I'll Never forget you

สายลมอ่อนๆมากระทบเบาๆที่แก้มทั้งสองข้าง.....ทำให้ฉันนึกถึงใบหน้าของเธอ...คนที่ฉันเคยรัก

รักแรกพบที่งดงาม รักแรกที่เป็นเหมือนกับดอกไม้ที่ผลิบาน ดวงตาคู่นั้นช่างไม่ต่างไปปจากดอกไม้

รักแรกของเด็กน้อย.......

ในวันที่แสงแดดสาดส่องมายังร้านดอกไม้ที่ไร้ผู้คนยังมีหญิงสาวเจ้าของร้านนั่งจัดดอกไม้ใส่แจกัน

มองเข้าไปในร้านอย่างยิ้มๆ ใบหน้าสวยที่สูดดมดอกไม้เหมือนภาพในเทพนิยาย ก่อนที่จะเปิดประตูเอาไปในร้าน ก้าวช้าๆไปหาเธอที่ไม่รู้ว่ากำลังมีลูกค้า หยุดตรงหน้าโต๊ะตัวที่เธอกำลังจัดดอกไม้ โดยที่เธอก็ยังไม่เงยหน้ามามองสักที เคาะไปที่โต๊ะเบาๆเพื่อเรียกสติคนที่งุงอยู่กับดอกไม้ในมือแต่ดูเธอจะตกใจเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มบางๆ ผมเลือกที่จะสั่งช่อดอกไม้เธอสักช่อ... เดินออกจากร้านมาก็ได้แค่ยิ้มไปเรื่อยๆ เมื่อถึงห้องผมวางของทุกอย่างลงที่เตียงก่อนจะเดินไปที่กระดานวาดรูปพลางนึกถึงหน้าสวยๆที่มีรอยยิ้มบางๆไปด้วย.....

   12:00am  ยืนอยู่หน้าร้านเดิมอีกครั้งพร้อมกระบอกใส่ภาพ ลังเลที่จะเดินเข้าไป แอบมองเข้าไปในร้านก็ยังเจอเธอคนเดิม ก่อนที่จะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปในร้าน เดินเลือกดอกไม่ไปเรื่อยๆแอบมองเธอเป็นระยะแต่ก็ยังไม่ให้มันกับเธอ... ผมเลือกForget me not มา1 ช่อ เดินไปจ่ายตังค์แล้วรีบออกมาจากร้านนั้นทันที...

    19:00pm มันเป็นเพราะผมไม่กล้าพอ...หันไปมองภาพวาดอย่างทรมาน กระดาษในมือเป็นคำเตือนให้กับผม ก่อนจะตัดสนใจม้วนเก็บภาพใส่กระบอกแล้ววิ่งออกจากบ้านไปที่ร้านแห่งนั้น...

ผมมายืนที่หน้าร้านอีกครั้งอย่างเหน็ดเหนื่อย ผลักประตูเบาๆเข้าไปให้ร้านผมเดิกผ่านดอกไม้ต่างๆตรงไปยังประตูหลังร้าน..ก็พบกับเธอที่นั่งอยู่กลางสวนดอกไม้ ผมเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ

"อะ...เอ่อ..คุณครับ"

"....."

"ผม....."

"......" 

"คือ....พรุ่งนี้...."

"......."

"ผมต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ" ผมจะพูดยังไงกับเธอดีละ ได้แค่เกาหัวแก้เขิน

"......."

"คือว่า...ผม...."  ทำใจกล้าๆที่จะพูดออกไป

"........"

"......ความจริงแล้ว"

"......"

"ผมชอบคุณมาก...."

"......."
"แต่ว่า....." ผมเลือกที่จะพูดคำนั้นเบาๆ "ถ้าเป็นไปได้....ผมก็ไม่อยากไป..." เธอไม่ตอบโต้ผมสักคำ ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้จึงรีบวิ่งออกจากร้านเธอทันที......
     ฉันมองตามผู้ชายคนนั้นที่บอกชอบฉัน....ฉันเลือกที่จะลุกวิ่งออกไปตามเค้า แต่ก็มาสะดุดสิ่งหนึ่งที่หน้าร้าน ฉันหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาดูก่อนจะค่อยๆเปิดออก คลี่ภาพออกเรื่อยๆ...แล้วมันคือภาพฉันเอง มองหาเค้าจนทั่วแต่ก็มีแต่ความว่างเปล่าหยดน้ำตาค่อยๆไหลอาบสองแก้ม...

     เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ฉันเองก็ไม่รุ้ได้แต่มองภาพในมือ...ในคืนวันนั้น... เค้าจากไปทั้งอย่านั้น...แล้วเราก็ไม่ได้พบกันอีกเลย... มีคำพูดนึง...คำที่ฉันไม่ได้บอกออกไป...จนถึงตอนนี้

( ภาษามือ ) 

ฉันชี้มือเข้าหาตัวเอง

".....ฉัน......"

แล้วผายมือไปยังเก้าอี้ที่ว่าง

".......คุณ......."

ฉันกำมือหลวมๆแบมือบนกำปั่นแล้วมั่นรอบ..

".....รัก......."

".......ฉันรักคุณค่ะ....."

เหมือนกับเสียงที่เค้าไม่มีวันได้ยิน...

 ปล. เหมือนแต่งไม่รู้เรื่องยังไงไม่รู้ TT