็นใคร? เด็กหนุ่มรีบถาม " ฉันแค่ เห็นความทุกข์ ในใจเธอ เด็กสาวตอบ " อะไรกันยัยนี่ ถ้าจะบ้าไปดีกว่า เด็กหนุ่ม รีบลุกเดิน ออกทันที " ถ้านายไม่ปล่อย วางความสุขของนายก็ จะไม่มี" คำพูดสั้นๆ ทำให้หนุ่มชาวประมงหยุดคิด แล้วเดินต่อไป

   ที่เรือหาปลา

ชายหนุ่ม นั่งคิดถึงคำพูด จากหญิงที่วัด จนเวลาล่วงเลยไปนาน หลายชั่วโมง แล้วเขาก็คิดได้  หากเขาคิดว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม เขาคิดผิด เพราะโลกนี้ สิ่งหนึ่งที่เราได้มาด้วยกันทุกคนก็คือ ความ เจ็บ และความตาย ต่อให้รวยแค่ใหน ความตาย! มันอยู่กับ พวกเราทุกคน.

ผู้เขียน ลองเขียนแบบนั่งพิมพิ์ เลยโดยที่ไม่เขียนร่างโครงเรื่อง ก่อน ผล ออกมาคือ มันกลายเป็นผลงานสุดห่วย ผมว่าการเขียนต้องมีการกลั่นกรองก่อนพิมพิ์ ถูกที่สุด