เคยตัว

          "วันนี้ไปไหนกันดี" ฉันถามเธอ เธอที่เป็นเพื่อนคนแรกและคนสนิทของฉัน เราเป็นเพื่อนกันมา 3 ปีแล้ว และวันนี้เราก็เลิกเรียนเร็ว ทุกวันหลังเลิกเรียนเราจะพากันไปหาของกินวันนี้ก็เช่นกัน

          "เอ่อ...วันนี้เหรอ เค้าคงไปด้วยไม่ได้นะ พอดีพี่เค้ามาอ่ะ เค้าเลยว่าจะไปหาพี่อ่ะ" เธอส่งยิ้มมาให้ฉัน

          "อ่อ...งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวกลับห้องก่อนเนอะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะ" ถึงในใจจะแอบผิดหวังหน่อยก็เถอะ แต่ก็นะเขามีความจำเป็นนิ๊

          "ตอนเย็นไม่ต้องรอเค้ากินข้าวนะ เค้าไปกินกับพี่ เค้าไปก่อนนะไว้เจอกันที่ห้อง" 

          "อืมได้...ไปดีๆนะ ระวังตัวด้วย แล้วเจอกัน" เธอหันกลับมายิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะเดินจากฉันไป ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดีเลย 

@ ห้องพัก

           "กลับมาแล้วเหรอ" ฉันยื่นหน้าออกไปยังประตูที่ถูกเปิดเข้ามา

          "อืม...ทำอะไรอ่ะ ซักผ้าเหรอ" เธอเดินเข้ามาพร้อมข้าวของในมือมากมาย

          "ใช่ จะเสร็จแล้ว กินไรมายังอ่ะ" ฉันเอาเสื้อผ้าใส่เครื่องซักผ้าที่กำลังส่งเสียงดังอยู่ตอนนี้

          "เค้าไปกินกับพี่มาแล้วอ่ะ แล้วป๋ากินไรยัง" เธอนั่งมองฉันอยู่ที่ระเบียงของห้องเรา

          "เค้าไปกินกับพวกนั้นมาแล้ว" ฉันหันไปยิ้มให้เธออีกครั้ง

          "กินไหนกันมา ร้านเดิมป่ะ" ฉันไม่ได้ตอบอะไรไปเพียงแต่พยักหน้าไปเท่านั้น จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาในห้อง เป็นเวลาเดียวกันกับที่ฉันซักผ้าเสร็จพอดี ฉันเดินตามเธอเข้ามาในห้อง 

          "เค้าซื้อเสื้อมาใหม่อ่ะ สวยไหม? เดี๋ยวจะลองให้ดูนะ" ฉันได้แต่นั่งยิ้มและพยักหน้าไปให้เธอเท่านั้น แอบขำอยู่ในใจเหมือนกัน...

           "เป็นไงบ้างอ่ะ โอเคไหมอ่ะ" เธอออกมาพร้อมเสื้อตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมา

          "อืม...เค้าว่า ดีนะสวยดี น่ารักดี" ^^ ฉันยิ้มให้เธอไป เธอหมุนตัวไปหมุนตัวมาอยู่แบบนั้นแล้วก็เอาแต่บ่นว่า อ้วนแบบนั้น แขนใหญ่แบบนี้...ทุกครั้งที่เธอซื้อของมาใหม่เธอมักจะชอบใส่และลองมันให้ฉันดูทุกครั้ง แล้วก้ถามความคิดเห็นแบบนี้เรื่อยไป ครั้งนี้ก็เช่นกัน

          หลังจากที่เราสนทนากันเรื่องเครื่องแต่งกายจบ เธอก็เข้าไปอาบน้ำ เมื่อออกมาจากห้องน้ำเธอก็เรียกฉันให้เข้าไปอาบต่อได้ จากนั้นฉันก็จะเป็นคนที่ปิดไฟในห้องและเข้าสู่หมวดการพักผ่อนของคืนนี้ 

          "ฝันดีนะ" เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังฉัน

          "จ้า ฝันดีเหมือนกันนะ แล้วไปเจอกันใหม่ในความฝัน" ฉันหันไปบอกฝันดีให้กับเธอบ้าง

ในขณะที่เปลือกตาของฉันกำลังจะปิด หูดันได้ยินเสียงเรียกขึ้นมาเสียก่อน

          "ป๋า...หลับยังอ่ะ" เสียงเรียกท่ามกลางความมืด

          "ยังหรอก มีไรหรือป่าว" ฉันพลิกตัว หันหน้ามาตามเสียงเรียกนั้น

          "เค้านอนไม่หลับอ่ะ" ฉันลืมตาขึ้นมาเต็มตื่น สายตาจับจ้องไปยังเจ้าของเสียง

          "มีอะไรหรือป่าว เล่าให้ฟังได้นะ เค้าก็ยังไม่ง่วงเลย" เธอพลิกตัวจากท่านอนหงายมาเป็นนอนตะแคง หันหน้าเข้ามาหาฉัน 

          จากนั้นฉันก็ได้เพียงฟังเสียงเจื่อยแจ้วของเธอที่ดังออกมาจากความมืดที่ไม่อาจจะมองเห็นภาพใบหน้าของเธอได้ แต่เพียงได้ยินเสียงก็ทำให้รับรู้ได้ว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ แต่มันคงจะผิดกันกับที่เธอคงไม่รับรู้เลยว่าฉันนั้นคิดยังไง รู้สึกอะไรในตอนนี้ และเธอก็คงไม่อาจเห็นใบหน้าของฉันในตอนนี้ที่มีเธอในดวงตาคู่นี้อยู่ตลอดเวลาที่เราคุยกัน มันเรื่องปกติไปแล้วสำหรับฉัน

          "ตื่นยัง สายแล้วนะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน เด้อ" ฉันได้ยินเสียงใสของเธอแต่เช้าเลย พอลืมตาขึนมาเห็นเธอกำลังวุ่นวายกับการแต่งตัว หลังจากที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำนั้น

           "ไม่อยากตื่นเลยอ่ะ ง่วงมาก ไม่ไปเรียนล่ะกันเนอะ" แล้วก็หลับตาลง

           "ไม่ได้นะ ลุกขึ้นมา เค้าไม่น่าชวนคุยเลยอ่ะ วันหลังไม่เอาแล้วนะ ง่วงก็บอกว่าง่วงสิ" ฉันรีบลืมตาขึ้นมาทันที หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วเลยทีเดียว ปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว และคงไม่ทันเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอที่เผลอยิ้มออกมาอย่างขำๆ

          "เสร็จแล้วไปกันเถอะ หิวไหม กินไรก่อนป่าว" ฉันเดินออกมาจากห้องพร้อมเธอ

          "ไม่ดีกว่าเนอะ เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน" ฉันพยักหน้ารับแล้วเราก็ปั่นจักยานไปเรียนกัน ผู้คนมากมายหลือเกินในเวลาเช้า(เกือบสายแบบนี้) 

          แน่นอนว่าในเวลาที่สายแบบนี้เกือบไม่เหลือที่นั่งสำหรับเราสองคน แต่ดีที่เพื่อนๆของเราแบ่งที่นั่งไว้ให้ เราก็เลยได้ที่นั่งติดกันทุกวัน ทุกคาบไป 

          เราสองคนไปไหนมาไหน ทำอะไรด้วยกัน ตัวติดกันแทบตลอดเวลา จนใครๆต่างพาถามถึงอีกคนในเวลาที่ไม่เห็นเราสองคนอยู่ด้วยกัน และถือเป็นเรื่องแปลกสำหรับเราถ้าวันไหนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ในแต่ละวันของเราก็เป็นแบบนี้แหล่ะ อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน เจอหน้ากันทุกวัน มันเป็นอะไรที่เคยเคยกันไปซะแล้ว เพราะเรามีกันตลอดไม่ว่าจะไปไหนทำอะไรก็แล้วแต่...

          แต่คุณเชื่อไหมว่าในโลกใบนี้มันไม่มีอะไรยั่งยืนหรอก แม้กระทั่งความสัมพันธ์ของเรา ถึงแม้ว่าในทุกทุกวันเราจะอยู่ด้วยกันไปไหนด้วยกันตลอด แต่ในบางครั้งการที่ตัวติดกันมันก็ไม่ได้มีผลดีต่อเราเท่าไรนัก เพราะบางทีอีกคนอาจจะต้องการพื้นที่ในการทำสิ่งต่างๆเพียงลำพังบ้าง และยิ่งเราเริ่มเรียนหนักขึ้น รับผิดชอบต่อกิจกรรมที่มากขึ้น ได้พบเจอผู้คนมากมายขึ้น มันทำให้บางครั้งและหลายๆครั้งที่ฉันนอยด์ แอบน้อยใจคนคนนั้นไม่ได้อยู่ดี แต่ใครจะรับรู้ถึงสิ่งนี้ล่ะ ในเมื่อเธอคนที่อยู่กับฉันในทุกวัน เมื่อเห็นฉันเงียบ ไม่ค่อยพูดจา ก็ได้แต่ถามขึ้นมา

          "เป็นอะไรหรือป่าว" เธอหันหน้ามามองที่ฉันที่กำลังมองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิด ในระหว่างที่เราออกมาเดินเล่นกันในเวลาเย็นๆแบบนี้ เพราะฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลยชวนเธอมาเดินเล่น 

          "ป่าวหรอก ไม่เป็นอะไรหรอก" ฉันหันไปมองหน้าเธอ แล้วหันกลับมายังภาพแสงอาทิตย์ยามเย็นที่อยู่ตรงหน้า "อยากมาเดินเล่นเฉยๆ...เอ่อ พระอาทิตย์ตอนนี้นี่สวยจริงๆเนอะ" ฉันหันกลับไปมองใบหน้าด้านข้างของเธออีกครั้งเมื่อกล่าวจบประโยค

          "นั้นสิ ทำไมวันนี้พระอาทิตย์สวยจัง" เธอพูดทั้งที่ไม่หันมามองใบหน้าและดวงตาที่เต็มไปด้วยความหมายของคนคนนี้เลย

          ฉันรู้ดีว่าถึงตอนนี้เราจะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกัน แต่ในอนาตคมันคงจะไม่เป็นแบบนี้แน่นอน เราคงไม่ได้มาทำอะไรด้วยกันแบบนี้อีก เรื่องนั้นฉันรู้และเข้าใจดีอยู่แล้ว แต่วันนี้ตอนนี้ขอให้ฉันได้อยู่กับเธอ มีความสุขกับเธอคนนี้ให้นานๆก่อนที่วันนั้นจะมาถึงก็พอ แค่นี้ก็ยังดี.....