เวลาสั้นๆ กับฝันที่ล่มสลาย

ผมใช้ชีวิตแบบนักเรียนไทยปกติครับ ตื่น 6โมงครึ่ง อาบน้ำ กินข้าว ต้องเสร็จทุกอย่าง และออกจากบ้านก่อนเวลา 7โมงครึ่ง เพื่อที่จะไปเผชิญหน้า กับรถนับร้อยๆคัน ที่ติดเป็นขบวนบนถนนรามอินทรา และก็ต้องเตรียมร่างกาย ไปยืนเป็นอาหารของแสงแดด รอเคารพธงชาติที่โรงเรียน ตอนเวลา8โมง

เมื่อเสร็จกิจกรรมหน้าเสาธง ทุกอย่างก็เงียบครับ นักเรียนนั่งลงกลางสนามร้อนๆ เพื่อรอฟังคุณครูที่ยืนพูดในที่ร่ม และถ้าถามว่าครูที่พูดอยู่นักเรียนฟังบ้างไหม ผมก็กล้าตอบนะครับว่าผมเลือกฟังเป็นบางคน จะว่าผมเป็นเด็กที่แย่ก็เชิญเถอะฮะ ผมพูดเรื่องจริง ผมไม่เคยสนว่าใครจะว่าอย่างไง ส่วนนักเรียนคนอื่นนะหรอหึๆ ถ้าให้คิดเป็นเปอร์เซน ก็มีอยู่แค่ 20เปอร์ เท่านั้นล่ะครับ

ความฟินมันอยู่หลังจากนี้ต่างหาก เมื่อคุณครูสั่งนักเรียนนั่ง ทุกอย่างก็ลงล็อค ผมก้มหน้าลงตรงหลังเพื่อน หยิบมือถือขึ้นมาและเข้าไลน์ เพื่อไลน์หาใครคนหนึ่งด้วยหัวใจที่พองโต ผมพิมพ์ด้วยเนื้อหาที่ว่า

....ตื่นๆๆๆเดี๋ยวไปทำงานสายนะคุณพี่......
และก็ตามด้วยสติ้กเกอร์ดุ้กดิ้ก

ผมทำอย่างนี้ทุกวันเลยครับ ไม่เคยรู้สึกเบื่อสักนิดเลย เหมือนมันเป็นความเคยชิน ที่ทุกๆตอนเช้าก็จะไลน์หาคนที่เราแคร์ และทุกๆตอนเที่ยง ผมก็จะพิมพ์ข้อความด้วยเนื้อหาแบบว่า

...เที่ยงแล้ว อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ....
และคู่สนทนาก็จะตอบกลับมา ทุกครั้งที่ผมอ่านข้อความที่เธอตอบกลับ ผมฟินทุกทีเลยครับ อาหารถาดโรงเรียนที่เคยบ่นกับเพื่อนๆว่าเป็นอาหารที่ห่วยสุดๆ แต่ทุกวันผมกลับกินมันด้วยความรู้สึกอร่อย

ผมทำมันจนเป็นตารางเวลาในชีวิตเด็กวัยรุ่นอย่างผมไปแล้วล่ะ
จนวันนี้ผมกำลังจะทำแบบที่เล่ามา

ผมหยิบมือถือขึ้นมา แบบทุกๆครั้ง และกำลังจะปลดล็อค แต่ว่า เหมือนผมเพิ่งรู้สึกตัว ผมนิ่ง ตัวผมรู้สึกร้อนๆขึ้นมาวูบนึง ก่อนที่ผมจะเก็บมือถือลง และผมก็ปลอบใจตัวเองในใจว่า
.....ทำไม่ได้แล้ว.....

***ห้องเรียนในคาบเช้าเต็มไปด้วยเสียงคุย และแย่งของกินกันบ้างในห้องเรียน ตามประสา (แหม่...ก็ครูยังไม่เข้านิหน่า) ผมนั่งอยู่ที่่โตะเรียนของผมที่อยู่หลังห้อง อ่ะๆ อย่าเพิ่งว่าผมเป็นเด็กหลังห้องนะครับ ก็จะให้ผมอยู่หน้าไปถึงไหนล่ะ คนทั้งห้องผมที่มาเรียนมีอยู่แค่ 20 กว่าคน โตะเรียนก็มีอยู่แค่ 3 แถวเท่านั้น นั่งอยู่แถวนี้ล่ะกำลังดี ขี้เกียจเงยคอมองกระดาน(จบปิ้ง) ผมหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เปิดเพลง กาลครั้งหนึ่งของพี่STAM ฟัง ผมเปิดอ่านข้อความเก่าๆ ที่ผมกับเธอคุยกัน อ่านไปก็ทำหน้านิ่ง แต่ก็ยิ้มและเศร้าบ้าง อยู่ในใจ*** ผมเปิดเพลงซ้ำวนไปได้4รอบ ก็อ่านข้อความจบ สักพักครูก็เข้ามาพอดี ผมถอดหูฟังออก กดปิดมือถือ และก็เปิดหนังสือภาษาไทยหน้า57***

และผมก็ทำงานหลักของผม นั่นคือเรียน

รักคนอ่านขอบคุณครับ
ช่า ครับผม