I Need Some body (Zombie)

.
โลกที่บิดเบี้ยวใบนี้ไม่ว่ามันจะผิดเพี้ยนไปอย่างไร หัวใจเราก็ไม่เคยไร้ความรัก...

ท่ามกลางเสียงเชียร์เพลงบูมของรุ่นน้องปีหนึ่งดังอยู่ทั่วมหาวิทยาลัย เขากลับไม่สนใจนัก กล่องรับบริจาคที่รุ่นน้องนำมาให้ก็ไม่ได้สน ได้แต่มองไปที่เธอกับเพื่อนๆอีกกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังหัวเราะและยิ้มกับน้องๆที่มาร่วมยินดีในอีกวงหนึ่งไม่ไกลนัก เขามองอยู่อย่างนั้นจนเพื่อนต้องเอาเงินมาใส่กล่องให้แทน

เขาเดินไปหาเธออย่างรวดเร็วจนทุกคนในกลุ่มจ้องมองเป็นตาเดียว

‘ขอถ่ายรูปได้ไหม’ เขาถามเธอ เธอมองเขาอยู่ชั่วครู่ก่อนตอบตกลง ‘ได้สิ’

เพื่อนๆกำลังต่างก็กำลังจะเข้ามาถ่ายรูปด้วยแต่เขาก็พูดขึ้น “ขอถ่ายแค่สองคน” ทุกคนถอยห่างออกมาจากเฟรม

‘เป็นยังไงบ้าง’ คำถามนั้นแผ่วเบาเพียงต้องการให้เธอได้ยิน

‘ก็ไม่เจ็บไม่ป่วย’ แสงแฟลชวาบอาบร่างของทั้งคู่ไว้แต่รูปที่ได้คือเขาเอาแต่จ้องใบหน้าเธอซึ่งเธอเองก็เอาแต่มองไปทางอื่น

‘ผมขอโทษ’

‘เรื่องอะไร’

‘ไม่เอาน่านิ ผมขอร้องเถอะคุณอย่าโกรธผมเลย ผมผิดไปแล้วตลอดหลายเดือนที่ผมไม่ได้พบคุณมันทรมารมากแค่ไหนคุณรู้ไหม ได้โปรดให้อภัยผม’

‘เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะวัตน์ มันจบไปแล้ว’ เธอพูดแล้วเดินจากไป เขาพยายามเดินตามแต่เพื่อนคนอื่นกันไว้

‘เราเคยรักกันไม่ใช่เหรอนิ ได้โปรด ผมขอร้องกลับมาเถอะ’ เขาตะโกนไม่สนใจว่าใครรอบข้างจะหันมามองมากแค่ไหนก็ตาม

เธอหยุดเดินแล้วหันมา วินาทีนั้นเขาดีใจมาแค่คำพูดของเธอที่พูดมานั้นบรรจงขยี้ความหวังทั้งหมดของเขาลง

‘จำไว้นะวัตน์ ต่อให้โลกทั้งโลกนี้มีผู้ชายเหลือแค่นายเพียงคนเดียว ฉันก็ไม่มีวันรัก’

“คิดอะไรอยู่” เสียงนั้นปลุกให้เขาตื่นจากความคิด

“อะไรก็ได้ที่มันเรื่อยเปื่อย” เขาถอนหายใจ “คุณยังไม่นอนอีกเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกน่าผมปิดประตูแล้วพวกมันเข้ามาไม่ได้แน่ๆ หรือว่าคุณหิว ทนเอาหน่อยนะพรุ่งนี้เช้าเราค่อยไปหาอะไรในห้างไม่ก็เซเว่น ถ้ามันไม่พังไปก่อนนะ ฮ่าๆ”

“เปล่าหิว เปล่ากลัว แต่ฉันนอนไม่ได้หลับตาลงทีไรก็เห็นภาพคนที่รักตายกลายเป็นผีดิบพวกนี้ไม่ได้ ทำไมโลกต้องกลายมาเป็นแบบี้ด้วย ทำไม”

“ผมก็อยากรู้ แต่คิดอีกทีไม่รู้เลยจะดีเสียกว่า เราไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว”

“ดูเหมือนเธอไม่กลัวเลยนะ เธอรอดมาได้ยังไง”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คิดว่าคงเป็นเพราะความบ้า” เขาหัวเราะ

“นั่นสินะ เธอยังคงเหมือนเดิม เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ตอนเย็นที่ช่วยฉันไว้ก็เพราะความบ้าดีเดือดตอนนั้นฉันคิดว่าไม่รอดแล้วแท้ๆ”

ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวผ่านแสงเทียนไขแล้วถอนหายใจ

“บางทีผมก็อยากให้มันเปลี่ยนแปลง แต่บางอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงยากนะว่าไหม”

“เช่นอะไร”

“หัวใจ...” เขาพูดดวงตายังจ้องมองไปที่หญิงสาวนิ่งกันไปชั่วครู่ “นอนเถอะนิ”

“เธอก็นอนได้แล้ววัตน์”

ยังก่อน...เขาตอบในใจ...ผู้ชายที่ตอนนี้อาจเหลือเขาเพียงคนในโลกขอมองเธอให้นาน...